ณ ห้องเล็กๆห้องหนึ่ง มันเป็นห้องที่มีโต๊ะไม้อยู่กลางห้อง โดยรอบๆนั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมายนั่งอยู่ บนผนังนั้นเต็มไปด้วยโปสเตอร์ซีรีย์มากมาย ซึ่งซีรีย์พวกนี้นั้นก็เป็นซีรีย์ที่ถูกสร้างขึ้นจากที่นี่ทั้งนั้น เก้าอี้เกือบทุกตัวที่อยู่รายล้อมโต๊ะนั้นล้วนแต่มีคนนั่งเกือบหมดแล้ว เว้นแต่เก้าอี้ที่อยู่หัวโต๊ะเท่านั้นที่ยังว่างเปล่า เหล่าผู้ที่นั่งบนเก้าอี้นั้นพูดคุยกันเอง เสียงพูดคุยในหลายๆประเด็นนั้นฟุ้งไปทั่วห้องประชุม เว้นเสียแต่ชายผมน้ำตาลผู้สวมแว่นที่นั่งอยู่ใกล้กับประตู เขานั่งมองปากกาที่วางอยู่บนโต๊ะ ในขณะที่เขามองอยู่นั้นเขาก็ได้ยินเสียงของใครบางคนเปิดประตูขึ้นมา ผู้ที่เข้ามานั้นเป็นชายที่ผมเป็นสีเทา เขาสวมชุดสูทเดินเข้ามา เมื่อเขาเดินเข้ามา เสียงทุกเสียงก็เงียบลง เขาปิดประตูไม้ ก่อนจะนั่งตรงเก้าอี้ที่ว่างอยู่ เขาคือ “แอนดี้ ลี” เขาเป็นโปรดิวเซอร์คนนึงในช่องโทรทัศน์ที่เจเรมี่อยู่
“สวัสดีทุกคน ยินดีนะที่ได้เห็นหน้าทุกคนนะ” ชายที่ชื่อว่าแอนดี่พูดด้วยรอยยิ้ม
“อย่างแรกที่ชั้นอยากจะบอกคือ เรตติ้งละครของพวกเราตอนนี้ดีขึ้นมาก ต้องขอบคุณทีมงานทุกคนจริงๆที่ทำให้พวกเรามาได้ถึงขนาดนี้”
ทีมงานทุกคนปรบมือพร้อมๆกันเพื่อเป็นการชื่นชมทีมงานและในขณะเดียวกันก็เป็นการชื่นชมตัวเองไปในตัวด้วย
“ซึ่งคนที่ชั้นต้องให้เครดิตเป็นพิเศษก็คงเป็นเจเรมี่ ควินน์ กับบทละครที่ยังคงสุดยอดเหมือนเดิม”
“สุดยอดจริงๆ” ชายผมสีเทาพูด
เสียงปรบมือนั้นดังขึ้นอีกครั้ง ชายผมน้ำตาลที่ถูกชื่นชมก็ได้แต่ยิ้มตอบรับ จริงๆนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้รับคำชม เขาได้รับคำชมมาหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่ที่เขาเข้าวงการนี้แรกๆจนถึงตอนที่เขาเป็นชายที่คนในวงการต้องรู้จัก แต่ถึงกระนั้น แม้เขาจะได้รับคำชมมาบ่อยแค่ไหน มันก็เป็นความรู้สึกที่ดีอยู่ดี
“เอาล่ะ เข้าประเด็นกันเลยละกัน ตอนนี้ทางสถานีต้องการให้เราเริ่มถ่ายทำละครอีกเรื่อง”
“ซึ่งแน่นอนว่าเรายังคงจะใช้ทีมงานชุดนี้เหมือนเดิม…จะเป็นละครในช่วงไพรม์ไทม์* โดยพวกเราจะฉายหลังจากเรื่องที่เราฉายอยู่ตอนนี้จบ”
“แล้วก็ทางสถานีกำชับมาด้วยว่าให้เอาลีโอนาร์ดเล่นเป็นพระเอก” ชายผมเทาพูด
“โอเค เจเรมี่...ทางสถานีไม่ได้กำหนดแนวมาให้ นายมีแนวไหนอยากจะเสนอไหม?”
“ผมอยากจะทำแนวใหม่ๆบ้าง ผมอยากจะทำแนวที่ไม่ได้โฟกัสไปเรื่องเพศหรือเรื่องความรุนแรง แต่เป็นแนวที่จะชี้นำสังคม” ชายที่ชื่อเจเรมี่ตอบ
คำตอบของเขานั้นทำให้คนทั้งห้องมองเขาเป็นตาเดียวกัน เขารู้เลยว่าปฏิกิริยาตอบรับนี้คืออะไร เขามองไปยังชายผมเทานี่อยู่หัวโต๊ะ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เขาได้รับปฏิกิริยาตอบรับแบบนี้ ทุกครั้งที่เขาประชุมและมีใครถามความคิดเห็นเขาเรื่องบท สิ่งที่เจเรมี่ตอบก็คืออะไรทำนองนี้ตลอด จริงๆมันเป็นความฝันของเขาตลอดนั่นแหละ ตั้งแต่ที่เขาตัดสินใจว่าจะทำงานในสายอาชีพนี้ แต่หากทว่าความฝันของเขาในวงการนี้มันไม่ง่ายนัก
“เจเรมี่ เราพูดเรื่องนี้มาหลายรอบแล้วนะ ชั้นว่าละครประเภทนั้นมันทำเรตติ้งไม่ได้”
“และแน่นอนในวงการนี้ เรตติ้งมันก็คือทุกอย่างแหละ ต่อให้งานเราดีขนาดไหน แต่ถ้าไม่มีใครดูก็เท่านั้น” แอนดี้พูด
เจรามี่เงียบ เขาก็รู้แหละว่าถ้าเขาพูดแบบนั้นเขาจะได้คำตอบแบบไหน เจเรมี่หลับตาลงก่อนจะตอบ “ครับ” ไปสั้นๆ ชายผมเทาเริ่มถามความเห็นต่อ เสียงแสดงความเห็นพลัดกันดังขึ้นเป็นระยะๆ ส่วนเจเรมี่ได้มองพื้นพรมสีเท่าอย่างเงียบๆ มันมีตั้งแต่แนวฮีโร่ ซอมบี้ หรือละครตบจูบทั่วไป การประชุมนี้ยังคงดำเนินต่อไป โดยที่ไร้ซึ่งความเห็นของชายผมน้ำตาลคนนี้ ในที่สุดนั้น การประชุมก็จบลง ซึ่งท้ายที่สุดพวกเขาก็ได้แนว “โรแมนซ์-ย้อนยุค”
“เจเรมี่ ฝากด้วยเหมือนเดิมนะ” ชายผมเทาพูดกับเจเรมี่
“ครับ” ชายผมน้ำตาลตอบสั้นๆ
หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันเจเรมี่เดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเอง ก่อนที่เขาจะเปิดคอมพิวเตอร์และนิ้วของเขาสัมผัสกับคีย์บอร์ดสีดำ เขาใช้มืออีกข้างจับไปยังเม้าส์ก่อนจะเลื่อนเคอร์เซอร์ไปและกดโปรแกรมเขียนงานของเขาขึ้นมา เขาเริ่มใช้นิ้วสัมผัสลงบนปุ่มคีย์บอร์ดเพื่อเขียน ตัวอักษรเริ่มปรากฏขึ้นมาตามที่เขาสัมผัส ชายผมน้ำตาลจ้องไปยังจอคอมพิวเตอร์ ก่อนที่เขาจะเขียนสิ่งที่อยู่ในจินตนาการของเขา เมื่อเขาพอใจกับสิ่งที่เขาเขียนเขาก็ทิ้งมันไว้ เมื่อเขาไม่พอใจเขาก็ลบมันออก มันเป็นวัฏจักรที่เกิดขึ้นซ้ำซากอยู่ทุกวันๆ บางคนอาจจะคิดว่าสิ่งที่เขาทำนั้นเป็นเรื่องน่าเบื่อ แต่สำหรับชายคนนี้นั้นการที่เขาได้เขียนเรื่องราวอะไรขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกที่เขาเหมือนเป็นพระเจ้าที่กำลังสร้างโลกใบใหม่ขึ้นมา
เวลาผ่านไปถึงช่วงค่ำ เจรามี่ยืดตัวไปบนเก้าอี้หนังสีดำ เขาถอนหายใจฟอดใหญ่ก่อนจะมองนาฬิกาที่แขวนอยู่เหนือประตูห้อง นี่ก็สองทุ่มแล้ว มันเลยเวลาทำงานของเขามาไม่น้อยแล้วเหมือนกัน เขาก้มมองลงไปบนจออีกครั้ง ดูเหมือนที่เขาเขียนในวันนี้มันจะมากเกินที่เขาต้องการแล้ว เขากดเซฟงานก่อนจะปิดเครื่องและเดินออกจากห้องไป เขาเดินบนทางเดินที่เงียบสงัด ดูเหมือนหลายๆคนในบริษัทนี้จะกลับไปแล้ว เจรามี่ลงลิฟต์ไปก่อนจะเดินออกมาหน้าอาคาร ปกติแล้วเขาจะเรียกแท็กซี่ไม่ก็นั่งรถไฟใต้ดินกลับ แต่หากทว่าวันนี้เขาเจออะไรที่แปลกตาออกไปหน่อย เขาเห็นหญิงผมสีบลอนด์ในชุดราตรีสีแดงยืนอยู่รถหรูสีเงินที่จอดอยู่หน้าบริษัทที่เขาทำงานอยู่
“คุณคือเจเรมี่ ควินน์รึเปล่า?” หญิงคนนั้นถาม
“อ่าใช่ นั่นผมเอง มีอะไรหรอครับ?” ชายผมน้ำตาลถาม
“ไปกินข้าวด้วยกันหน่อยไหม?” หญิงผมบลอนด์เอ่ยปากถามกลับ
=====
มันเป็นร้านอาหารหรู รอบๆนั้นเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หรู รวมถึงรูปภาพราคาแพงที่ถูกแขวนไว้บนผนัง เขานั่งอยู่บนเก้าอี้โดยตรงข้ามของเขานั้นคือหญิงในชุดแดงที่ชวนเขามา บนโต๊ะนั้นมีสเต๊กและแก้วไวน์วางข้ามๆ รอบๆของทั้งสองนั้นเต็มไปด้วยแขกที่แต่งตัวอย่างหรูหรา มันหรูหราจนทำให้ชุดทำงานของเจเรมี่ดูกลายเป็นชุดไม่สุภาพไปเลยก็ว่าได้ รอบๆนั้นถูกกลบด้วยเสียงของไวโอลีนที่บรรเลงโดยนักดนตรีมากฝีมือ หญิงผมบลอน์ดคนนี้ใช้มีดก่อนจะตัดสเต๊กในจานก่อนจะใช้ส้อมจิ้มลงไปก่อนที่เธอจะเริ่มเคี้ยวสเต๊กที่เธอสั่งมา เจรามี่มองก่อนจะเริ่มหั่นสเต๊กเหมือนกัน
“จะว่าไป...ชั้นยังไม่ได้แนะนำตัว ชั้นจูเลียต ฮอว์กินส์ ยินดีที่รู้จัก”
“จูเลียต ฮอว์กินส์? คุณคือจูเลียต ฮอว์กินส์ ผู้กำกับชื่อดังหรอครับ?” ชายผมน้ำตาลพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ใช่ นั่นชั้นเอง” เธอตอบด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ
“เป็นเกียรติมากๆเลยครับที่ได้เจอคุณ ผมชื่นชอบผลงานของคุณมาก”
“ไม่ว่าจะเป็นในฐานะนักแสดงหรือผู้กำกับ” เจรามี่เอ่ยชื่นชม
“โห...แล้วชอบผลงานเรื่องไหนที่สุดของชั้นล่ะ?” หญิงผมสีทรายถามพลางจิบไวน์แดงในแก้ว
“นั่นซินะครับ ถ้าให้ผมเลือกก็คงเป็น Vampire Love มั้งครับ”
“ถึงพล็อตจะธรรมดาๆก็เถอะ แต่การใช้แสงและมุมกล้อง ผมว่าสุดยอดมาก และผมว่ามันสุดยอดกว่าตรงที่คุณทำให้นักแสดงหน้าใหม่”
“อย่างเบียทริตซ์ ฮอวกินส์ ดูเฉิดฉายได้” ชายผมน้ำตาลตอบ
เขาเงียบไปพักนึงก่อนจะนั่งคิดถึงคำว่า “ฮอว์กินส์” ที่เขาพึ่งพูดไปเมื่อครู่นี้
“เดี๋ยวนะครับ...หรือว่าคุณจูเลียตกับคุณเบียทริตซ์จะเป็น...?”
“น้องชั้นเองแหละ” เธอตอบด้วยรอยยิ้ม
“ตอนนั้น ชั้นก็กำลังคิดว่าจะเอาใครมาเล่นในตำแหน่งนางเอกดี”
“และชั้นก็แววในตัวน้องของชั้นล่ะนะ ชั้นก็เลยตัดสินใจเลือกจะเสี่ยงดู โชคดีที่มันออกเวริค์” จูเลียตเล่าให้ฟัง
“ขออภัยต้องเสียมารยาทนะครับ ผมเชื่อว่าการที่คุณมาหาผม คุณคงไม่ได้มาแค่คุยเล่นกับผมแน่ๆ”
“คุณมีธุระอะไรกับผมรึเปล่า?” ชายผู้สวมแว่นถามพร้อมกับจิบไวน์ในแก้วบ้าง
หญิงผมบลอนด์ได้ยินก็ไม่ได้พูดอะไรในทันที เธอหยิบกระเป๋าถือสีน้ำตาลออกมา เธอเปิดกระเป๋าของเธอจะค้นอะไรบางอย่าง ชายผมสีน้ำตาลก็ไม่ได้พูดอะไร จูเลียตหยิบนามบัตรเล็กๆออกมา ก่อนที่เธอจะวางไว้บนโต๊ะก่อนจะดันไปทางที่เจเรมี่ ชายผมน้ำตาลหยิบนามบัตรขึ้นมา ก่อนจะมองมันเป็นนามบัตรจากบริษัทที่ชื่อว่า “WNBT” มันเป็นช่องโทรทัศน์ที่พึ่งเปิดได้ไม่นานเท่าไหร่ มันเป็นช่องโทรทัศน์ของโรเบริต์ สเปนเซอร์ นายทุนหน้าใหม่ที่พึ่งมาสนใจในวงการนี้ (หรืออาจจะสนใจนานแล้วแต่พึ่งตัดสินใจมาลงทุนในด้านนี้) ในนั้นมีชื่อของเธอจูเลียตอยู่ รวมถึงเบอร์ติดต่ออะไรต่างๆอยู่ด้วย เจรามี่เข้าใจทันที่ว่าเธอคนนี้ต้องการอะไร
“เจเรมี่ ชั้นได้ยินข่าวมาว่าคุณมีปัญหากับทางทีมงานบ่อยๆ เพราะคุณต้องการเขียนแนวที่เสริมสร้าง แต่คุณก็ไม่ได้เขียนซักที”
“ดังนั้นแล้ว ชั้นเลยอยากจะเสนอว่ามาอยู่กับพวกเรา แล้วคุณจะได้เขียนในแนวที่คุณต้องการ” หญิงผมสีบลอนด์ยื่นข้อเสนอ
เจเรมี่นั่งคิด ถ้าตอนนี้เขาเป็นคนที่ยังไม่มีชื่อเสียง เขาคงตอบตกลงโดยไม่ต้องคิด แต่หากทว่าในตอนนี้มันไม่ได้เป็นเยี่ยงนั้น ตอนนี้เขาเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงคนนึง เขามีเงินเดือนค่อนข้างมาก และเขาก็อยู่ห้องพักที่ค่อนข้างหรู การย้ายไปยังบริษัทที่เล็กลงมันตีความได้หลายอย่าง เงินที่น้อยลง และด้วยความเป็นช่องที่เล็ก ก็อาจจะทำให้คนที่ได้เห็นผลงานของเขาก็น้อยลงเหมือนกัน แถมการเขียนแนวที่แปลกออกไปถือว่าเสี่ยงเหมือนกัน อย่างที่แอนดี้ ลีบอกนั่นแหละ คนชอบแนวง่ายๆ และแนวที่เจเรมี่ต้องการเขียนนั้นอาจจะเรียกเรตติ้งไม่ได้ ถ้าหากสิ่งที่เขาทำนั้นไม่เวริค์ล่ะก็ทุกอย่างที่เขาทำมาก่อนหน้านี้ถือว่าไร้ค่าทั้งหมด และมันก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่เขาจะย้ายกลับไปทำงานกับช่องโทรทัศน์ใหญ่ๆ
“ยังไม่ต้องรีบก็ได้ ทางเราก็ยังเตรียมพร้อมไม่เสร็จเหมือนกัน”
“แต่ชั้นหวังว่าเราจะได้ทำงานด้วยกันนะ” จูเลียตพูดด้วยรอยยิ้ม
จูเลียตพาเจเรมี่มาส่งที่คอนโดของเขาเอง ชายผมสีน้ำตาลกล่าวบอกลาหญิงผมบลอนด์ ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องของเขา เจเรมี่ใช้คีย์การ์ดรูดก่อนจะทิ้งตัวลงไปบนโซฟาของเขา ชายผมน้ำตาลถอนหายใจฟอดใหญ่ มันเป็นการตัดสินใจที่ยากสำหรับเขา ชายผมน้ำตาลหยิบนามบัตรขึ้นมาดูอีกครั้ง เขาอยากจะทำตามฝันของเขา แต่มันก็เป็นอะไรที่เสี่ยงไป มันคือการเอาทุกอย่างที่เขาสร้างมาไปแขวนไว้บนเส้นด้าย
“ชั้นควรจะทำยังไงดีนะ?” เจเรมี่ตั้งคำถามกับตัวเอง
เขาหวังว่าตัวเขาเองก็ให้คำตอบได้ มันจะดีกว่ามากถ้ามันเป็นตัวเขาในอนาคตที่ตัดสินใจอะไรมาแล้วย้อนอดีตกลับมาบอกเขา เหมือนตามพล็อตหนังนั่นแหละ พระเอกย้อนเวลากลับไปในอดีตเพื่อแก้ไขสิ่งที่ตัวเองผิดพลาด เพื่อทำให้ตัวเขาในอนาคตชีวิตดีขึ้น แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่โลกของจินตนาการ มันคงไม่มีทางเกิดขึ้นจริง มันไม่มีหรอกคนที่ย้อนอดีตกลับมาโลกยังปัจจุบัน ดังนั้นแล้วตัวเขาจากในอนาคตคงไม่กลับมาช่วยตัวเขาในปัจจุบันหรอก ดังนั้นแล้วถ้าหากเขาจะตัดสินใจเรื่องนี้เขาต้องตัดสินใจด้วย “ตัวเขา” เอง
=====
ไพร์มไทม์ (Prime Time) = ช่วงเวลาที่คนดูโทรทัศน์มากที่สุด ซึ่งในแต่ละประเทศจะแตกต่างกันออกไป
