“ที่นี่มัน..ที่ไหน ?”
ชายคนหนึ่งตื่นขึ้นมาในห้องที่ดูแล้วน่าจะค่อนข้างหรูหรา เขาสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มบนแผ่นหลังของเขา มันคือเตียงที่นิ่มและสบายเอามากๆ เขาใช้มือทั้งสองข้างสัมผัสกับเตียงจึงทำให้เขาได้รู้ว่าเตียงนั้นค่อนข้างจะใหญ่เอาการ เขาใช้สายตามองไปรอบๆห้อง มีแสงไฟสีส้มอ่อนๆสลัวๆมาจากโคมไฟและโคมระย้าซึ่งดูแล้วคงบอกได้คำเดียวเลยว่าแพง ประกอบกับผนังของห้องที่เรียงรายไปด้วยภาพผลงานศิลปะสุดงดงามฝังอยู่ในกรอบรูปอย่างเป็นเอกลักษณ์ พื้นห้องนั้นถูกประดับด้วยพรมแดงทำให้ความหรูหรานั้นเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว
ชายหนุ่มดันตัวเองให้ลุกขึ้นมาก่อนที่จะกลายมาเป็นท่านั่งอยู่บนเตียง เขาพยายามมองไปรอบๆห้องอีกหนึ่งครั้ง คราวนี้พยายามจะหาสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ เผื่อว่าเขาสามารถถามไถ่ข้อมูลอะไรได้ แต่ก็ต้องผิดหวังเนื่องจากไม่มีใครอื่นอยู่ในห้องอีกเลย หลังจากนั้นเขาจึงกลับมามองสภาพตัวของเขาเอง เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดคอกลมสีขาวกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม ที่สำคัญคือรองเท้าหนังสีน้ำตาลที่แม้กระทั่งนอนอยู่บนเตียงเขาก็ไม่ถอดรองเท้า จึงทำให้เขาต้องระดมความคิดในหัวสมองว่าห้องสุดหรูหราแห่งนี้คือที่ไหน เขามาทำอะไรที่นี่ และที่สำคัญที่สุดคือ
“แล้ว.. ชั้นเป็นใคร”
อยู่ที่เดิมต่อไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา นั่นคือสิ่งที่เขากำลังคิดอยู่พอดี แต่ในทันใดนั้นเองก็มีเสียงเอะอะโวยวายโหวกเหวกดังขึ้นมาจากข้างนอกของห้อง และถ้าเงี่ยหูฟังให้ดีๆจะได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่กำลังค่อยๆเข้าใกล้ขึ้นมาเรื่อยๆ และค่อยๆคืบคลานออกไป จริงๆแล้วเสียงเหล่านี้มันดังขึ้นมาตั้งแต่ช่วงที่เขาตื่นขึ้นมาแล้ว เพียงแต่ชายคนนี้กำลังขะมักเขม้นไปกับการสังเกตสิ่งรอบๆตัวและค้นหาตัวเองอยู่จึงทำไห้ไม่ได้ยิน ชายความจำเสื่อมคนนี้จึงตัดสินใจลุกจากเตียงนอนสุดสบายนี้ ก้าวเดินออกไปยังประตู ก่อนที่จะเปิดมันออกมาแล้วก้าวต่อไปยังบริเวณข้างนอกห้อง
“แกร่ก..”
“หนีเร็ว!! หนีเร็ว!!”
“พวกมันกำลังจะมาแล้ว!!”
ภาพที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้าก็คือผู้คนกำลังตื่นตระหนกและพยายามที่จะวิ่งสุดแรงเกิดเพื่อหนีอะไรบางอย่าง ในขณะเดียวกันก็มีบุคคลกลุ่มหนึ่งที่ดูแล้วน่าจะใจเย็นที่สุดในตอนนี้แล้ว เหมือนกำลังเป็นผู้พาคนอพยพที่กำลังคอยช่วยเหลือและให้สัญญาณกับกลุ่มบุคคลอื่นๆที่ดูแล้วน่าจะมาด้วยกัน เขาสังเกตเห็นชายอายุวัยกลางคนในชุดเครื่องแบบทหารลายพรางน้ำตาลที่มีท่าทางเป็นผู้นำและคอยสั่งการบุคคลอื่นๆ ชายคนดังกล่าวคงเป็นผู้นำของกลุ่มไม่ผิดแน่ ชายหนุ่มความจำเสื่อมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหา
“เอ่อ.. ขอโทษนะครับ คือ..”
“จะยืนรออะไรอยู่เล่า! รีบๆไปสิ เร็วเข้า!!”
“ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ?”
ชายในเครื่องแบบเบิกตาโพลงด้วยความประหลาดใจหรือไม่เชื่ออะไรก็แล้วแต่ ก่อนที่เขาจะเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะแปลกใจ
“นี่เธอยังไม่รู้จริงๆเหรอว่าตอนนิ้เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ!!?”
“ผมไม่รู้จริงๆครับ ผมเพิ่งตื่นขึ้นมาแล้วผมก็จำอะไรไม่ได้เลย”
“อย่าบอกนะ.. ว่าเธอความจำเสื่อม..?”
ชายหนุ่มพยายามจะปฏิเสธความจริงดังกล่าวนี้ แต่ก็คงไม่สามารถหลอกตัวเองไปได้อีกแล้วกับสถานการณ์ที่ค่อนข้างเลวร้ายที่เกิดขึ้นตรงหน้า เขาจึงเบี่ยงสายตาหนีก่อนที่จะพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก ชายวัยกลางคนนี้หลังจากที่ได้รับการยืนยันแล้ว ก็ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นหยิบวิทยุสื่อสารที่เหน็บไว้ตรงเอวขึ้นมา
“นี่ชั้นเอง มีผู้อพยพพิเศษ รหัส 031-A1 มารับที่ชั้น 6 ด่วน”
“เธอ รออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวจะมีคนมารับเธอไป”
“แล้วตกลงมันเกิดอะ..”
“ไว้ค่อยถามกับคนที่มารับเธอก็แล้วกัน ชั้นมีงานต้องทำต่อ ขอให้โชคดี”
ชายในเครื่องแบบทหารก็เดินจากเขาไปตรวจสอบห้องอื่นๆที่เหลือ ชายหนุ่มได้แต่หลับตาลงแล้วส่ายหน้ารอให้มีคนมารับตัวเขาไป แต่ก็รอได้เพียงไม่นาน ก็มีชายในเครื่องแบบทหารลายพรางสีน้ำตาลเฉกเช่นเดียวกันกับคนอื่นๆ ก่อนที่เขาจะยกมือขวาขึ้นมาทำวันทยาหัตถ์
“ผม จ่าสิบเอก เทมป์ โคเอลโฮ คุณคือผู้อพยพพิเศษ รหัส 031-A1 ใช่ไหมครับ ?”
“เอ่อ ใช่..มั้งครับ”
“งั้นตามผมมาครับ เราจะใช้บันไดหนีไฟกัน”
สิ้นสุดคำพูดของทหารหนุ่มที่ชื่อว่าเทมป์ เขาก็วิ่งไปในทิศทางเดียวกันกับที่เขาวิ่งมา ชายความจำเสื่อมก็ต้องวิ่งตามไปอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขาวิ่งกันไปจนสุดทางก่อนที่จะเจอกับประตูสีเทาบานหนึ่งที่ปิดเอาไว้ เขาทั้งสองเปิดเข้าไปก็เจอกับบันไดหนีไฟ ทั้งสองรีบวิ่งลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว โชคดีที่ชั้นที่เขาอยู่เป็นเพียงแค่ชั้นที่ 6 ทำให้ใช้เวลาครู่เดียวในการวิ่งลงมาถึงชั้นล่างสุด และพวกเขาก็ออกมาจากตัวอาคารได้แล้ว
“นี่มันอะไรกัน!?”
“เดี๋ยวผมค่อยเล่ารายละเอียดให้คุณฟังในรถก็แล้วกันนะครับ ตอนนี้เวลาเป็นเงินเป็นทอง!!”
สิ่งที่เขาเห็นอยู่เบื้องหน้าหลังจากที่ออกมาจากอาคารแล้วก็คือภาพที่ผู้อพยพกำลังขึ้นรถบรรทุกคนอยู่เป็นจำนวนพอสมควร และเต็มไปด้วยทหารยืนประจำการอยู่ เหมือนกับว่าตอนนี้กำลังจะเกิดสงครามขึ้นอย่างไงอย่างงั้น แต่เขาพอเดาได้จากสถานการณ์ตรงหน้าแล้วว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะมายืนคุยอยู่เฉยๆ ทั้งสองวิ่งไปยังรถจิ๊บสีดำที่จอดอยู่เรียงกันเป็นจำนวนมาก ก่อนที่จ่าสิบเอกเทมป์จะขึ้นไปยังที่นั่งคนขับด้านขวา ส่วนชายหนุ่มความจำเสื่อมนั่งที่นั่งข้างคนขับด้านซ้าย และรถก็เคลื่อนตัวไป
“ฟู่ว.. เอาล่ะ ผมขอแนะนำตัวอีกรอบละกัน จ่าสิบเอก เทมป์ โคเอลโฮ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“เอ่อ.. ผม... คาร์ธ วิสซ์แมนครับ”
“ยังจำชื่อได้อยู่สินะครับ ยังดีนะครับเนี่ย”
“เอ๊ะ.. รู้ด้วยเหรอครับว่าผมความจำเสื่อมน่ะ ?”
“ก็รู้จากรหัสนี่แหละครับ เอาเป็นว่าเราคงต้องอยู่ด้วยกันอีกนานแน่ๆ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”
เทมป์ถอดหมวกเกราะออก ก่อนที่จะยื่นมือซ้ายมาหาตัวของคาร์ธผู้ความจำเสื่อม ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจในความหมายของคำพูดที่เทมป์เพิ่งจะพูดออกมา แต่เขาก็ยื่นมือขวากลับตอบไปอย่างช่วยไม่ได้
“ก่อนที่ผมจะถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น.. ผมขอถามก่อนได้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน ?”
“เราอยู่ในประเทศอังกฤษครับ ส่วนสถานที่ที่พวกเราเพิ่งออกมาคือ Arch London Hotel ครับ”
“เป็นโรงแรมหรูระดับ 5 ดาวที่คนกระเป๋าหนักส่วนใหญ่มักจะมาพักอาศัยกันที่นี่”
ก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจเท่าไหร่นักที่เขาจะอยู่ในประเทศอังกฤษ เนื่องจากชุดเครื่องแบบทหารที่เขาเห็นอยู่นั้นเป็นลายพรางสีน้ำตาล ซึ่งบอกได้ว่าเขาน่าจะอยู่ในประเทศของแถบยุโรปแน่ๆ แต่ปัญหาคือทำไมเขาถึงมาอยู่ในโรงแรมที่อย่างหรูระดับ 5 ดาวนี้กันได้ล่ะ ? แต่เรื่องนั้นมันคงไม่ใช่ประเด็นสำคัญของตอนนี้
“แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ ? สงครามโลกครั้งที่ 3 เหรอ ?”
“ก็ไม่เชิงครับ เพียงแต่ตอนนี้เราไม่ได้ทำสงครามกับมนุษย์ครับ”
“คุณจะบอกว่าตอนนี้มีเอเลี่ยนมาบุกดาวโลกงั้นเหรอครับ!?”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงครับ… ตอนนี้เรากำลังทำสงครามกับพวก A.I.
หรือพูดอีกนัยหนึ่งก็คือหุ่นยนต์กำลังจะยึดครองโลกแล้ว”
