ชายผมสั้นผู้สวมแว่นกรอบสีดำนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ของเขา เบื้องหลังของเขานั้นคือวิวของมหานคร แต่วิวที่งดงามนั้นเป็นเพียงแค่ฉากเท่านั้น ใกล้ๆกับโต๊ะไม้นั้นมีโซฟาสีดำวางอยู่ โดยมีคนนั่งอยู่บนนั้นสามคน คนแรกคือชายผมน้ำตาลเขาสวมเสื้อเชริต์สีดำพร้อมกับกางเกงสีขาว พร้อมกับนาฬิกาข้อมือสีเงินของเขา ในขณะเดียวกันข้างๆของชายผมน้ำตาลก็มีหญิงผมสีดำยาวสลวยที่สีหน้าไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่นัก เธออยู่ในชุดราตรีสีดำ พร้อมกับส้นสูงสีเดียวกันกับเสื้อและเส้นผมของเธอ และอีกคนคือหญิงผมสีทรายที่ยามปกติแล้วเธอมักจะมัดผมของเธอ แต่ในคืนนี้เธอปล่อยผมของตัวเองให้มาถึงหัวไหล่ เธอสวมเสื้อสีฟ้าและกระโปรงสีขาว
“ยินดีต้อนรับกลับสู่ Tonight Show กับจิม โอลิเวอร์อีกครั้งนะครับ” ชายสวมแว่นพูด
“ช่วงสัปดาห์สองสัปดาห์ที่มามีซีรีย์เรื่องนึงกำลังมาแรงมาก และถือว่าเป็นความแปลกใหม่ของวงการเลยก็ได้”
“เพราะเป็นเรื่องที่ไม่เน้นเรื่องเพศและไม่เน้นความรุนแรง และยังฉายทางช่อง WNBT”
“จากที่เป็นช่องที่ไม่มีใครรู้จักเลย กลายเป็นช่องที่เกือบทุกคนรู้จักกันไปแล้ว”
“และช่วงนี้เราก็อยู่นักแสดงทั้งสามคนของเรา ขอเชิญทุกท่านพบกับ คุณจอห์น โบนาเร่ , คุณเดซีย์ ไรลีย์ และคุณเบียทริตซ์ ฮอว์กินส์”
เสียงปรบมือในห้องส่งดังไปทั่ว และเมื่อชายสวมแว่นหรือผู้ดำเนินรายการเริ่มพูดเสียงปรบมือก็เริ่มซาลง
“ก่อนอื่นเลยคุณจอห์น ผมยินดีที่ได้เชิญคุณกลับมาในรายการนี้อีก”
“ตอนนั้นผมชวนคุณมาในฐานะอะไรนะ? นักแสดงดาวรุ่งรึเปล่านะ?” พิธีกรหรือจิม โอลิเวอร์เป็นคนถาม
“ใช่ครับ ดีใจจริงๆที่ได้กลับมาที่นี่” จอห์นตอบกลับ
“ว่าไปหลังจากที่คุณเล่นโรงพักคนโสด คุณก็หายไปยาวเลย ก่อนที่จะกลับมาอีกครั้งใน Contradiction”
“ทำไมถึงเลือกจะแสดง Contradiction ล่ะครับ?” จิมถาม
“ผมชอบบทของตัวละครที่ผมเล่นหรือวิลสั้น บทของวิลสั้นคือทนายหนุ่มที่ไม่เคยยอมแพ้”
“และผมรู้สึกว่ามันเป็นบทที่น่าสนใจและมันดูเท่กว่าบทพระเอกที่เดินไปรวยๆไปวัน”
“ผมเลยตัดสินใจเลือกจะมาออดิชั้นให้กับ Contradiction” ชายผมน้ำตาลให้คำตอบ
“จะว่าไปก็หลายปีที่คุณหายจากวงการ ช่วงนั้นคุณทำอะไรแก้เบื่อล่ะ?” พิธีกรถามด้วยสีหน้าสงสัย
“นั่นซินะครับ ช่วงนั้นผมทุ่มเทให้กับการเรียนอย่างมาก อย่างที่รู้ๆกัน ผมเป็นคนเรียนไม่เก่งอยู่แล้ว” ชายผมน้ำตาลพูดติดตลก
“แล้วเกรดตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ?” ชายสวมแว่นถามด้วยสีหน้าสนใจ
“จาก D+ ขึ้นมาเป็น C ครับ” เขาพูดพร้อมกับหัวเราะไปพร้อมๆกับเสียงหัวเราะของคนดู
“คุณเดซีย์นี่พึ่งเข้าวงการใช่ไหมครับ? พอจะเล่าให้ฟังคร่าวๆหน่อยได้ไหมครับว่าเข้าวงการได้ยังไง”
“คุณเจเรมี่เห็นแววในตัวชั้น ก็เลยเชิญให้ชั้นเล่น แค่นั้นแหละค่ะ” เดซีย์ตอบคำถาม
“แล้วอยู่หน้ากล้องครั้งแรก ตื่นเต้นไหมครับ?”
“ถ้าชั้นบอกว่าชั้นไม่ตื่นเต้นก็คงจะโกหกล่ะนะ สองสามวันแรกชั้นก็ตื่นเต้นอยู่หรอก แต่พอผ่านไปเรื่อยๆ”
“ชั้นก็เริ่มชินไปกล้องเองแหละ”
“จะว่าไปคุณเป็นดาราหน้าใหม่ แต่ว่าตอนนี้มีฐานแฟนคลับมากมายในช่วงเวลาแปปเดียว รู้สึกยังไงบ้างครับ?”
“มันเป็นความรู้สึกที่เหลือเชื่อมากจริงๆ ชั้นเองก็ไม่เคยคิดว่าจากที่คนไม่รู้จักชั้นเลย ตอนนี้ทุกคนรู้จักชั้น”
“สุดยอดจริงๆ”
“ถ้าให้เดาตอนนี้เวลาไปโรงเรียนคุณเดซีย์คงลำบากมากใช่ไหมครับ?”
“เดาว่าตอนนี้เพื่อนๆคงรุมกันใหญ่เลยใช่ไหม?”
“ใช่ค่ะ การไปโรงเรียนตอนนี้ถือว่าเป็นเรื่องยากมาก” เดซีย์ตอบคำถามของจิม
“โอเคครับ แล้วคนสุดท้ายเราอาจจะคุ้นตากันหน่อย หรือก็คือคุณเบียทริตซ์นั่นเอง”
“ในกลุ่มสามคนนี้ ต้องพูดว่าคุณเบียทริตซ์คือคนที่ผ่านกล้องมามากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นงานถ่ายแบบ หรืองานแสดงก็ตาม”
“ดังนั้นเราอาจจะเรียกว่าคุณเบียทริต์ซเป็นรุ่นพี่ก็ได้ คุณคิดยังไงบ้างครับกับการที่ถูกเรียกว่ารุ่นพี่?” ชายผมสั้นถาม
หากทว่าหญิงผมสีทรายเงียบ เธอก้มมองพื้นพรม เธอกำลังคิดคำตอบรึเปล่า? ไม่มีใครรู้ แต่มันนานเกินพอที่ทำให้พิธีกรต้องขานชื่อเธอซ้ำ ครั้งนี้เธอได้สติก่อนจะมองมายังชายผมสั้นหรือก็คือพิธีกร จิม โอลิเวอร์ผู้ดำเนินรายการถามอีกครั้ง และเมื่อเธอได้ยินคำถามเธอก็เริ่มตอบสิ่งที่เธอคิดออกไป
=====
ณ ขณะเดียวกันที่รายการ “Tonight Show กับ จิม โอลิเวอร์” นี้กำลังฉายอยู่ ที่สำนักของ WNBT ในห้องทำงานของเหล่านักเขียนบท ชายหญิงสองคนนั่งอยู่ในห้อง ทั้งสองนั่งอ่านบทที่ทั้งสองเขียนทั้งหมดเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อที่จะให้บทที่ตัวเองเขียนออกมานั้นสมบูรณ์ที่สุด นาฬิกาที่แขวนอยู่บนกำแพงห้องนั้นแสดงให้เห็นตอนนี้ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ทั้งสองมองไปยังกระดาษเกือบทั้งวัน สลับกับหน้าจอที่ปล่อยรังสีออกมา บนโต๊ะของทั้งสองนั้นมีแก้วกาแฟวางอยู่ แม้กาแฟนั้นยังอยู่ในแก้วแต่ มันไม่ได้ร้อนอีกแล้ว ดูเหมือนของเหลวสีน้ำตาลนี่จะอยู่ในพาชนะนี่มานานพอสมควรแล้ว
“น่าจะโอเคแล้วละมั้งครับ” เจเรมี่แสดงความเห็นพลางพลิกกระดาษดูเป็นรอบสุดท้าย
“เฮ้อ เสร็จซักที” หญิงที่ชื่อโซเฟียถอนหายใจพร้อมกับเอนตัวไปยังเก้าอี้
“ยังเหลือ Proposal* อีก แต่ไว้ทำพรุ่งนี้ก็ได้มั้งครับ” เจเรมี่พูดพร้อมกับซดกาแฟจากแก้วตัวเอง
“นั่นซินะ เรานั่งอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่เจ็ดโมงจนถึงเกือบเที่ยงคืน ถ้าให้นั่งเขียน Proposal อีกคงไม่ไหวแน่ๆ” หญิงผมม่วงบ่น
เจเรมี่หัวเราะเบาๆก่อนจะลุกไปล้างแก้วของเขา แก้วนั้นล้างคราบที่อยู่ในถ้วยออกจนหมด ก่อนที่เขาจะคว่ำถ้วยของเขาไว้บนถาดสีครีม ในขณะเดียวกันนั้นหญิงผมสีม่วงก็กำลังเก็บกระเป๋าของตัวเองอยู่ เธอเก็บข้าวของส่วนตัวเท่านั้น ส่วนอะไรที่ไม่ใช่ของๆเธอ เธอก็กองไว้บนโต๊ะ ดูเหมือนตอนนี้เธอจะไม่มีเจตนาในการทำความสะอาดสิ่งที่กระจัดกระจายอยู่บนโต๊ะของตัวเองตอนนี้เลย เช่นเดียวกันกับชายผมน้ำตาลที่นั่งโต๊ะตรงข้ามกับเธอ ไม่ว่าจะเป็นหนังสือ บทที่เขาคิดว่าไม่ได้เรื่องเขาก็กองไว้บนโต๊ะนั้น
“ถ้างั้นชั้นขอตัวก่อนละกันค่ะ”
“มืดแบบนี้แล้วเดี๋ยวผมเดินไปส่งก็ได้ครับ” เจเรมี่พูดพลางหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาเหมือนกัน
“ขอบคุณมากค่ะ” โซเฟียตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
ทั้งคู่เดินออกจากห้องตัวเองพร้อมกับเดินออกมานอกบริษัท ท้องถนนนั้นมืดมิด บ้านหลายนั้นไฟปิดสนิท ถ้าหากแหงนหน้ามองอาคารสูงเสียดฟ้านั้นก็ยังคงเห็นบางชั้นนั้นแสงไฟยังคงสว่างไสวอยู่ แสงจากเสาไฟฟ้าส่องลงมาเป็นแสงสีเหลืองให้เห็นอยู่ระยะๆ อากาศเย็นๆนั้นพัดผ่านไปปกคลุมไปทั่วพื้นที่ แต่ร่างกายของชายหญิงคู่นี้ไม่ได้สัมผัสถึงความหนาวเท่าไหร่ เพราะเสื้อโค้ดที่ทั้งสองสวมนั้นเป็นเหมือนดั่งโล่ที่คอยปกป้องจากลมหนาว เสียงฝีเท้าของทั้งสองนั้นดังกึกก้องไปทั่วท้องถนน บางครั้งก็มีเสียงรถที่ขับผ่านทั้งสองดังขึ้นประกอบจังหวะกับเสียงเท้าที่ย่ำลงกับพื้นคอนกรีตที่ราดยาวเป็นทางยาว
“จะว่าไปได้ข่าวว่าคุณเจเรมี่ไปเดทกับคุณจูเลียตนี่? เป็นยังไงบ้างคะ?” สาวน้อยผมม่วงถามด้วยความสงสัย
“จะเรียกว่าเดทก็ไม่ถูกหรอกครับ ก็แค่การไปเที่ยวกันของคนสองคนที่ชอบดูหนังเท่านั้นแหละครับ” เจเรมี่ตอบ
“แต่ถ้าเป็นชั้นจะเรียก ชั้นจะเรียกว่าเป็นเดทนะค่ะ” หญิงผมม่วงแสดงความเห็น
“ทำไมล่ะครับ?” เจเรมี่ถามด้วยความสงสัย
“รู้ไหมคะว่าไม่ว่าจะมีผู้ชายคนไหนพยายามจะจีบคุณจูเลียต ก็จะโดนคุณจูเลียตปฏิเสธทันควันทุกที”
“บอกว่าคุณเจเรมี่เป็นผู้ชายคนแรกที่คุณจูเลียตเข้าหาก็ได้มั้ง” โซเฟียเล่าให้ฟัง
“ผมว่าเขาคงเข้าหาผมเพราะเขาชื่นชมผลงานของผมแหละ มันคงไม่มากไปกว่านี้หรอก” ชายสวมแว่นตอบด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ค่ะ ชั้นมองยังไง คุณจูเลียตก็ชอบคุณเจเรมี่แน่ๆ ร้ายไม่เบาเหมือนกันนะค่ะ” เธอพูดพร้อมกับศอกใส่สีข้างของเจเรมี่เบาๆ
เธอหยุดอยู่หน้าสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน คำว่า “Subway” สีดำนั้นอยู่บนแผ่นป้ายที่ส่องสว่าง มันทำให้ผู้คนเห็นได้ในยามวิกาลได้ เห็นได้ว่ารถไฟใต้ดินของตัวเองนั้นอยู่ไหน เธอเอ่ยบอกลาก่อนจะลงไปยังสถานีรถไฟใต้ดิน ชายผมน้ำตาลโบกมือให้ก่อนที่จะเห็นเธอเดินหายไปในสถานี เจเรมี่หันหลังกลับไปก่อนจะเดินกลับ ในขณะที่เขาเดินกลับนั้นเขาก็นึกได้ว่าตอนนี้รายการที่เหล่านักแสดงของ Contradiction ไปออกนั้น น่าจะจบลงแล้ว มันทำให้เขานึกถึงเด็กสาวข้างบ้านของเขา แน่นอนว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ร่วมรายการแบบนี้ มันทำให้เขาสงสัยเหมือนกันว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง เจเรมี่หยิบมือถือออกมาก่อนจะกดส่งข้อความไปยังหญิงผมดำที่ตอนนี้น่าจะพักอยู่ที่โรงแรมใกล้ๆกับสตูดิโอที่ถ่ายทำรายการทอล์กโชว์
“เป็นยังไงบ้าง? ถ่ายรายการเสร็จแล้วใช่ไหม?” เจเรมี่เขียนไปถาม
เจเรมี่กำลังจะเก็บมือถือของเขาเข้ากระเป๋ากางเกง แต่ไม่ทันที่เขาจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง เขาก็เห็นข้อความเด้งขึ้นมา มันมาจากเดซีย์ เขาหยิบข้อความมาก่อนจะเปิดอ่าน
“ถ่ายเสร็จแล้วล่ะ รู้สึกตื่นเวทีนิดหน่อย แต่ก็โอเคแหละ”
“แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่?” เจเรมี่เขียนถามกลับไป
“กำลังคุยกับนายอยู่” เดซีย์ตอบกลับ
ไม่รู้ว่าเธอตั้งใจจะตอบชวนกวนบาทาแบบนี้รึเปล่า แต่ถ้าหากคิดดีๆสิ่งที่เธอพูดนั้นก็ไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย
“เปล่า ผมหมายถึงนอกจากกำลังคุยกับผมอยู่”
“อ่อ กำลังดูทีวีกับคุณเบียทริตซ์อยู่น่ะ คุณเบียทริตซ์นี่สุดยอดจริงๆ ขึ้นเวทีโดยไม่ตื่นเต้นเลย”
“ก็คุณเบียทริตซ์เคยขึ้นเวทีอะไรแบบนี้มาเยอะแล้วนี่นะ” เจเรมี่ตอบกลับ
“นี่...คิดว่าซักวันชั้นจะเป็นแบบคุณเบียทริตซ์ได้รึเปล่า?”
“ได้แน่นอนครับ” เจเรมี่พิมพ์กลับไป
“หรอ” เธอตอบกลับมาสั้นๆ
“ถ้างั้นชั้นขอตัวก่อนล่ะ” เดซีย์เขียนเพิ่มเป็นการปิดสนทนา
“อื้ม ฝันดีนะ” เจเรมี่ตอบกลับก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกง
เขาเดินอยู่บนถนนที่เงียบงัน ในหัวของเขาคิดถึงวันพรุ่งนี้ วันพรุ่งนี้เขาจะยื่น Proposal ให้กับโรเบริต์ผู้เป็นเจ้าของบริษัท และในขณะเดียวกัน The Heist ซีซั่นสองก็จะเริ่มถ่ายทำตอนแรกขึ้น ทุกอย่างนั้นเดินทางไปในทางที่ดีสำหรับ WNBT และเรียกว่านี่เป็นการเติบโตที่เร็วมากในช่วงเวลาเดือนกว่าๆ และเขาหวังว่า WNBT จะยังคงเติบโตต่อไปและเปลี่ยนแปลงสังคมได้ในที่สุด
=====
“สรุปคือคุณเจเรมี่อยากให้ The Heist มาฉายต่อจาก Contradiction ซินะครับ?” ชายผมสีบลอนด์พูดพร้อมกับพลิกกระดาษดูไปมา
“ใช่ครับ ผมคิดว่า The Heist เป็นซีรีย์ที่มีคุณภาพพอสมควร และผมคิดว่าแฟนๆที่ดูช่องของเราก็ยังคงอยากเห็นซีรีย์ที่แปลกใหม่จากเดิม”
“และจากบทที่ผมเขียนผมคิดว่า The Heist น่าจะตอบโจทย์ของเราได้”
“ผมเห็นว่าในชื่อของคนเขียนบทยังมีชื่อของคุณโซเฟียอยู่ คุณโซเฟียทำอะไรหรอครับ?” โรเบริต์ถามต่อ
“คุณโซเฟียรับหน้าที่เขียนบทฉากแอ็คชั้นเหมือนเดิม ส่วนผมเขียนบทตอนที่เกี่ยวกับเบื้องหลังตัวละครครับ” ชายผมหยิกตอบ
โรเบริต์จับแว่นของตัวเองก่อนจะกวาดสายตาอีกครั้ง ในขณะเดียวกันชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาก็ยังไม่ได้พูดอะไร
“ถ้าคุณเจเรมี่คิดว่าดี ผมจะอนุญาตก็ได้ ถึงผมจะมีความเห็นที่ต่างกันนิดหน่อยก็เถอะ” โรเบริต์แสดงความเห็นออกมา
“ขอบคุณมากครับ คุณโรเบริต์” ชายผมน้ำตาลลุกขึ้นพร้อมกับโค้งให้กับท่านประธานในชุดสูทสีน้ำเงิน
เจเรมี่เดินออกไปจากห้อง เมื่อเขาเดินออกมาเขาถอนหายใจฟอดใหญ่ ถ้าให้บอกตามตรงคือหลายครั้งที่เขาคิดว่าคุณโรเบริต์จะปฏิเสธคำขอของเขา ดูจากสีหน้าของชายผมสีทรายคนนี้ มันบ่งบอกได้เลยว่าเขาไม่ค่อยชอบใจไอเดียนี้เท่าไหร่ บางทีมันก็ทำให้เขาคิดนะว่าถ้าหากคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับประธานบริษัทคนนี้ไม่ใช่ชายที่ชื่อ “เจเรมี่ ควินน์” ผลมันจะออกมาเป็นอย่างไร เจเรมี่เดินจะกลับไปยังที่นั่งของเขา แต่หากทว่าเขารู้สึกได้ว่ามือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขานั้นสั่น เจเรมี่หยิบมันออกมา บนจอนั้นเขียนว่า “โซเฟีย” เจ้าของเครื่องใช้นิ้วโป้งของเขากดปุ่มสีเขียวก่อนจะยกไว้ข้างหูตัวเอง
“ครับ คุณโซเฟีย?”
“คุณเจเรมี่ค่ะ เรามีปัญหานิดหน่อยค่ะ คือผู้กำกับที่กำกับ The Heist ภาคก่อน ติดงานอื่นไปแล้วเลยถ่ายทำไม่ได้”
“คุณเจเรมี่พอจะรู้ไหมคะว่ามีผู้กำกับคนไหนว่างงานบ้าง”
“พอจะรู้อยู่หรอก เดี๋ยวผมลองโทรไปถามแล้วกัน” ชายผมน้ำตาลตอบ
เขาวางสายก่อนจะหาเบอร์ที่เขาต้องการก่อนที่เขาจะเจอชื่อ “จูเลียต” เขาใช้นิ้วของเขากดลงไปบนชื่อนั้น เพื่อสั่งให้เจ้าเครื่องอยู่ในมือของเขานั้นเรียกสายไปหาหญิงผมสีบลอนด์
“ฮัลโหล?” หญิงที่อยู่ปลายสายตอบกลับมา
“คุณจูเลียตครับ ผมมีเรื่องจะให้ช่วยหน่อย เกี่ยวกับ The Heist น่ะครับ”
“ทำไมเรอะ? เกิดอะไรขึ้น?” จูเลียตถาม
“พอดีผู้กำกับคนปัจจุบันติดงานอื่นไปแล้ว ไม่ทราบว่าคุณจูเลียตพอจะรับงานแทนได้รึเปล่า?”
หญิงที่ถูกถามเงียบอยู่พักนึงก่อนจะตอบกลับมา
“ได้ซิ ไม่มีปัญหา” จูเลียตตอบกลับ
“ขอบคุณมากครับ ถ้างั้นเจอกันที่สตูดิโอนะครับ เดี๋ยวผมส่งจะส่งที่อยู่ไปให้”
เจเรมี่วางสาย แม้ว่าเขาจะแก้ปัญหาได้ในตอนนี้ แต่มันมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกว่านี่ยังเพียงเริ่มต้นของความวุ่นวายที่จะตามมาหลังจากนั้น
=====
Proposal = แบบฟอร์มที่เขียนอธิบายว่ารายการทีวีนี้ชื่ออะไร มีเนื้อหาอย่างไร จุดประสงค์เพื่ออะไร โดยจะใช้นำเสนอโปรดิวเซอร์เพื่อให้ตัดสินใจว่าจะนำรายการนี้ไปฉายจริงๆไหม
