2 วันต่อมา..
“เห มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นด้วยเหรอ ไม่ยักจะรู้เลยแฮะ”
“ก็ทางครูกับสภานักเรียนปิดข่าวนี่นะ ถ้าชั้นไม่รู้มาจากรุ่นพี่ซาดาฮารุก็คงไม่รู้เรื่องพรรค์นี้หรอก”
เซย์กำลังอยู่ในระหว่างบทสนทนากับหญิงสาวนามจิยุที่โรงอาหาร เนื่องจากนี่เป็นช่วงพักกลางวัน ทั้งสองคนจึงนั่งรับประทานอาหารด้วยกัน หลังจากการต่อสู้ในวันแรกของการศึกษา ทำให้พวกเขาทั้งสองคนกลายเป็นเพื่อนและมีบทสนทนาด้วยกันเรื่อยมา
“แล้วนายเอาเรื่องนี้มาบอกกับชั้นนี่ดีแล้วเหรอ ? ไหนบอกว่าพยายามปิดข่าวไง เดี๋ยวก็โดนหาว่าปากโป้งหรอก เคยได้ยินสำนวนนี้ไหม ที่เขาว่ากันว่าปลาหมอตายเพราะปากน่ะ”
“ไม่รู้หรอกว่าเธอต้องการจะสื่ออะไร..”
“นี่นายรู้อะไรนอกจาก Warzone บ้างไหมเนี่ย.. ”
“เอาเถอะน่า พอดีชั้นคิดว่าเธอน่าจะพอช่วยอะไรชั้นได้บ้างน่ะ”
“ช่วยอะไร.. งั้นเหรอ..?”
จิยุขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนที่จะผละมือออกจากตะเกียบที่กำลังตักข้าว แล้วตั้งใจฟังสิ่งที่เซย์กำลังจะพูด
“รุ่นพี่ซาดาฮารุก็คงไม่บอกเรื่องแบบนี้ให้คนภายนอกรู้หรอก จริงไหม ?”
“ก็จริงอย่างที่นายว่า..”
“มันเป็นเพราะว่าทางสภานักเรียนกับทางครูต้องการหาตัวช่วยยังไงล่ะ”
“ตัวช่วย..? นายจะบอกว่าตัวช่วยที่ว่าคือพวกเรางั้นเหรอ ?”
จิยุทำสีหน้าประหลาดใจ ส่วนเซย์ก็ได้แต่พยักหน้าตอบ
“อืม ถึงแม้ว่าพวกเขาจะสามารถระบุชื่อของผู้ต้องสงสัยได้แล้ว แต่สิ่งที่ยังขาดอยู่เลยก็คือมูลเหตุและหลักฐานที่ชัดเจน”
“บวกกับในสภานักเรียนไม่มีนักเรียนปี 1 ทำให้พวกเขาต้องการหาตัวช่วยที่จะช่วยสืบหาเบาะแสที่เหลือ”
เซย์อธิบาย ทำให้ช่วยไขความกระจ่างของจิยุไปได้มาก ก่อนที่จิยุจะพูดขึ้นแทรกอีกครั้ง
“สภานักเรียนก็เลยส่งรุ่นพี่ซาดาฮารุมาหาตัวช่วยที่ว่าสินะ..”
“คงงั้นแหละ แต่ทำไมกันนะ รุ่นพี่ซาดาฮารุถึงได้รู้เรื่องอะไรแบบนี้ ทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้อยู่ในสภานักเรียนซักหน่อย..”
“นี่เขายังไม่ได้บอกให้นายฟังเหรอว่า เขาเป็นอดีตสมาชิกสภานักเรียนของโรงเรียนนากะโตเกียวนะ”
“หา!! เอาจริงดิ!!”
เซย์ที่ประหลาดใจมากถึงกับต้องลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเบิกตาโพลง เสียงที่ดังในโรงอาหารเบาลง คนอื่นๆที่นั่งแถบใกล้เคียงกับเขาในโรงอาหารหันมาสนใจกันพร้อมเพรียง เขาก็ได้แต่ก้มหัวเลิ่กๆลั่กๆ พร้อมกล่าวคำว่าขอโทษครับเบาๆ ซ้ำไปซ้ำมาก่อนที่คนอื่นๆจะหันกลับไปรับประทานอาหารของตัวเองเหมือนเดิม และเซย์ก็กลับลงมานั่งเหมือนเดิม
“นี่นาย.. จะทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูมไปทำไม ก็แค่เรื่องที่รุ่นพี่ซาดาฮารุเป็นอดีตสมาชิกสภานักเรียน”
“ก็แค่ตกใจนิดหน่อยล่ะน่า ไม่คิดว่ารุ่นพี่จอมหลงทางนั่นจะเป็นสมาชิกสภานักเรียนได้..”
“ว่าแต่เธอเถอะ ทำไมถึงรู้เรื่องแบบนี้ได้ล่ะ อย่าบอกนะว่า!! เธอก็เป็น 1 ในสภานักเรียนเหมือนกัน!!??”
“เมื่อกี๊นายก็เพิ่งพูดมาเองไม่ใช่เหรอไงว่า ในสภานักเรียนไม่มีนักเรียนปีหนึ่งเลยน่ะ!!”
คราวนี้เป็นทางฝ่ายของจิยุที่ทุบโต๊ะแล้วลุกขึ้นมาจากเก้าอี้บ้าง ทำให้เรียกความสนใจของคนในบริเวณใกล้เคียงอีกครั้ง ก่อนที่ใบหน้าของจิยุจะขึ้นสีแดงระเรื่อๆ ก่อนที่จะก้มหน้าแล้วรีบนั่งลงอย่างรวดเร็ว จนทำให้เกิดเสียงซุบซิบในโรงอาหารขึ้น
“ก็จริงนะ แหะๆ…”
“นายนิ.. ชั้นอยากจะผ่าหัวของนายดูแล้วควักสมองออกมาตรวจว่ามันมีอะไรในนั้นบ้าง”
“ชั้นไม่ได้เหมือนนายนะที่เอาแต่ศึกษาเรื่องเกม Warzone ชั้นศึกษาเรื่องของโรงเรียนนี้ก่อนที่ชั้นจะเข้ามาอีก”
“เห.. งั้นเหรอเหรอ”
“กลับเข้าประเด็นหลักกันก่อนดีกว่า สรุปก็คือสภานักเรียนต้องการสายที่เป็นนักเรียนปี 1 ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือนาย และนายต้องการให้ชั้นร่วมกับนายด้วย ว่างั้น ?”
“ถูกต้องที่สุดเลยครับ คุณนาย เขาให้ผมหาเพื่อนร่วมปฏิบัติการอีก 1 คนครับ”
“อย่ามาเรียกชั้นว่าคุณนายนะ..”
“แล้วสรุปว่า ?”
“นั่นสินะ.. ชั้นจะร่วมกับนายด้วยละกัน”
จิยุเผยยิ้มออกมา เซย์เห็นดังนั้นก็เลยยิ้มตอบกลับไป ก่อนที่จะพูดขึ้นเพื่ออธิบายต่อถึงสิ่งที่จำเป็นต้องทำหลังจากนี้
“เป็นอันเสร็จสิ้น ฉะนั้นแล้ววันนี้หลังเลิกเรียน ไปที่ห้องสภานักเรียนเพื่อประชุมเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยนะ”
“เดี๋ยวนะ วันนี้เลยเหรอ!? แล้วนายเพิ่งมาถามชั้นวันนี้เนี่ยนะ!!??”
“แล้วมันทำไมเหรอ ?”
จิยุถึงกับกุมขมับในสิ่งที่เซย์พูดออกมา ส่วนเซย์ก็เอียงคอพร้อมกับทำหน้าสงสัย.. ยังจะมีหน้ามาสงสัยอีกนะ เนื่องจากกำหนดการประชุมคือวันนี้หลังเลิกเรียน ถ้าเขาไม่สามารถหาคนไปได้ในทันเวลา เขาก็อาจจะต้องทำงานคนเดียว ทั้งๆที่เขาได้รับเรื่องมาเมื่อ 2 วันที่แล้ว..
“นี่นาย.. ถ้าเกิดว่าชั้นปฏิเสธขึ้นมาแล้วจะทำไงล่ะ จะทำงานคนเดียวเหรอ!!??”
“น่า ก็คงงั้นแหละ แต่ชั้นคิดอยู่แล้วแหละว่าเธอไม่ปฏิเสธหรอก”
เซย์เผยให้เห็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ใจออกมา นั่นทำให้จิยุต้องกุมขมับอีกรอบ ก่อนที่จะตัดสินใจหยิบตะเกียบของเธอขึ้นมา แล้วรับประทานอาหารต่อ..
-----------
หน้าห้องสภานักเรียน
“พร้อมรึยัง ?”
“ถามเหมือนว่าจะไปออกรบยังไงงั้นแหละ..”
เซย์กับจิยุหยุดยืนอยู่หน้าห้องของสภานักเรียน ทั้งสองคนมองหน้ากัน ก่อนที่จิยุจะยกมือขึ้นขึ้นมาแล้วเคาะไปที่ประตูห้อง
ก๊อกๆๆ
“ขออนุญาตค่ะ”
“โอ้ เข้ามาได้เลย”
เสียงผู้หญิงดังขึ้นมาจากในห้องเป็นสัญญาณว่า ให้พวกเขาเข้ามาได้เลย ทั้งสองคนหันมามองหน้ากันอีกครั้งก่อนที่จะพยักหน้า แล้วเปิดประตูเข้าไปข้างใน
ข้างในเป็นห้องของสภานักเรียนที่ถูกตกแต่งด้วยเรียบๆ พื้นกระเบื้องและวอลเปเปอร์สีขาวขุ่น โต๊ะไม้ขนาดพอประมาณที่จะสามารถนั่งด้วยเก้าอี้ได้ประมาณ 10 คนล้อมรอบได้ เก้าอี้ไม้ที่มีพนักพิงค่อนข้างยาวอีก 10 ตัว รอบๆมีตู้กระจกที่ใส่แฟ้มเอกสารต่างๆมากมาย โคมไฟระย้าที่ติดอยู่บนเพดานแต่ยังไม่ได้เปิดไฟ เพราะตอนนี้ยังคงมีแสงแดดส่องมาจากข้างนอกอยู่ด้วยการเปิดผ้าม่าน
ในห้องนั้นมีคนที่นั่งอยู่ในห้องด้วยกันอยู่ 5 คนด้วยกัน คนแรกก็เป็นคนที่ทั้งสองคุ้นหน้าคุ้นตากันดีเนื่องจากเป็นครูประจำชั้นของพวกเขาเอง ครูโคโนกะ เธอนั่งอยู่เก้าอี้ตัวแรกจากขวามือด้านตรงข้าม คนที่นั่งอยู่ข้างๆครูโคโนกะ รุ่นพี่ซาดาฮารุผมสีเทานั่นเอง
ส่วนคนที่เหลืออีก 2 คนนั้นต้องบอกได้ว่าเป็นคนที่ไม่ค่อยคุ้นหน้าคุ้นตาเสียเท่าไหร่ คนที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะเป็นผู้หญิงที่มีผมยาวสีม่วงน้ำเงิน กับแววตาสีแดงดูคมคาย แต่จุดเด่นของเธอไม่จำเป็นต้องบอกก็เป็นอันรู้กันนั่นก็คือหน้าอกที่แสนใหญ่ของเธอที่แทบจะล้นทะลักออกมาเต็มแก่ เธออยู่ในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนแต่ที่แขนข้างซ้ายของเธอมีปลอกแขนสีเลือดหมูที่มีตัวอักษรสีขาวที่ปักเอาไว้ว่า “ประธานนักเรียน “ ส่วนคนถัดมาที่นั่งอยู่ข้างๆและตรงกันข้ามกับครูโคโนกะ เป็นหญิงสาวผมสีดำยาวเช่นเดียวกันแต่ว่าเป็นทรงหางม้า ผิวสีขาวกับนัยน์ตาสีเขียว เธอมีปลอกแขนเช่นเดียวกันแต่ว่าตัวอักษรที่ปักเป็นแค่ “สภานักเรียน”
“ขอแนะนำตัวก่อนละกัน ชั้นชื่อ มิยามาเอะ คันนะ เป็นประธานนักเรียน”
“ส่วนคนข้างๆนี้คือ อุเอฮาระ เซร่า เป็นเลขาของสภานักเรียน ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
หญิงสาวที่เป็นประธานนักเรียนพูดขึ้นแนะนำตัวเองและแนะนำตัวเพื่อนข้างๆของเธอ เลขาที่นั่งข้างๆของเธอที่ชื่อว่าเซร่า พยักหน้าเฉยๆเป็นสัญญาณ
“อ๊ะ เอ่อ คือ.. ผมคุจิคาว่า เซย์ อยู่ปี 1 ห้อง B ครับ”
“คาวาคามิ จิยุ ปี 1 ห้อง B เหมือนกันค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ”
“พวกเธอไม่ต้องเกร็งกันหรอกนะ ถึงแม้ชั้นจะเป็นประธานนักเรียนก็จริง แต่ก็เป็นคนเหมือนกับเธอนั่นแหละ”
“อ่ะ เอ่อ.. ครับ”
จริงๆถ้าเซย์มีความกล้าพอที่จะพูดออกมาได้ มันก็เป็นเพราะว่าเขาก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน ถ้าเกิดมาเจอแบบนี้แล้วล่ะก็.. จะให้ไม่มองได้อย่างไร ก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าเธอไม่รู้สึกรู้สาเลยเหรอว่าหน้าอกของเธอทำให้คนอื่นแพ้ใจมาแล้วนักต่อนัก
เซย์ไปนั่งข้างๆของเลขาเซร่า ส่วนจิยุก็ลงมานั่งข้างๆตาม คันนะกวาดสายตามองไปรอบๆเหมือนเป็นสัญญาณแล้วว่า น่าจะได้เวลาที่เปิดการประชุมด่วนแล้ว
“ขอโทษนะ เนื่องจากว่าสภานักเรียนบางคนติดภารกิจ จึงส่งตัวแทนสองคนก็คือชั้นกับเลขา”
“ทางครูโคโนกะก็ถือว่าเป็นตัวแทนทางฝั่งคุณครู ส่วนซาดาฮารุเป็นตัวแทนประสานงาน”
“พวกเธอ 2 คนก็ถือว่าเป็นตัวแทนในการปฏิบัติการครั้งนี้นะ”
จิยุกับเซย์พยักหน้าเป็นสัญญาณว่าเข้าใจแล้ว คันนะพยักหน้าตอบกลับ ก่อนที่จะเอ่ยปากพูดขึ้นต่ออีกครั้ง
“อย่างที่ทุกคนในที่นี้น่าจะรู้กันแล้วว่า ได้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่พึงประสงค์ขึ้น”
“โดยมีนักเรียนปี 1 ได้ไล่ล่านักเรียนคนอื่นๆ เพื่อยึดเอากำไลข้อมืออันเป็นส่วนสำคัญที่จำเป็นจะต้องใช้ในการเข้าสู่เกม Warzone”
“ตอนนี้ด้วยความร่วมมือของสภานักเรียนกับคุณครูเราจึงสามารถระบุชื่อของผู้ต้องสงสัยได้แล้ว”
“นั่นก็คือ อุชิดะ มาโมรุ เป็นนักเรียนปี 1 ห้อง A”
“เซร่า”
เมื่อเจ้าตัวถูกเรียกชื่อขึ้น เซร่าก็พยักหน้ารับ ก่อนที่จะเดินไปปิดผ้าม่านลง เธอเดินกลับมาพร้อมกับดีดนิ้วทำให้มีตัวฐานบางอย่างดันขึ้นมาที่ตรงหน้าของคันนะ ก่อนที่จะเผยให้เห็นเป็นภาพโฮโลแกรมขนาดปานกลาง ปรากฏขึ้นเป็นตัวร่างกายของอุชิดะ มาโมรุ และใบหน้าของเขา
อุชิดะ มาโมรุเป็นชายหนุ่มที่มีผมสีน้ำตาล บริเวณหน้าม้าค่อนข้างยาวพอที่จะสามารถปกปิดดวงตาสีแดงของเขาได้ แต่ถูกปัดเป๋ไว้ข้างๆ ร่างกายค่อนข้างสูงและผอมอยู่ คันนะเว้นช่วงจังหวะให้ทุกคนพิจารณาก่อน จึงค่อยเอ่ยปากพูดขึ้นต่อ
“การกระทำเช่นนี้ถ้าเกิดรั่วไหลออกไป จะก่อให้เกิดความวุ่นวายและความสับสนภายในหมู่คณะ”
“ทางสภานักเรียนและคุณครูจึงตัดสินใจที่จะปิดข่าวนี้เอาไว้ แล้วคอยเสาะหาเบาะแสให้ถึงตัวคนร้าย”
“แต่ถึงเราจะได้ผู้ต้องสงสัยมาแล้ว เราก็จำเป็นต้องที่จะยืนยันให้แน่ชัดว่าเขาคือคนร้ายจริงหรือไม่”
“เนื่องจากว่าทางฝ่ายประสานงานของเราอย่างซาดาฮารุ รู้จักนักเรียนปี 1 อยู่บางคน”
“ซึ่ง 1 ในนั้นก็คือคุจิคาว่าซัง จึงขอความช่วยเหลือให้มาเป็นสายสืบให้พวกเราเป็นการเฉพาะกิจ”
เซย์และจิยุมองไปที่ซาดาฮารุที่กำลังตั้งอกตั้งใจฟังในสิ่งที่ประธานคันนะพูด เมื่อรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมา ซาดาฮารุก็หันกลับมาแล้วส่งยิ้มแหยๆให้
“คุจิคาว่าซัง คาวาคามิซัง”
“ทางเราขอให้ช่วยติดตามตัวของผู้ต้องสงสัย ถึงกิจวัตรประจำวันและนิสัยของเขา”
“ถ้าเกิดว่าเขามีพิรุธและมีพฤติกรรมที่น่าสงสัย และถ้ามีหลักฐานยืนยันได้ว่าเขาคือคนร้ายจริงๆ”
“ขอให้มาแจ้งที่ชั้นแล้วชั้นจะเป็นคนลงมือจัดการเอง”
ครูโคโนกะกับเซร่าหันควับไปหาประธานคันนะทันทีเมื่อได้ยินคำพูดเมื่อสักครู่นี้ ก่อนที่ครูโคโนกะจะพูดแทรกขึ้นมา
“ไม่ดีกว่านะ คันนะซัง ถ้าถึงตรงนั้นแล้วให้ปล่อยเป็นหน้าที่ของทางคุณครูดีกว่า”
“ไม่เป็นไรค่ะครูโคโนกะ เรื่องแค่นี้สภานักเรียนจัดการได้ค่ะ”
“แต่เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับทางฝ่ายปกครองของโรงเรียนนะ”
“เชื่อใจหนูเถอะค่ะ หนูสามารถจัดการกับนักเรียนปี 1 นั่นได้แน่นอ…”
“แต่ในรายชื่อของเหยื่อ มันไม่ได้มีแค่ชื่อของนักเรียนปี 1 เท่านั้นนะ แต่มันยังมีถึงปี 2 ซ้ำร้ายยังมีปี 3 อีกด้วยซ้ำ!”
“หากเธอเป็นอะไรขึ้นมาแล้วจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปล่ะ ทางครูคงปิดข่าวต่อไปไม่ไหวแน่ๆ”
“เอ่อ.. นั่นสินะคะ…”
คันนะดูท่าทีหงอลง ส่วนครูโคโนกะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ห้องประชุมตกอยู่ในความเงียบสงบ เป็นบรรยากาศที่ชวนน่าอึดอัดชอบกล แต่แล้ว…
“เอ่อ ถ้าไม่รังเกียจผมล่ะก็ ผมขอเป็นคนจัดการเรื่องนี้เองได้ไหมครับ ?”
