Ghost Hunter : Chapter 2 "Operation Ghost Hunter"

อาคารสูงตระหง่านท่ามกลางพื้นที่รกร้างแห่งหนึ่ง ซึ่งรายล้อมไปด้วยพงหญ้ารกขึ้นสูงบ่งบอกถึงการขาดการดูแลรักษา ตัวอาคารเองก็มีสภาพเสื่อมโทรมไม่แพ้กัน เต็มไปด้วยคราบสกปรกและร่องรอยการพังทลายบางส่วนของสิ่งก่อสร้าง กำแพงบางจุดก็ถูกพวกวัยรุ่นมือบอนพ่นสเปรย์สีต่างๆเพื่อประกาศศักดา

ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามก็คงไม่อยากจะไปเยือนอาคารร้างแห่งนี้แน่นอน โดยเฉพาะในช่วงเวลากลางคืนแบบนี้ เพราะมันทำให้อาคารร้างที่ดูธรรมดามีบรรยากาศที่ดูน่าขนหัวลุก

แต่ไม่ใช่พวกเขาสี่คนนี้...

หญิงสาวในเสื้อสเว็ตเตอร์เดินฝ่าพงหญ้ารกสูงพร้อมกับชายหนุ่มอีกสามคน ประกอบไปด้วยชายหนุ่มผมสั้นสีดำ พร้อมเสื้อโค้ทยาวจนเกือบถึงพื้น ชายผมขาวพร้อมผ้าปิดส่วนจมูกและปาก และชายหนุ่มหน้าตาไม่เป็นมิตรพร้อมหมวกสีขาว

การที่หญิงสาวอยู่ร่วมกับชายหนุ่มถึงสามคนในยามวิกาลมันอาจจะดูไม่ดีนัก หากแต่ตอนนี้ทุกคนต่างมีอาวุธครบมือ ซึ่งบางทีอาจจะทำให้ความคิดของบางคนเปลี่ยนไปเมื่อได้เห็น

“เจ้าหน้าที่มิสะ อาคารร้างแห่งนี้ล่ะนะที่มีการรายงานว่ามีวัยรุ่นหลายคนมาฆ่าตัวตายที่นี่” มิสะ หรือหญิงสาวในเสื้อสเว็ตเตอร์ได้รับการรายงานจากกองบัญชาการผ่านทางวิทยุสื่อสารขนาดเล็กจิ๋วบริเวณใบหู

“อาคารแห่งนี้ในช่วงกลางวันมักจะมีวัยรุ่นหลายกลุ่มเข้ามาป้วนเปี้ยนแถวนี้ และส่วนใหญ่ พวกเขาก็มักจะไม่กลับออกมาอีกเลย” มิสะได้รับการรายงานเพิ่มเติม

“การฆ่าตัวตายแบบไร้สาเหตุแบบนั้น ผมคิดว่ามันต้องเป็นฝีมือของพวกวิญญาณแน่นอน ยังไงก็ขอให้พวกคุณลองสืบหาดู ถ้าเจอพวกวิญญาณล่ะก็ ฆ่ามันซะ ขอให้พวกคุณโชคดี”

“รับทราบ” มิสะจบบทสนทนา พร้อมทั้งสะบัดแขนทั้งสองข้าง ทำให้มีดสั้นทั้งสองเล่มโผล่ออกมาจากแขนเสื้อของเธอ

“พร้อมนะ มิคาโดะ เกล เรียว” มิสะถามความพร้อมของชายหนุ่มที่มากับเธอทั้งสาม

“ทำไมชั้นต้องฟังเธอด้วย” ชายที่ถูกเรียกว่ามิคาโดะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ในขณะที่เรียวและเกลพยักหน้าเบาๆ

“เธอไม่ได้เป็นผู้นำในภารกิจครั้งนี้ด้วยซ้ำไป” มิคาโดะพูดต่อ

แต่มิสะไม่พูดอะไร พร้อมก้าวเข้าไปในตัวอาคารรร้างอย่างเงียบๆ ทำให้มิคาโดะมีท่าทีฮึดฮัดเล็กน้อยที่เห็นเธอเมินเฉย เรียวและเกลเดินตามมิสะเข้าไปแล้ว ส่วนมิคาโดะยังคงไม่ตามเข้าไป

“ชิ...” เขาสบถ พร้อมเช็คปืนพกที่อยู่มือของเขา ก่อนที่เขาตัดสินใจที่จะไม่ตามมิสะเข้าไป แต่เดินเข้าอาคารจากทางอื่นแทน

มิสะ เรียว และเกลเข้ามาในตัวอาคาร ภายในมืดสนิท สภาพห้องต่างๆดูเละเทะ เต็มไปด้วยขยะ รวมทั้งเศษคอนกรีตที่ถล่มลงมาจากเพดาน ทั้งสามคนมองไปรอบๆ ไม่พบเจอสิ่งใดผิดปกติ แต่ถึงกระนั้นเรียวและเกลก็ถือปืนพกของตนเองในสภาพเตรียมพร้อมตลอดเวลา

“มิคาโดะไม่ได้ตามเข้ามาหรอกรึ” มิสะพูด เมื่อเห็นว่าบุคคลที่ตามเธอเข้ามามีเพียงสองคน

“ชอบลุยเดี่ยวอยู่เรื่อย แก้นิสัยนี้ไม่หายซักทีเจ้าหมอนี่...” มิสะพึมพำเบาๆ

“นายสองคนไปเช็คชั้นอื่นๆละกัน เดี๋ยวชั้นจัดการชั้นนี้เอง” เรียวและเกลไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินขึ้นบันไดที่ดูทรุดโทรมเหมือนจะพังลงมาได้แทบทุกวินาทีอย่างช้าๆ เมื่อทั้งสองเดินหายไปในความมืดแล้ว มิสะก็เดินไปสำรวจห้องอื่นๆต่อ

ทางด้านมิคาโดะที่เข้าไปในอาคารอีกทางหนึ่ง เขาเดินไปถึงห้องที่มีลักษณะคล้ายห้องประชุม มีโต๊ะยาวที่ผุพังอยู่กลางห้อง คาดว่าอาคารแห่งนี้คงจะเป็นบริษัทอะไรซักอย่างมาก่อน มิคาโดะไม่ได้สนใจอะไรนัก เดินออกจากห้องประชุมผ่านทางที่ประตูที่บานประตูหลุดออกมาวางกองกับพื้น ทางเดินทอดยาวอันมืดสนิทไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มเกรงกลัวแม้แต่น้อย ซ้ำเขายังรู้สึกตื่นเต้นเพราะไม่รู้ว่าจะได้เจออะไรข้างหน้า แต่ถึงกระนั้นปืนพกในมือของเขาก็เตรียมพร้อมเสมอ

เมื่อเดินไปจนสุดทาง พบว่ามันเป็นทางตันพร้อมประตูที่ถูกปิดอยู่ทางขวา มิคาโดะไม่มีทางเลือกนอกจากเปิดประตูเข้าไป ความฝืดของบานพับประตูที่ไม่ได้ใช้งานมานานทำให้เกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดดังลั่นฟังดูน่าขนลุก มิคาโดะเปิดประตูแล้วเข้าไปในห้อง โดยไม่ลืมที่จะยืนมือที่ถือปืนเข้าไปก่อนเผื่อเวลาเจออันตรายที่เข้าจู่โจมแบบไม่คาดฝันจะได้ยิงสวนได้ในทันที

แต่ดูเหมือนมิคาโดะจะไม่พบเจออะไร มันเป็นห้องว่างๆเหมือนกับห้องที่รอตกแต่งเพิ่มเติม หรือไม่ก็เคยตกแต่งแต่ถูกรื้อออกไปจนหมด แม้มิคาโดะจะรู้สึกโล่งใจที่ไม่เจออันตราย แต่อีกอารมณ์หนึ่งก็อดเซ็งไม่ได้ที่เขาแทบไม่ได้ทำอะไรเลยตั้งแต่เริ่มภารกิจมา

“รายงานมั่วซั่วหรือเปล่า ไม่เห็นจะมีอะไร” มิคาโดะพูดน้ำเสียงเซ็งๆ พร้อมหยิบซองบุหรี่ขึ้นมา เขาเคาะบุหรี่ออกมาตัวหนึ่งแล้วกำลังจะหยิบไฟแช็ค

ปึง!!!

เสียงดังกล่าวทำให้มิคาโดะถึงกับยกปืนขึ้นมา เมื่อเขามองไปรอบๆก็ไม่พบอะไรผิดปกติ เขาจึงเอาบุหรี่ที่คาบในปากเก็บเข้าซองเหมือนเดิม

“มีอะไรให้ทำแล้วสินะ” มิคาโดะพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมยิ้มมุมปาก แล้วเดินออกจากห้องเพื่อตามหาต้นเสียงนั้น

มิคาโดะเดินกลับไปทางเดินทางเก่า ผ่านห้องที่ดูเหมือนห้องประชุมอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาเดินผ่านหน้าห้องประชุมนั้นไปอีกทาง เป็นทางเดินที่มืดสนิทไม่แพ้กัน เขามองเห็นบันไดที่พังจนใช้งานไม่ได้อยู่ข้างซ้าย แต่เขาไม่สนใจ แล้วเดินต่อ เพราะต่อบันไดใช้งานได้เขาก็ไม่คิดจะขึ้นไปอยู่แล้ว เนื่องจากเขาค่อนข้างมั่นใจว่าเสียงประหลาดดังกล่าวต้องอยู่ที่ชั้นนี้แน่ๆ

หลังจากที่มิคาโดะเดินผ่านบันไดพังๆมาได้สักระยะ สายตาอันเฉียบคมของเขาสามารถมองเห็นสิ่งผิดปกติได้ทันที แม้บรรยากาศโดยรอบจะมืดมิด เขาเห็นเงาปริศนาเคลื่อนที่ผ่านทางแยกข้างหน้าไปทางขวาอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้มิคาโดะเล็งปืนพกคู่ใจในมือไปยังจุดนั้นทันที แต่ทว่าเงานั้นก็หายไปแล้ว มิคาโดะเริ่มรู้สึกตื้นเต้นท้าทาย เพราะเขามั่นใจว่าเงานั้นต้องเป็นสิ่งที่เขากำลังตามหา ว่าแล้วมิคาโดะก็เดินไปยังจุดที่เขาเห็นเงาปริศนาอย่างช้าๆ ก่อนที่จะใช้แผ่นหลังแนบกับกำแพง เขาค่อยๆเคลื่อนตัวหลังกำแพงอย่างระมัดระวัง เมื่อถึงมุมกำแพงเขาก็หยุดกึก มือทั้งสองข้างจับปืนพกไว้ พร้อมทั้งสอดนิ้วเข้าไปในโกร่งไกปืน มิคาโดะนับหนึ่งถึงสามในใจ ก่อนที่จะเหวี่ยงตัวออกจากกำแพงอย่างรวดเร็วพร้อมปืนที่เล็งไปข้างหน้า

มิคาโดะหยุดชะงักตามสัญชาตญาณ เมื่อรู้สึกถึงของมีคมที่กำลังจ่ออยู่ที่คอหอยในขณะที่นิ้วชี้ของเขาที่โกร่งไกปืนก็ชะงักเมื่อพบว่าปืนของเขากำลังจ่อที่หน้าผากของหญิงสาวที่โกสท์อายส์ของเขาอ่านชื่อเธอว่า “มิสะ”

“มิคาโดะ”

“มิสะ”

เมื่อต่างฝ่ายต่างรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นไม่ใช่ศัตรู ทั้งสองก็ลดอาวุธที่อยู่ในมือของตนเองลง

“เสียงปึงปังนั่นคือเธอสินะ” มิคาโดะพูดพร้อมกอดอก แล้วพิงกำแพงที่อยู่ใกล้ๆ

“เสียงเอี๊ยดอ๊าดนั่นก็คงจะเป็นนาย” มิสะพูดพร้อมเก็บมีดทั้งสองข้างเข้าไปในแขนเสื้อตามเดิม

“สรุปคือต่างฝ่ายต่างตามหาเสียงของคนในหน่วยตัวเอง” มิคาโดะพูด พร้อมหัวเราะแห้งๆ

“รายงานที่ได้รับมามั่วซั่วหรือเปล่านะ ไม่เห็นจะเจออะไร” มิคาโดะพูดแล้วหยิบบุหรี่ตัวเดิมขึ้นมาคาบไว้

“ไม่มีทาง ที่ผ่านมารายงานของโซระไม่มีคำว่าพลาด” มิสะพูดพลางทวนรายงานที่ได้รับผ่านทางโกสท์อายส์

“ยัยห้องสมุดเคลื่อนที่น่ะนะ...” มิคาโดะหยิบไฟแช็คขึ้นมาจุดบุหรี่ที่ตนเองคาบไว้ในในปาก

“ไม่เคยพลาด ก็ใช่ว่าครั้งนี้จะไม่พลาด” มิคาโดะพูดแล้วอัดควันเข้าปอดพร้อมพ่นควันบุหรี่ออกมา ทำให้มิสะเบือนหน้าหนีพร้อมใช้มือโบกควันพิษให้ไปไกลๆทางเดินหายใจอย่างรังเกียจ

“เลิกสูบบุหรี่ซักทีเถอะ...” มิสะพูดในขณะที่มือของเธอยังโบกไปมาไม่หยุด

“ทำไมล่ะ เป็นห่วงชั้นหรือไง” มิคาโดะพูดน้ำเสียงยียวน แล้วพ่นควันออกมาอีกครั้ง

“คนอย่างนายเนี่ยนะ...” มิสะพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“ปากไม่ตรงกับใจ” มิคาโดะพึมพำเบาๆ มิสะไม่ได้ตอบโต้อะไรแม้จะได้ยินคำพูดดังกล่าว

“รอการติดต่อจากเกลและเรียวอีกที สองคนนั่นกำลังตรวจเช็คอาคารชั้นบน...”

โครม!!!

เสียงนั้นมาพร้อมกับการพังถล่มของเพดานในบริเวณที่มิคาโดะและมิสะกำลังยืนอยู่ ทำให้ทั้งสองกระโจนหลบเศษคอนกรีตที่ตกลงมาอย่างฉิวเฉียด ท่ามกลางฝุ่นตลบนั่นพวกเขาทั้งสองมองเห็นชายผมขาวพร้อมผ้าปิดปากและจมูกนอนอยู่ท่ามกลางเศษคอนกรีต

“รู้สึกว่าเรียวจะลงมารายงานสถานการณ์จากชั้นบนด้วยตัวเองเลยนะ” มิคาโดะพูดติดตลก พร้อมทิ้งบุหรี่ที่อยู่ในปากแม้เขาเพิ่งจะสูบไปเพียงครึ่งมวน

เรียวที่นอนอยู่ท่ามกลางเศษคอนกรีตยกปืนที่อยู่ในมือกระหน่ำยิงอะไรบางอย่างผ่านทางรอยแตกของเพดานที่เพิ่งถล่มลงมา พร้อมม้วนตัวออกจากเศษคอนกรีตก่อนที่จะดีดตัวขึ้นมายืนบนพื้น เสื้อผ้าของเขาเต็มไปด้วยฝุ่น

“เกิดอะไรขึ้น” มิสะสอบถามสถานการณ์ พลางสะบัดแขนเพื่อให้มีดสั้นประจำตัวของเธอออกมา

“พวกเวนเดททร้า” เรียวตอบสั้นๆ ผ่านทางผ้าปิดปากของเขา

“รายงานเป็นเรื่องจริงสินะ” มิสะพูดแบบเน้นๆพร้อมชายตามองมิคาโดะแบบจิกๆ มิคาโดะทำเป็นไม่สนใจ แล้วหยิบปืนขึ้นมาเตรียมพร้อม

“แล้วเกลล่ะ” มิสะถาม เรียวส่ายหน้าแทนคำตอบ

โครม!!!

เสียงพังถล่มของเพดานดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้อยู่ห่างจากบริเวณที่เจ้าหน้าที่ทั้งสามยืนอยู่พอสมควร ทำให้พวกเขาหันไปมอง ก็พบกับเกล ชายหนุ่มหน้าตาไม่เป็นมิตรพร้อมหมวกสีขาวนอนอยู่ท่ามกลางเศษคอนกรีต เกลไม่นอนอยู่ตรงนั้นนาน แล้วตีลังกาขึ้นมายืนอย่างนิ่มนวล

“ท่าทางเกลจะรู้ว่าเธอคิดถึง” มิคาโดะยังคงไม่หยุดแซวแม้สถานการณ์ในตอนนี้จะเริ่มอันตรายขึ้นมาแล้ว ทำให้มิสะส่ายหน้าเล็กน้อยกับความกวนประสาทของมิคาโดะ

ทันใดนั้นร่างของชายปริศนาก็ลอยลงมาจากรอยแตกของเพดาน ใบหน้าของเขาบูดเบี้ยว เต็มไปด้วยเลือด ในมือข้างขวาของเขาถือไม้เบสบอลเหล็กขนาดประมาณสองช่วงแขน แน่นอนว่าลักษณะการเคลื่อนที่ด้วยการลอยแบบนั้นบ่งบอกว่าเขาไม่ใช่มนุษย์แน่นอน

วิญญาณของชายปริศนาพุ่งเข้าหากลุ่มเจ้าหน้าที่ทั้งสี่คนอย่างรวดเร็ว แต่ทว่ากระสุนจากปลายกระบอกปืนของมิคาโดะนั้นเร็วกว่ามาก กระสุนพุ่งเข้าใส่เต็มศีรษะของเวนเดททร้าตัวนั้นจนกระเด็นแล้วสลายไปแทบจะทันที

“เฮดช็อต!!” มิคาโดะพูดขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ แต่ทว่าเขาก็ชื่นชมผลงานของตนเองได้ไม่นานนัก เพราะเวนเดททร้าอีกหลายสิบตัวพุ่งออกมาจากรอยแตกของเพดานไม่หยุด รวมทั้งรอยแตกจากการถล่มครั้งแรก ทำให้ทั้งมิสะ มิคาโดะ เรียวชิน และเกล ต่างใช้อาวุธในมือจัดการกับเหล่าเวนเดททร้าเหล่านั้น

“ที่นี่แคบเกินไป” มิสะพูดขึ้น พร้อมใช้มีดสั้นแทงเข้าที่กลางลำตัวของเวนเดททร้าตัวหนึ่ง แล้วใช้เท้ายันวิญญาณตนนั้นจนหงายกระเด็นออกไป

“ออกจากตัวอาคารเร็ว!!” มิสะออกคำสั่ง

“ทำไมชั้นต้อง...”

“นายจะตายอยู่ที่นี่ก็ได้นะ” มิสะแทรกคำพูดของมิคาโดะขึ้นมาแบบไม่แคร์ เรียวและเกลใช้ปืนในมือกระหน่ำยิงเปิดทางที่ถูกพวกเวนเดททร้าขวางอยู่แล้ววิ่งฝ่าออกไป มิสะเองก็วิ่งออกไปเช่นกันโดยไม่สนใจมิคาโดะ

“หยอกเล่นแค่นี้ก็ไม่ได้” มิคาโดะพูดพร้อมกระชากเวนเดททร้าตัวหนึ่งเข้ามาใกล้ตัว แล้วอัดลูกตะกั่วเข้าเต็มๆปลายคางของมันจนมันสลายคามือของเขา ก่อนที่จะเขาจะวิ่งตามมิสะและคนอื่นๆออกไปนอกตัวอาคาร


เจ้าหน้าที่ทั้งสี่วิ่งออกนอกตัวอาคารจนถึงบริเวณที่เป็นพงหญ้ารกสูงอีกครั้ง พวกเวนเดททร้าบางส่วนตามมาไม่หยุด ทำให้เรียวและเกลต่างช่วยกันกระหน่ำยิงพวกมันจนสลายไปทีละตัว

แต่ทว่ามันยังไม่หมดแค่นั้น เมื่อยังมีเวนเดททร้าอีกหลายตัวพุ่งออกมาจากหน้าต่างชั้นอื่นๆของตัวอาคาร บางตัวก็ไม่มีอาวุธ บางตัวก็ถือไม้เบสบอลบ้าง ถือมีดบ้าง ถือท่อเหล็กบ้าง พวกมันต่างลอยอยู่กลางอากาศแล้ววนรอบกลุ่มเจ้าหน้าที่ทั้งสี่ที่ยืนกันเป็นวงกลม แต่ละคนต่างเลือกที่จะยังไม่โจมตีอะไรมันก่อนแล้วดูท่าทีจากพวกมันเงียบๆ เวนเดททร้าลอยวนอยู่ซักพักราวกับจะดูท่าทีของเจ้าหน้าที่ทั้งสี่อยู่เช่นกัน เมื่อต่างฝ่ายต่างเลือกที่จะไม่จู่โจมก่อน ทำให้เวนเดททร้าตัวหนึ่งตัดสินใจพุ่งเข้ามาก่อนเป็นตัวแรกทันที

แต่ยังไงเวนเดททร้าตัวนั้นก็ยังรวดเร็วไม่เท่ามิคาโดะอยู่ดี เขาจัดการส่งเวนเดททร้าตัวนั้นกลับลงนรกไปอีกครั้งอย่างรวดเร็วด้วยปืนของเขา หลังจากนั้นเวนเดททร้าที่ลอยอยู่เหนือเจ้าหน้าที่ทั้งสี่ก็เริ่มที่จะพุ่งเข้าโจมตีทีละตัวสองตัว มิสะตัดสินใจกลิ้งหลบเวนเดททร้าตัวหนึ่งที่พุ่งเข้ามาพร้อมไม้เบสบอลที่เหวี่ยงเข้าใส่เธอ เรียวและเกลเองก็ต่างหลบการโจมตีของพวกเวนเดททร้าไปคนละทิศคนละทาง ส่วนมิคาโดะดูเหมือนจะประมาทไปหน่อยเลยถูกเวนเดททร้าตัวหนึ่งพุ่งเข้าโจมตีจากด้านหลัง แม้เข้าจะกระเด็นออกไปแต่ก็สามารถลงยืนด้วยขาสองข้างได้สบายๆ แล้วยิงสวนเวนเดททร้าตัวนั้นเข้าเต็มๆหน้าผากส่งมันลงนรกไปอีกตัวหนึ่งอย่างไม่ยากเย็น

ทางด้านเกลตัดสินใจเก็บปืนแล้วกระชากดาบซามูไรอาวุธถนัดของเขาออกจากฝัก เมื่อเวนเดททร้าที่เขาต่อกรอยู่ถือท่อเหล็กฟาดใส่เขา เขาใช้ดาบซามูไรปัดป้องแล้วฟันเข้าที่กลางลำตัวของมันจนขาดสองท่อน เกลจัดการตัดคอของมันอีกทีเพื่อความแน่ใจทำให้มันสลายไป เวนเดททร้ามือเปล่าอีกสองตัวพุ่งเข้ามาเผชิญหน้ากับเกล มันใช้หมัดชกเข้าที่ใบหน้าของเกล แต่เกลหลบได้อย่างเฉียดฉิว พร้อมใช้ด้ามจับของดาบกระแทกเข้าที่หน้าของมันจนถอยออกไป เวนเดททร้าอีกตัวอาศัยช่องโหว่ที่เกลกำลังไร้การป้องกันพุ่งเข้ามาใช้ขาเตะไปบริเวณก้านคอของเขา แต่เกลใช้แขนป้องกันเอาไว้ได้ แล้วจับขาของมันเหวี่ยงไปด้านหลังฟาดลงกับพื้น เกลเลยใช้จังหวะนี้ปักดาบซามูไรเข้าที่กลางอกของมันจนสลายไปทันที ส่วนเวนเดททร้าที่เหลืออีกตัวหนึ่งก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้เจอเกลแทงทะลุตัวมันด้วยดาบ ก่อนที่เขาจะหยิบปืนที่เพิ่งเก็บไปเมื่อซักครู่ยิงใส่มันที่ถูกตรึงด้วยคมดาบจนสลายไป

ส่วนเรียวนั้นเปลี่ยนอาวุธเป็นปืนลูกซองเมื่อพวกเวนเดททร้าพุ่งเข้ามาเป็นกลุ่ม เขายิงกระสุนลูกปรายใส่พวกมันในระยะเผาขนจนมันกระเด็นไปเกือบทั้งกลุ่ม บางส่วนที่ไม่ได้ถูกกระสุนก็พุ่งเข้ามาประชิดตัวเรียว แต่เขายังคงมีปฏิกิริยาที่ว่องไวเมื่อใช้ด้ามปืนลูกซองกระแทกหน้ามัน พร้อมซัดกระสุนปืนลูกซองใส่เต็มๆ มันสลายไปแทบทันที ส่วนเวนเดททร้าที่โดนกระสุนไปบางส่วนพุ่งเข้าใส่เรียวในสภาพที่อวัยวะไม่ครบถ้วนสมบูรณ์ก็ถูกซัดด้วยลูกซองจนสลายไปเช่นกัน

ด้านมิสะกำลังดวลกับเวนเดททร้าสองตัวที่ถืออาวุธมีดและไม้เบสบอล เธอใช้มีดสั้นทั้งสองข้างป้องกันการโจมตีทั้งสองด้าน พวกมันมีฝีมือกว่าที่คิด เมื่อสามารถป้องกันการฟาดฟันด้วยมีดสั้นอันเฉียบขาดของมิสะได้ เธอเองก็ไม่ประมาทจนเกินไป เธอตัดสินใจใช้เท้าถีบเวนเดททร้าที่ถือมีดจนกระเด็นไปก่อน แล้วค่อยใช้มีดสั้นที่ไม่ได้ป้องกันฟาดฟันเข้าที่เวนเดททร้าถือไม้เบสบอล แต่มันกลับหลบได้อย่างน่าเหลือเชื่อ มิสะเองก็อึ้งสักพัก เพราะการจู่โจมอันรวดเร็วของเธอนั้นแทบจะไม่มีเวนเดททร้าตัวไหนสามารถหลบได้อย่างสมบูรณ์แบบแบบนี้ อย่างน้อยก็น่าจะเฉียดร่างมันซักนิด แต่นี่คือไม่เลย ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน...

ท่าทางมิสะจะไม่ได้เจอกับพวกกระจอกๆเหมือนทุกครั้งซะแล้ว...

มิสะกัดฟันกรอด แล้วพุ่งเข้าใส่เวนเดททร้าถือไม้เบสบอล เธอหมุนตัวฟัน แต่มันใช้ไม้เบสบอลป้องกันไว้ มิสะใช้มีดอีกข้างแทงเข้าที่กลางลำตัวของมัน แต่มันจับแขนของเธอไว้ คมมีดจ่ออยู่ที่หน้าท้องของมัน มันแสยะยิ้ม แล้วใช้มือเพียงข้างเดียวของมันเหวี่ยงแขนจนตัวเธอลอยไปด้วย แต่เธอตีลังกาลงมายืนได้ มันใช้ไม้เบสบอลหวดใส่มิสะทันทีเมื่อเห็นเธอยังไม่พร้อม แต่มิสะยังคงใช้มีดสั้นของเธอป้องกันไว้ได้ทัน ทันใดนั้นเวนเดททร้าถือมีดก็เข้ามาผสมโรง มันใช้มีดแทงบริเวณหน้าอกของมิสะ แต่เธอยังเบี่ยงตัวหลบได้ แล้วผลักเวนเดททร้าถือไม้เบสบอลออกไป ก่อนที่เธอจะหมุนตัวเตะเข้าที่ทัดดอกไม้ของเวนเดททร้าถือมีดเต็มๆ มันทรุดลงไป มิสะเลยได้โอกาสใช้มีดเชือดคอมันจนคอของมันเกือบขาด มันล้มลงพร้อมสลายไปทันที มิสะหายใจหอบแรง เธอใช้พลังงานมากกว่าที่คิดไว้เยอะมาก

ทันใดนั้นเวนเดททร้าถือไม้เบสบอลตัวเดิมได้เข้ามาข้างหลังของมิสะโดยที่เธอไม่รู้ตัว มันเหวี่ยงไม้เบสบอลสุดแรง พร้อมทั้งหวดเข้าไปบริเวณศีรษะของมิสะ โดยที่มิสะหันไปมองพอดี แต่เธอก็ไม่สามารถป้องกันได้เสียแล้ว...

เปรี้ยง!!!

มิสะหลับตาเมื่อรู้ว่ากำลังจะถูกเวนเดททร้าตัวนั้นเล่นงาน แต่ทว่าดูเหมือนเธอจะไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ แถมเวนเดททร้าตัวนั้นกลับสลายไปเสียเอง

เมื่อมิสะมองไปรอบๆ กระสุนปริศนาได้พุ่งเข้าเจาะศีรษะของเวนเดททร้าที่เหลืออยู่จนสลายไปทีละตัว มิสะหันมองตามวิถีกระสุน แล้วใช้โกสท์อายส์ซูมเข้าไปบริเวณนั้น

ชายวัยกลางคนซึ่งมีผมยาวสีเทาถูกรวบเป็นหางม้าข้างหลัง ใบหน้าของเขามีริ้วรอยเล็กน้อยตามประสาของคนมีอายุ ไว้หนวดสีเดียวกับผม เขาถือปืนไรเฟิลติดลำกล้องเล็งในท่าเตรียมพร้อม ยืนอยู่บนดาดฟ้าของตึกเล็กๆอีกฝั่ง เมื่อเป้าหมายของเขาถูกกำจัดจนหมดเขาก็ลดปืนลง พลางมองไปทางมิสะแล้วขยิบตาให้เธอ

มิสะเห็นดังนั้นก็เก็บมีดสั้นเข้าไปในแขนเสื้อ แล้วยกนิ้วโป้งให้เขา พร้อมทั้งกล่าวชมว่า “กู๊ดจ็อบ” แม้รู้ดีว่าเขาไม่ได้ยินก็ตาม ตอนนี้เวนเดททร้าทั้งหมดในบริเวณนี้ได้ถูกกำจัดแล้ว

“เชนจากหน่วยบราโว่สินะ” มิคาโดะพูดถึงวีรบุรุษซึ่งเพิ่งช่วยเหลือพวกเขาจากดงเวนเดททร้า

“ตาแก่นั่นยังแม่นเป็นจับวางเหมือนเดิม” มิคาโดะพูดต่อ เรียวและเกลต่างเก็บอาวุธของตนเข้าที่

“เจ้าเวนเดททร้าพวกนี้น่าจะเป็นพวกวัยรุ่นที่มาฆ่าตัวตายที่นี่” มิสะวิเคราะห์

“พลังของพวกมันไม่ธรรมดาจริงๆ ความอาฆาตอะไรกันนะที่ทำให้มันมีพลังขนาดนี้” มิสะพูดต่อ

“ก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ก็สนุกชะมัดที่ได้เจอกับพวกมีฝีมือ ดีกว่าพวกกระจอกที่ผ่านมาเป็นไหนๆ” มิคาโดะพูดเหมือนเขากำลังเล่นเกมอะไรบางอย่างอยู่ แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบอีกครั้ง

ทันใดนั้นบรรยากาศโดยรอบก็ดูเปลี่ยนไป...

ความเย็นยะเยือกคืบคลานเข้ามาทำให้เจ้าหน้าที่ทั้งสี่เสียวสันหลังวาบ แม้สภาพแวดล้อมทุกอย่างจะเหมือนเดิมทุกประการ แต่บรรยากาศของมันไม่ใช่ จากบรรยากาศวังเวงมันกลายเป็นความสยดสยองจนรู้สึกได้ รู้สึกได้ว่าที่นี่มันไม่ใช่ที่เดิมที่คุ้นเคย

มิคาโตะถึงกับทิ้งบุหรี่ทั้งๆที่ยังสูบไม่ถึงครึ่งมวน แล้วหยิบปืนของเขาขึ้นมาทั้งๆที่เพิ่งเก็บไป รวมทั้งเรียวและเกล ที่คว้าอาวุธประจำตัวของพวกเขาขึ้นมาอีกครั้ง

เพราะพวกเขารู้ว่านี่เป็นสัญญาณของความอันตรายที่ร้ายแรงกว่าเก่ากำลังจะคืบคลานเข้ามาไม่ช้า...

“เหมือนเราจะหลุดเข้ามาในมิติของวิญญาณแล้วล่ะ” มิสะกล่าว ทันใดนั้นพวกเวนเดททร้าก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

แม้ไม่รู้ว่ามันมีจำนวนเท่าไหร่ แต่ที่แน่ๆมากกว่าเดิม แถมยังหลายเท่าตัว...

“รู้สึกพวกนี้ชอบหมาหมู่สินะ” มิคาโดะพูดขึ้นเมื่อเห็นจากจำนวนของเวนเดททร้า

“เรียกหน่วยชาร์ลีมาดีไหม” เกลพูดเป็นครั้งแรกหลังจากที่เขาแทบไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่ปฏิบัติการมา

“ไม่ต้องหรอก ยังเอาอยู่” มิสะแสยะยิ้ม

“ปล่อยให้เซต้าเธอพักผ่อนไปก่อน” มิสะพูดจบเธอก็สะบัดแขนให้อาวุธประจำตัวของเธอออกมาอีกครั้ง

“บลัดดี้แมรี่ของชั้นกำลังกระหายพวกเวนเดททร้าอยู่พอดี”




Weapon Data #1 Bloody Mary
บลัดดี้แมรี่ คือชื่อของมีดสั้นที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อของมิสะ เป็นอาวุธประจำตัวของมิสะ ชื่อของ บลัดดี้แมรี่ มีที่มาจากตำนาน “แมรี่กระหายเลือด” หรือราชินีแมรี่ที่ 1 ของอังกฤษที่ได้สังหารผู้คนไปมากกว่า 800 กว่าชีวิต เป็นมีดสั้นที่สามารถตัดผ่านร่างของวิญญาณได้อย่างสบายๆ