ท้องฟ้าอันแสนสงบเงียบยามบ่าย....ฝูงนกกระจอกตัวน้อยๆพากันโบยบินไปในผืนพศุธาอันกว้างใหญ่
สายลมเอื่อยๆของฤดูใบพลิร่วงพัดโชยความเย็นในอากาศมาให้ผู้คนได้สัมผัสพร้อมกับแสงแดดอุ่นๆที่ไม่ร้อนจนเกินไปให้ความอบอุ่นที่หาได้ยากในฤดูอื่นๆ
ต้นไม้น้อยใหญ่พากันพลิใบใหม่สีเขียวขจีดูสบายตา หอมกลิ่นของใบหญ้าและดอกไม้ที่เริ่มพลิบานเป็นสัญญาณของการเริ่มใหม่อีกครั้ง
นกน้อยใหญ่ต่างร้องประสานเสียงกันอย่างไพเราะ เป็นเสียงของธรรมชาติที่มีคุณค่าอย่างยิ่ง นี่เป็นบรรยกาศที่สบายและเหมาะแก่การผ่อนคลายที่สุดในช่วงเวลาของการเจริญเติบโตและการเริ่มใหม่
แต่แล้ว...มนุษย์ตัวกระจ้อยกลุ่มหนึ่ง ในโรงเรียนแห่งหนึ่งก็กำลังทำลายบรรยกาศที่ว่านี้ในสถานที่ศึกษาของตนเองอย่างเต็มที่
"เว้ยยยยย ไอ้พวกปีหนึ่งเว้ยยยยย มารวมตัวกันที่โรงยิมทิศตะวันออกเว้ยยยย "
เสียงแปดหลอดที่มีอณุภาพทำลายแก้วหูของผู้ฟังตะโกนผ่านลำโพงของโรงเรียนอีกา "ซูซูรัน" ซึ่งกระจายเสียงไปทั่วทั้งโรงเรียนแห่งนี้ โดยไม่สนใจว่าอ.ผู้สอนจะสอนอยู่แต่อย่างใด
และเสียงนี้เป็นที่รู้จักกันดีในหมู่ปีสองและสามเพราะเจ้าของเสียงนี้คือ ชายหนุ่มร่างใหญ่ ความสูง 190 เซนติเมตร ผู้มีทรงผมโมว์ฮ็อคสีดำสุดเสี่ยว ผิวเข้ม และหน้าตาเหมือนลิงอัปลักษณ์ หรือ มิยาโมะโตะ โกโร่
'ไอ้คิงคอง'ผู้นี้ คือ นักเรียนปีสองของซูซูรันซึ่งเป็นผู้ชนะสงครามปีหนึ่งในปีการศึกษาที่แล้ว แต่ว่ากันว่าชายร่างใหญ่คนนี้เคยถูก ยามาชิตะ คะซูมะ หนึ่งในแก๊ง HAWA ของโรงเรียนคู่อริจากโฮเซ็นกระทืบจนปางตายมาแล้วเพราะถูกลวนลามในการต่อสู้ครั้งล่าสุดกับโฮเซ็น ซึ่งแน่นอนว่าซูซูรันเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไป
และเหมือนทุกๆปี เมื่อมีรุ่นพี่ประกาศรวมตัวในวันเปิดภาคเรียนวันแรกอย่างนี้ ก็ย่อมเป็นด้วยเหตุผลเดียวนั่นก็คือ 'สงครามปีหนึ่ง' หรือก็คือการจับนักเรียนปีหนึ่งทั้งหมดมาอยู่ในโรงยิม แล้วให้ทั้งหมดอัดกันจนเหลือผู้ชนะเพียงคนเดียว เพื่อหาผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ซึ่งเป็นทำเนียบของโรงเรียนอีกาแห่งนี้
สิ้นเสียงประกาศจาคิงคองปีสอง เหล่านักเรียนปีหนึ่ง อีการุ่นใหม่กระหายเลือดจำนวนมากก็พุ่งตัวออกจากห้องเรียน ไปรวมตัวกันที่โรงยิมทันทีโดยไม่รอช้า และไม่ต้องพูดถึงเรื่องเรียน เป็นธรรมดาที่เด็กไฟแรงพวกนี้กระหายการต่อสู้มากเกินจนไม่สนอะไรอย่างอื่นนอกจากเรื่องนี้ เพียงไม่กี่นาทีนักเรียนปีหนึ่งก็มารวมตัวกันในโรงยิมแห่งนี้จนแออัด
โรงยิมทิศตะวันออกของซูซูรัน เป็นโรงยิมขนาดใหญ่ บรรจุคนได้ราวๆเกือบครึ่งพัน ซึ่งขณะนี้เต็มไปด้วยเหล่าอีกาเลือดใหม่ที่อยากทดสอบฝีมือของตน
โกโร่และเหล่าลูกกระจอกรวมถึงพวกปีสามจำนวนไม่น้อย ยืนอยู่บนเวทีด้านหนึ่งของโรงยิม เพิ่มเครื่องขยายเสียง
เจ้าคิงคองตัวใหญ่ดูนาฬิกา ก่อนจะหันไปพยักหน้ากับพรรคพวกปีสองและรุ่นที่สูงกว่าตนเองอย่างปีสาม เป็นสัญญาณว่าได้เวลาเปิดงานนี้แล้ว
"เงียบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!!!!!!!!!!!!!!"
โกโร่แผดเสียงอันไพเราะออกมาจนทำให้โรงยิมแทบจะสั่นสะเทือน เสียงคุยจ๊อกแจ๊กจอแจเงียบสนิท ทุกคนหันมามองรุ่นพี่ปีสองร่างยักษ์เป็นตาเดียว
"เอาหล่ะไอ้พวกกระจอกทั้งหลาย......ชั้นชื่อมิยาโมโตะ โกโร่ ....ช่วยเรียกชั้นว่าท่านโกโร่ด้วย.."
มันพูดกับพวกนักเรียนปีหนึ่งอย่างวางท่า ซึ่งแน่นอนว่าบางส่วนไม่พอใจที่ถูกเรียกอย่างนั้น โดยนั่นอยู่ในความขาดการของเขาอยู่แล้ว
"ใครมีปัญหา....ลอง ยก มือ ขึ้น สิ.......หึหึหึหึ"
จิตสังหารที่ทำให้พวกที่ไม่เคยชกต่อยมาก่อย ถึงกับตนยืนนิ่งเป็นหิน เจ้าคิงคองแผ่ความกดดันออกไป เพื่อที่จะกำราบพวกไฟแรงบางคน
ชายร่างยักษ์กวาดสายตาไปทั่ว ก่อนจะเพิ่มแรงกดดันเข้าไปอีกเท่าตัว
"ถ้าไม่มีชั้นจะพูดต่อแล้วนะ"
"ชั้นมี.."
ชายหนุ่มผมแดงคนหนึ่งในหมู่นักเรียนปีหนึ่งซึ่งไม่สะทกสะท้อนต่อแรงกดดันกำลังจะยกมือขึ้น แต่ทันใดนั้นเอง
โพลวะ!!!!!
เสียงเปิด(ถีบ) ประตูโรงยิมของซูซูรันดังขึ้นอย่างแรง ส่งผลให้บานประตูด้านหนึ่งหลุดออกมา
ชายสี่คนก้าวย่างเข้ามาราวกับอสรพิษ เสียงเปิดประตูนั้น ทำให้ทุกคนหันไปมองทั้งสี่พร้อมกัน โดยมิได้นัดหมาย
ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง แรงกกดดันที่มากมายมหาศาลที่มากกว่าเดิมถูกเข้ามาแทนที่
แต่คราวนี้มันมาจากชายหนุ่มสีคนในชุดสีขาว เครื่องแบบอันเป็นเอกลักษณ์ของโรงเรียน 'โฮเซ็น'
จนถึงขณะนี้ยังไม่มีใครกล้าจ้องหน้าทั้งสี่คนนี้ ยกเว้นแต่เจ้าคิงคองและนักเรียนปีสองและปีสามทุกคนที่มองเจ้าพวกนี้อย่างตื่นตะลึงลืมความกดดันที่อยู่ในห้องไปจนหมด
"โทษที...เหมือนจะแรงไปหน่อย"
หนุ่มหน้าสวยในชุดสีขาวผู้เป็นคนถีบประตูเข้ามาเต็มแรง พูดกับหนุ่มในแว่นตาสีดำในชุดเดียวกันซึ่งยืนอยู่ข้างๆ
ชายในแว่นดำไม่ตอบ เขาเพียงแต่มองไปข้างหน้า เอามือล้วงกระเป๋า แต่กลับเป็นชายร่างสูงใส่แว่นหน้าเตอะอีกคนที่พูดขึ้น
"ดูสิ..พวกมันแตกตื่นกันใหญ่แล้ว ในว่าจะมาดูเงียบๆไงหล่ะ"
หนุ่มหน้าสวยส่งสายตาเย็นชาไม่ตอบ
" ไหนๆก็ไหนๆแล้วบวกแม่มเลยไหม คะซูมะคุง"
ชายคนสุดท้ายที่เดินรั้งท้ายซึ่งแบกกระเป๋าสัมภาระขนาดยักษ์มาหันพูดกับหนุ่มหน้าสวย พลางยิ้มโชว์ฟันขาวให้กับเหล่าซูซูรันที่ยืนนิ่งเป็นหินกันหมดอย่างกวนตีน
แต่ในตอนนั้นเอง มีนักเรียนปีสองกล้าตายคนหนึ่งที่แฝงตัวอยู่กับเหล่านักเรียนปีหนึ่งเพื่อดูความเรียบร้อย ใจกล้าคว้าเก้าอี้เหล็กพุ่งเข้ามาหาชายหนุ่มหน้าหวานร่างเล็กที่สุดในกลุ่มก่อนจะหวดอย่างเต็มแรง
ชายหน้าสวยไม่แม้แต่จะตกใจ สายของเขายังเย็นชาและคมกริบ เบี่ยงตัวหลบเก้าอี้อย่างง่ายดาย ก่อนจะใช้ขาขัดเท้าของนักเรียนใจกล้าผู้นั้น จนเซล้มไปข้างหน้า
แต่หน้ายังไม่ทันที่จะล้มกระแทกพื้น ลูกมะพร้าวลูกหนึ่งก็หวดใส่ด้านหลังศีรษะอย่างเต็มแรงจนแตกกระจาย ส่งผลให้นักเรียนผู้โชคร้ายจากซูซูรันถึงกับสลบเหมือดลงไปนอนกองอยู่แทบเท้าของทั้งสี่ หัวเปรอะไปด้วยน้ำสีขาวและเลือดสีแดงสยดสยอง
ชายในแว่นตากันแดดชิมน้ำมะพร้าวที่เปื้อนอยู่บนนิ้วของตนโดยไม่สนใจเหล่าซูซูรันที่บางคนถึงกับกลัวจนฉี่ราดไปแล้ว
หลังจากชิมน้ำมะพร้าวจนพอใจแล้ว ชายในแว่นกันแดดก็หันไปพยักหน้าให้กับชายหน้าตากวนตีนที่แบกสัมภาระมาเยอะแยะ ก่อนที่ชายคนนั้นจะจับร่างของนักเรียนปีสองซึ่งสลบเหมือน โยนออกไปนอกห้องอย่างไม่ใยดี
ชายหนุ่มอีกคนที่ใส่แว่นหนาเตอะ ให้ท่าไม่ดี เมื่อเหล่าซูซูรันเริ่มตั้งสติได้ และมีบางคนเริ่มพอแผ่จิตสังหารออกมาบ้างแล้ว จึงหันไปเตือนหัวหน้าของตนหรือชายในแว่นตากันแดดเบาๆ
"โอเค เผลอไปหน่อยหน่ะ "
"เอาหล่ะ ทุกคนใจเย็นๆก่อน....พวกเราไม่ได้จะมาสู้"
เขากระแอ่มเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุกคนในห้องได้ยิน
"ขอโทษแทนคะซูมะคุงด้วยที่รุนแรงไปหน่อย"
'เอ็งนั่นแหละเอามะพร้าวฟาดอย่างไม่ลังเลเลยไม่ใช่เรอะ!"
ทุกคนคิดในใจแต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร
"คิงคอง วันนี้สงครามปีหนึ่งไม่ใช่รึไง"
ชายหน้าหวานไม่สนใจคำพาดพิงของเพื่อน ก่อนจะหันไปมองคิงคองหรือโกโร่ที่ยืนเงิบแดกอยู่บนเวที
เจ้าคิงคองถึงกับสะดุ้ง รู้สึกเจ็บแผลเก่าขึ้นมาทันที
"อะ....เอ่อ....ใช่...ครับ"
มันถึงกับพูดติดๆขัดๆแถมยังเติมสรรพนามให้ชายหนุ่มหน้าสวยอีกด้วย ดูท่าทางกลัวเอามากๆจนหลุดมาดโหดในตอนแรก
"งั้นคงไม่ว่าอะไรสินะ ถ้าพวกเราจะขอนั่งดูด้วยคนหน่ะ"
เป็นชายหนุ่มท่าทางฉลาดสวมแว่นหนาเตอะที่คอยห้ามทัพพูดขึ้นพลางดันแว่น ก่อนจะมองไปที่โกโร่ โดยที่ชายร่างใหญ่ไม่สามารถอ่านสายตาเขาได้ราวกับแว่นนั่นมีเลนส์บางอย่างที่ทำให้ไม่สามารถเห็นดวงตาของชายหนุ่มได้
"อะ เอ่อ...ได้สิ"
คำตอบนั้นถึงกับทำให้น้องๆปีหนึ่ง เพื่อนๆรวมถึงรุ่นพี่หลายๆคนถึงกับมองไปที่คิงคองร่างยักษ์ซึ่งบัดนี้แทบจะตัวหดลีบไปแล้วอย่างตกตะลึง เพราะไม่เคยเห็นชายร่างใหญ่เป็นแบบนี้มาก่อน
ชายแว่นหนา ได้ยินจึงหันไปพยักหน้าให้ชายแว่นดำซึ่งเป็นหัวหน้า
"เขาให้แล้วหล่ะเซ็นโซ"
ชายในแว่นดำหรือเซ็นโซเห็นอย่างนั้นก็พยักหน้ารับ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วโค้งจนหัวแทบจะติดพื้น
"ขอบคุณมากคร้าบบบบ"
และนั่นก็ทำให้ทุกคนงุนงงกันอีกครั้ง....
ทั้งสี่เดินไปที่มุมสแตนมุมหนึ่งที่ยังว่างอยู่ของโรงยิม ก่อนที่ชายหน้าตากวนตีนจะเปิดกระเป๋าสัมภาระของเขาแล้วปูเสื่อปิกนิคอย่างไม่แคร์สายตาคนอื่น ก่อนจะหยิบของออกมาจนหมด เผยให้เห็น
มะพร้าว....มะพร้าว...แล้วก็มะพร้าว
มีแต่พลิตภัณท์ที่ทำมาจากมะพร้าวทั้งสิ้น.......แรงกดดันทุกอย่างหายไปหมดสิ้น......มีแต่มะพร้าวจริงๆ
"มองอะไรหล่ะ ทำไมไม่เริ่มสักที"
ชายหน้าสวยที่กำลังหยิบน้ำมะพร้าวขึ้นมาดื่มอย่างน่ารัก หันไปพูดกับโกโร่ที่วันนี้เงิบไปเป็นร้อยครั้ง
โกโร่ทำอะไรไม่ถูกหันไปมองลูกกระจ๊อกและเหล่าน้องๆปีหนึ่งซึ่งเงิบพอๆกัน ก่อนจะพยักหน้ากับตัวเอง พลางคิดว่าถ้าไม่รีบเริ่มมีหวังได้ตายแน่
"เอ่อ........สะ สงครามปีหนึ่ง....เริ่มได้!!"
...................................................
ฉับๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
