ยังไม่ทันจะมีใครลงมือทำอะไร คันนะก็ได้พุ่งเข้าไปจนประชิดตัวของมาโมรุภายในเวลาอันรวดเร็วเหมือนกับเป็นการเทเลพอร์ตยังไงยังงั้น ทำให้ตัวของมาโมรุเองที่โดนปิดระยะได้อย่างฉับพลันถึงกับเบิกตาโพลงด้วยยความตกใจ แต่ก็เพียงเท่านั้นก่อนที่จะหย่อนไปทำตาปกติเหมือนเดิม ส่วนเซย์ที่แน่นอนว่ายังไม่เคยเห็นความสามารถของประธานนักเรียนคนปัจจุบันอย่างคันนะก็ประหลาดใจไม่แพ้กันจนกระทั่งต้องเอ่ยปากออกมา
“นั่นมัน..อะไรน่ะ”
“การเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงมากๆจนไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า นั่นแหละคือพลังของคันนะซังล่ะ”
“เพราะอย่างนี้คนเลยขนานนามความสามารถนี้ของเธอว่า Lightning Speed หรือความเร็วแสง”
ครูโคโนกะที่ยืนอยู่ข้างๆของเซย์อธิบายให้ฟัง ระหว่างนั้นคันนะก็ตัดสินใจใช้หมัดขวาของเธอต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของมาโมรุ แต่อนิจจามาโมรุมีปฏิกิริยาที่ดีพอที่จะเห็นหมัดของคันนะที่กำลังพุ่งเข้ามา ก่อนที่จะกระโดดถอยหลังหลบไปตั้งหลักใหม่ได้ทัน ทั้งสองคนยืนจดๆจ้องๆกันอย่างลังเลก่อนที่คันนะจะพุ่งเข้าไปอีกรอบ ซึ่งในขณะเดียวกันครูโคโนกะก็ใช้มือขวาของเธอชูขึ้นเหนือศีรษะ ทันใดนั้นเองท้องฟ้าที่ถึงแม้ว่ามันจะมืดเพราะด้วยพระอาทิตย์นั้นได้ลับขอบฟ้าไปแล้ว แต่กลับมีเมฆสีดำสนิทกำลังค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาบนท้องฟ้าของฟิลด์แห่งนี้ จนกระทั่งท้องฟ้าไม่เหลือแม้แต่ช่องว่างเพียงนิดเดียว ทำให้ทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยเมฆอันมืดสนิท เสียงฟ้าร้องครืนๆก็ดังตามมาหลังจากนั้นไม่นาน
“ส่วนนี่ก็คือพลังของครู..”
ครูโคโนกะพูดขึ้นต่อ ก่อนที่เสียงฟ้าร้องจะดังขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งมีแสงสีขาวพุ่งตรงลงมายังตัวของครูโคโนกะ หรือถ้าพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือสายฟ้าที่ผ่าลงมายังที่ตัวของครูโคโนกะนั่นเอง จนทำให้เกิดแสงที่จ้ามากๆจนทุกคนๆในฟิลด์ต่างต้องปิดตา ไม่เว้นแม้แต่ตัวของคันนะและมาโมรุที่กำลังจะเริ่มการต่อสู้กันอยู่
เมื่อแสงที่ส่องสว่างอย่างจ้านั้นได้หมดลงไป ทัศนวิสัยของทุกๆคนเริ่มค่อยๆกลับมาชัดเจนอีกครั้ง แต่ถึงกระนั้นสายตาของทุกคนก็ต้องเบลอเนื่องจากเป็นผลกระทบของแสงที่จ้าจนเกินไป สายตาที่พร่ามัวของทุกๆคนค่อยกลับมา และเซย์ก็เป็นคนแรกที่เห็นสิ่งผิดปกติของครูที่อยู่ข้างๆเขา
“ครูโคโนกะ!?”
ภาพที่เซย์เห็นก็คือครูโคโนกะนั้นมีออร่าสีเหลืองที่เปล่งประกายออกมา ก่อนที่เธอจะเอามือขวาของเธอที่ชูขึ้นไปอยู่บนเหนือศีรษะลงมาจนกระทั่งลงมาถึงระยะไหล่ตามปกติ พร้อมกับชี้ไปทิศทางที่คันนะกับมาโมรุกำลังต่อสู้กันด้วยมือเปล่าอยู่อย่างไม่มีช่วงที่จะละเว้น
“คันนะซัง! ขอช่องโหว่ด้วยค่ะ!!”
ครูโคโนกะตะโกนเพื่อเป็นการส่งสัญญาณให้กับคันนะ เพื่อที่จะให้คันนะบีบบังคับให้มาโมรุเปิดช่องโหว่ให้ได้ด้วยทักษะการต่อสู้มือเปล่าของเธอ คันนะได้ยินเช่นนั้นแล้วจึงพยักหน้าตอบกลับเป็นสัญญาณ ก่อนที่เธอจะใช้มือทั้งสองข้างของเธอ ตวัดกลับเข้าไปที่คอของมาโมรุแล้วจับอย่างแน่นหนา มาโมรุพยายามจะแกะมือของเธอออก แต่ก็เป็นที่น่าแปลกใจว่าเขาไม่สามารถแกะมือของคันนะออกได้ด้วยพลังของเขา คันนะเห็นแบบนี้จึงยิ้มออกมา แล้วกระโดดยกขาทั้งสองข้างขึ้นมาจนเข่าชิดพร้อมกับใช้ขาของเธอยันไปที่ต้นขาของมาโมรุเพื่อสร้างแรงถ่วง จากนั้นเธอก็ใช้แรงที่มีผลักตัวของมาโมรุให้กระเด็นออกไปด้านหลัง ก่อนที่ลำตัวของเธอจะนอนราบอยู่กับพื้น เป็นหนึ่งในท่าค่อนข้างพื้นฐานของมวยปล้ำที่เรียกกันว่า..
“Monkey Flip!!” คันนะตะโกนออกมา
มาโมรุที่เหินฟ้าไปด้านหลังของคันนะ ทำให้ตัวของเขากำลังลอยอยู่กลางอากาศ เพียงเสี้ยววินาทีนั้น ครูโคโนกะที่ยืนรออยู่แล้ว จึงยกระดับของแขนเธอขึ้นมานิดนึงเพื่อมั่นใจว่าจะไม่พลาดการโจมตีครั้งนี้ ก่อนที่แสงสีขาวอมเหลืองจะเริ่มรวมตัวกันที่นิ้วชี้ของเธอ แล้วพุ่งเป็นเส้นตรงไปอย่างรวดเร็วเข้าที่กลางตัวของมาโมรุที่ลอยอยู่กลางอากาศอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
การโจมตีครั้งนื้ถือว่าเป็นการประสานงานที่ยอดเยี่ยมระหว่างคันนะและครูโคโนกะ เพราะว่าเมื่อคนเราลอยอยู่กลางอากาศเพียงไม่นาน ถือเป็นเรื่องยากมากที่จะสามารถหลบหลีกการโจมตีในระหว่างนั้นได้ ซึ่งสถานการ์เมื่อสักครู่นี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น มาโมรุที่ถูกโยนมาแทบจะไม่มีเวลาที่จะปรับตัวได้ทันกับการโจมตีของครูโคโนกะที่เตรียมรอไว้อยู่แล้ว ทำให้สายฟ้าที่พุ่งมาจากนิ้วชี้ของครูโคโนกะพุ่งเข้าไปเต็มๆที่กลางลำตัวของพ่อหนุ่มอาชญากรคนนี้ จนเป็นเหตุให้ตัวของเขาที่อยู่กลางอากาศต้องหล่นลงไปแบบผิดธรรมชาติ และกระแทกหน้าคว่ำกับพื้นไป
“สุดยอด..”
“ไม่สิ ชั้นจะมายืนอยู่เฉยๆไม่ได้ เพราะว่าตอนนี้ชั้นก็เป็นนักกีฬาเหมือนกัน!!”
“และคนที่มันมาดูถูกกีฬา มันจะต้องรับผิดชอบ!!”
เซย์ที่ยืนนิ่งอยู่มาเป็นเวลาสักพักเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าเขาจำเป็นที่จะต้องทำอะไรสักอย่างบ้าง เพื่อไม่ให้เป็นตัวถ่วงของคนอื่นๆที่ตอนนี้กำลังสู้อยู่อย่างสุดความสามารถ เขาไม่สามารถยอมรับได้ที่มาโมรุมาดูถูก Warzone ดูถูกนักเรียนคนอื่นๆที่มาโมรุได้ยึดเอากำไลข้อมือไปด้วยพละกำลัง เซย์ตัดสินใจอัดแรงไฟไปที่มือทั้งสองข้าง จนเกิดเป็นลูกบอลไฟขนาดเท่ากับลูกฟุตบอลลูกหนึ่งขึ้นมา แล้วตัดสินใจขว้างใส่ไปยังตัวของมาโมรุที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่และกำลังจะพยายามฟื้นตัวขึ้นมา
“ไปเลย! บอลไฟของชั้น!!”
บอลไฟทั้งสองลูกของเซย์ได้พุ่งตรงไปยังตัวของมาโมรุที่นอนคว่ำหน้าอยู่ แต่ดูเหมือนว่ามาโมรุยังคงมีสติและปฏิกิริยาที่ดีพอ หลังจากที๋โดนการโจมตีไปของครูโคโนกะไปเต็มๆได้ ชายหนุ่มที่ตกเป็นเป้าหมายยังสามารถดันตัวเองจากพื้นแล้วกระโดดตีลังกาถอยหลังออกไปด้านซ้าย เพราะคงไม่อาจถอยไปข้างหลังได้เพราะว่าคันนะกำลังยืนรออยู่ ทำให้การโจมตีของเซย์ต้องพลาดเป้าไปอย่างน่าเสียดาย
“ชิ..!”
มาโมรุที่หลบหลีกการโจมตีดังกล่าวนั้นได้ สามารถลงมายืนได้อย่างสวยงาม ณ ตอนนี้สถานการณ์ของเขาถือว่าค่อนข้างย่ำแย่เลยทีเดียว ไม่เพียงแค่เขาโดนการโจมตีจากครูโคโนกะไปเต็มๆแล้ว เขาต้องต่อสู้กับศัตรูในรูปแบบสามต่อหนึ่ง แถมซ้ำร้ายตอนนี้เขาถูกล้อมไปด้วยชายหนึ่ง หญิงสอง ทางที่โล่งของเขาคือด้านหลังของเขาเอง แต่ทว่าน่าเสียดายที่เขาไม่สามารถหนีได้จนกว่าเกมนี้จะสิ้นสุดลง
“ดิชั้นเข้าไปอีกรอบนะคะ..!!”
คันนะพูดไม่ทันขาดคำ ก็ใช้ความสามารถของเธอที่คนกล่าวขนานนามให้ว่า Lightning Speed นั้นเข้าไปประชิดตัวของมาโมรุอีกครั้ง แต่คราวนี้เหมือนว่ามาโมรุจะรู้ทันแกวแล้ว หลังจากที่เธอเข้าไปประชิดตัวของมาโมรุได้เพียงแค่นิดเดียว นิดเดียวจริงๆเหมือนกะไว้แล้วว่าจะต้องมาแบบนี้ เขาใช้มือขวาจับข้อมือซ้ายของเธอเอาไว้ เช่นเดียวกับข้อมือขวาของเธอที่โดนตรึงไว้ด้วยมือซ้ายของมาโมรุ ใช่ แน่นอนว่าเธอพยายามจะใช้ความสามารถของเธอผลิตัวออกไป แต่แรงของผู้ชายก็ไม่ใช่เรื่องที่จะประมาทได้ ข้อมือเป็นจุดสำคัญของร่างกาย ถ้าโดนจับด้วยแรงที่แน่นหนาก็คงจะเป็นเรื่องยากที่จะสามารถสลัดให้หลุดได้
“แหม.. ชอบผมก็ไม่บอก พยายามเอาหน้าอกมาชนตัวผมอยู่ได้”
“…!!”
“ถ้าเป็นเวลาอื่นล่ะก็ผมคงจะตอบรับความปรารถนาดีของคุณไปแล้ว แต่คราวนี้มันจำ..เป็น!!”
“อั่ก..!!”
เสียงจุกที่เกิดขึ้นจากเข่าขวาของมาโมรุที่แทงเข้าไปเต็มๆตรงบริเวณหน้าท้องของประธานนักเรียนสาวสวยหุ่นดีคนนี้ ถ้าจะบอกว่าไม่จุกก็คงโกหกกันเกินไปเนื่องจากเสียงความเจ็บปวดของเธอที่กระอักออกมา มาโมรุยิ้มกริ่มออกมาก่อนที่จะเปลี่ยนมาใช้เข่าซ้ายของเขาแทงเข้าไปที่ตรงท้องอีกครั้ง จริงๆถ้าว่ากันตามตรงแล้วประธานนักเรียนคันนะไม่ใช่คนที่จะแพ้ในเรื่องของการต่อสู้ระยะประชิดได้ง่ายๆเลย แต่มันเป็นผลมาจากคำพูดแทะโลมของมาโมรุที่ทำให้ตัวเธอนั้นเสียสมาธิ จนทำให้มาโมรุนั้นครองความได้เปรียบจนกระทั่ง..
“มิยามาเอะซัง!”
“คุจิคาว่าซังคะ พลังของพวกเราคล้ายๆกัน เพราะฉะนั้นแล้วช่วยกันสนับสนุนคันนะซังด้วยค่ะ!!”
“ครับ ครูโคโนกะ!!”
ทันใดนั้นเองแสงสีขาวอมเหลืองเฉกเช่นเดียวกับเมื่อสักครู่นี้กำลังก่อตัวขึ้นบนฝ่ามือของครูโคโนกะ เธอกำลังรวบรวมพลังด้วยความรวดเร็ว ทางเซย์ก็เหมือนกันเขาเผยฝ่ามือไปข้างหน้าก่อนที่จะค่อยๆรวบรวมพลังไฟของเขาออกมาคล้ายๆกับตัวของครูโคโนกะ หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที ทั้งสองคนหันหน้ามามองซึ่งกันและกัน ก่อนที่จะพยักหน้าเป็นการให้สัญญาณว่าพร้อมกันทั้งคู่ แล้วจากนั้นทั้งสองคนจึงปล่อยพลังของพวกเขาที่สะสมไว้พุ่งออกไปยังตัวของมาโมรุที่ยืนอยู่เป็นเส้นตรง ถ้ามองจากภายนอกแล้วคงไม่ต่างอะไรจากลำแสงสีส้มออกแดงกับลำแสงสีขาวอมเหลืองกำลังพุ่งเข้าไปหาตัวของมาโมรุที่ยืนจับตัวของคันนะอยู่
เนื่องจากว่าเกม Warzone นั้นไม่มีระบบ Friendly Fire ทำให้ลำแสงทั้งสองข้างต้นที่ถูกปล่อยออกมาไปยังศัตรู จึงทะลุตัวของคันนะไปเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ถ้าเมื่อไหร่ก็ตามที่โดนตัวของมาโมรุล่ะก็ บอกได้เลยว่าคงจะทำความเสียหายแทบเจียนตายได้เลย แต่ทว่าด้วยปฏิกิริยาที่เรียกได้ว่าค่อนข้างจะดีของมาโมรุ เขาจึงตัดสินใจปล่อยตัวของคันนะที่เขานั้นจับตัวไว้ แล้วกระโดดหลบไปยังลำต้นไม้ ก่อนที่จะใช้แรงถีบจากต้นไม้ต้นนั้น กระโดดไปหายังกิ่งไม้ใหญ่ของต้นไม้อีกต้นหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับคว้าด้วยมือทั้งสองข้างและปีนขึ้นไปนั่งบนกิ่งไม้ดังกล่าวได้สำเร็จ
“ไอ้ขี้ขลาด! ลงมาสู้กันข้างล่างเดี๋ยวนี้สิวะ!!”
“แหม แหม แหม… ไม่คิดเลยว่าคนที่พูดคำนี้ออกมาจะเป็นคนอย่างแก”
“หมายความว่าไง!!?”
“เอาแต่อยู่ข้างหลังน่ะ แล้วคอยฉวยโอกาสโจมตีน่ะ เขาไม่เรียกว่าขี้ขลาดเหรอวะ ?”
“แก… ว่า.. ไง.. นะ!!”
“เป็นคนที่รุมกินโต๊ะชั้นแท้ๆ สามต่อหนึ่งเนี่ย แต่มาว่าชั้นว่าเป็นคนขี้ขลาดเนี่ยนะ ? แกต่างหากล่ะที่ขี้ขลาด”
“ได้.. เดี๋ยวชั้นจะแสดงให้แกเห็นเอง… ว่าใครกันแน่ที่ขี้ขลาด.. เพราะชั้นจะทำให้แกเป็นเด็กร้องไห้หาแม่ซะ!!”
“เดี๋ยวก่อนสิ คุจิคาว่าซัง!!”
ไม่ทันแล้ว เซย์เกลียดการดูถูกมากกว่าสิ่งใด ตอนนี้ในหัวของเขานั้นมีเพียงแต่ “ต้องจัดการไอ้หมอนี่ให้ได้” เท่านั้นแล้ว ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใดก็ตาม เซย์กำลังเดินตรงไปยังพื้นที่โล่งที่อยู่ใกล้ๆกันโดยไม่มองไปแม้แต่ข้างบนต้นไม้ที่มาโมรุกำลังนั่งอยู่แม้แต่น้อย
“ลงมาสิ ชั้นขอสู้กับแกเพียงตัวต่อตัว”
“ไม่ได้นะ คุจิคาว่าซัง! มันอันตรายเกินไป!!”
“ครูโคโนกะครับ ผมเข้าใจครูนะ แต่ว่าครั้งนี้ผมขอเถอะครับ”
“แต่ว่า..!”
“ครูโคโนกะครับ”
สัมผัสได้ถึงความแน่วแน่ที่ซ่อนอยู่ในเสียงของเซย์ เธอจึงหยุดคำพูดที่ตอนแรกเธอพยายามจะห้ามตัวของเซย์ แล้วยืนมองด้วยความเป็นห่วง.. และความเชื่อมั่น ในขณะเดียวกันคันนะที่ฟื้นตัวมาจากการแทงเข่าของมาโมรุก็ลุกขึ้นมายืนข้างๆครูโคโนกะก่อนที่จะตะโกนเพื่อห้ามเซย์ให้ได้
“ไม่ได้นะ คุจิคาว่าซัง!!”
“พอเถอะ ห้ามเขาไปตอนนี้ยังไงก็คงไม่ทันแล้วล่ะ”
“แต่ว่า ครูโคโนกะ..!!”
“ชั้นรู้… ตอนนี้เซย์คงไม่สนใจอะไรอีกแล้วนอกจากการจัดการตัวของอุชิดะซังให้ได้”
“เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่นักเรียนปี 1 ด้วยกันจะสู้ได้หรอกนะคะ!!”
“คันนะซัง… ครูจะขอสอนเธออะไรเรื่องนึงนะ”
“ทำไมต้องเวลานี้ล่ะคะ…”
“ผู้ชายน่ะ เมื่อตัดสินใจไปแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่จะหยุดเขาได้หรอก”
คันนะตัดสินใจที่จะเงียบลง แล้วยืนมองด้วยสายตาที่เป็นห่วง เธอตัดสินใจที่จะกุมมือทั้งสองข้างมาประสานกันไว้ที่หน้าอกก่อนที่จะพึมพำเหมือนภาวนาอะไรบางอย่าง ครูโคโนกะก็มองตรงไปยังบริเวณที่เซย์ยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว เธอก็เป็นห่วงไม่แพ้กัน แต่ตอนนี้คงไม่มีอะไรที่จะสามารถห้ามเซย์ได้แล้ว
มาโมรุที่มองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่นั้น ก็อดที่จะยิ้มออกมาด้วยความถูกอกถูกใจไม่ได้ ไม่คิดว่าจะมีคนที่หลงไปตามคำยั่วยุของเขาจริงๆ เขาส่งเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนที่จะกระโดดลงไปยืนตรงหน้าของเซย์
“น่าสนุกดีนี่ ไม่คิดว่าแกจะเอาจริงนะเนี่ย”
“ไม่ต้องมาพูดหรอก ยังไงสถานการณ์แบบนี้ก็ดีกับแกอยู่แล้วนี่”
“ฮ่าๆๆ! ใช่ ขอบคุณแกมากเลยที่ทำให้งานของชั้นมันง่ายขึ้น เพราะมันก็ไม่ต่างอะไรไปจาก หนึ่งต่อหนึ่ง”
“แต่ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะเดี๋ยวแกก็จะต้องกลับไปร้องไห้ดูดนมแม่อยู่ดี”
“หึ… หยาบคายจริงนะ เอาเถอะ ชั้นจะสนองความต้องการของแกให้เองละกัน”
ทั้งสองคนยืนประจันหน้ากันโดยที่มีระยะห่างอยู่วัดแล้วคงไม่เกินประมาณหนึ่งไม้บรรทัดหรือสามสิบเซนติเมตร เพียงแต่ว่าเซย์กำลังหลับตาอยู่เท่านั้นเหมือนกับเป็นการตั้งสมาธิของเขา ไม่รู้ทำไมว่าหน้าของมาโมรุดูไม่สบอารมณ์อยู่บ้าง สังเกตได้จากการขมวดคิ้วของเขา
“คันนะซัง.. เราไม่ได้ยืนอยู่เฉยๆหรอกนะ”
“คะ ?”
“ถ้าเกิดว่าท่าไม่ดีเมื่อไหร่ล่ะก็ รีบเข้าไปจัดการอุชิดะซังเลยนะ”
“รับทราบค่ะ”
ครูโคโนกะพูดขึ้นเพื่อให้คันนะเตรียมพร้อมอยู่ตลอดเวลา
“งั้น… ชั้นขอเริ่มเลยละกัน!!”
ที่มือทั้งสองข้างของเซย์นั้นต้อนนี้ลุกไปด้วยเปลวเพลิงที่อาบมือดังกล่าวอยู่เช่นเดียวกับที่เท้า เข่า ศอก และหน้าผากของเขาที่ลุกไปด้วยเปลวเพลิงเช่นเดียวกัน เสมือนกับว่าทุกส่วนของร่างกายที่สามารถใช้เป็นอาวุธได้นั้นลุกไปด้วยเปลวเพลิงทั้งหมด ทำให้ทุกๆคนในบริเวณนั้นสัมผัสได้ถึงพลังที่ก่อตัวขึ้นในตัวของเซย์ จริงๆแล้วการที่เซย์หลับตาทำสมาธิเมื่อสักครู่นี้ เป็นการรวบรวมพลังไปที่จุดบางจุดของร่างกายต่างหาก เพราะมันต้องใช้การควบคุมพลังที่ดีมากๆถึงจะทำแบบนี้ได้
“ไม่เลวเลยน--- อ้อก!!!”
ไม่ทันที่มาโมรุจะได้บรรยายถึงความประหลาดใจของเขา เซย์ก็เบิกตาโพลงมาพร้อมกับพุ่งเข้าไปต่อยที่ท้องของมาโมรุด้วยมือขวาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่หมัดซ้ายของเขาจะพุ่งตรงไปที่โหนกแก้มของอาชญากรคนนี้จนคอแทบบิดเลยก็ว่าได้ จนทำให้ตัวของมาโมรุถอยหลังออกไปอีกระยะหนึ่ง พร้อมกับยืนหลังค่อมโน้มตัวมาข้างหน้าเพราะว่าเจ็บและจุกกับการโจมตีเมื่อสักครู่นี้ของเซย์ มีเปลวเพลิงที่คอยเสริมแรงด้านต่างๆด้วยทำให้เขาได้รับความเสียหายไปไม่ใช่น้อยๆเลย
เซย์ก็ไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดลอยไป เซย์ตัดสินใจวิ่งเข้าไปหาศัตรูก่อนที่จะตัดสินใจกระโดดขึ้นไปบนฟ้าแล้วใช้ขาขวาของเขาถีบลงใปที่ตัวของมาโมรุ แต่มาโมรุก็อย่างที่อธิบายไว้ตลอดแล้วว่าปฏิกิริยาของชายคนนี้นั้นอยู่ในเกณฑ์ค่อนข้างดี จึงสามารถก้มตัวหลบแล้วมุดไปยืนรอข้างหลังของเซย์คุงได้ ส่วนเซย์ก็ยังคงสามารถลงมายืนได้ตามปกติ
เมื่อเซย์จะหันกลับไป ก็เจอกับการสวนกลับของมาโมรุเต็มชุด ไม่ว่าจะเป็นการศอกอัดใส่หน้าแล้วตามไปด้วยการแทงเข่าที่มาโมรุถนัด ก่อนที่สุดท้ายจะเป็นการกระโดดถีบย้อนสอนให้ แทนที่เซย์จะเป็นฝ่ายได้กระโดดถีบมาโมรุในตอนแรก แต่กลับเป็นฝ่ายที่โดนมาโมรุกระโดดถีบกลับเสียเอง
เซย์กระเด็นล้มลงไปนอนอยู่บนพื้น มาโมรุตัดสินใจยืนขึ้นมาก่อนที่จะพูดอะไรบางอย่างออกมา
“เอาล่ะ… จนถึงตอนนี้แล้วชั้นยังไม่ได้ใช้พลังของชั้นเลยใช่มั้ย…”
“ยินดีด้วยล่ะ เซย์คุง แกจะเป็นคนแรกสำหรับสามคนนี้ที่ได้สัมผัสถึงพลังที่แท้จริงของชั้น…”
มาโมรุคุกเข่าลงไปคร่อมตัวของเซย์ ก่อนที่จะใช้มือทั้งสองข้างจับไปที่ใบหน้าของเซย์แล้วดันกลับขึ้นมาให้สายตาของทั้งสองคนได้สบตากัน
“แล้วแกจะได้รู้สึก…. ถึงความกลัวที่จะกัดกินหัวใจของแก…”
เมื่อเซย์ได้สบตากับดวงตาสีแดงของมาโมรุ ภาพที่ปรากฏตรงหน้าของเขาคือแสงสีดำที่ค่อยๆพุ่งออกมาจากดวงตาของอาชญากรคนนี้ช้าๆ และค่อยๆคลืบคลานไปเรื่อยๆ จนกระทั่งปกคลุมทัศนวิสัยของเซย์จนหมด แต่เหนือสิ่งอื่นใด สิ่งที่เขาสัมผัสได้ถึงความหมายที่แท้จริงของแสงสีดำนี้… เขาสัมผัสได้…
ถึงความกลัวที่ฝังลึกลงไปถึงหัวใจของเขา
