Ghost Hunter : Chapter 6 "Relaxing Crisis"

กระสุนปืนเจาะทะลวงเข้าที่ศีรษะของเป้าซ้อมยิงปืนรูปคนอย่างแม่นยำ แสดงให้เห็นถึงฝีมือของผู้ยิงว่ามีความชำนาญในระดับหนึ่ง เป้าถูกเลื่อนไปจนพ้นสายตาผู้ยิง ก่อนที่จะมีเป้าอันใหม่ปรากฏขึ้นและถูกฝากรอยกระสุนไว้อย่างรวดเร็วทันที ผู้ที่ยิงเป็นสาวน้อยผมสีน้ำตาลสวมแว่นตาป้องกันปลอกกระสุนพร้อมเอียร์ปลั๊กสำหรับลดเสียงอันน่าหนวกหู สายตาของเธอดูแน่วแน่แต่ในขณะเดียวกันก็แฝงไปด้วยความเศร้าหมอง

เธอคือ มิซุเนะ โนโดกะ

หลังจากเป้ายิงเป้าสุดท้ายเลื่อนหายไป โนโดกะก็ถอดแว่นตาและเอียร์ปลั๊กออก เธอวางปืนกล็อกไว้บนโต๊ะ ตามมาด้วยเสียงปรบมือของมิสะ ผู้ดูแลการซ้อมยิงปืนของเธอมาตั้งแต่ต้น สีหน้าของมิสะดูพึงพอใจกับผลงานของเธอ

“ทำได้ดีมาก” มิสะกล่าวชม แต่โนโดกะไม่มีท่าทีร่าเริงและช่างพูดเหมือนทุกครั้ง ถ้าปกติเธอคงจะออกอาการกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ แต่ครั้งนี้เธอกลับแค่พยักหน้าอย่างช้าๆรับคำชมตามมารยาท

“เธอไม่ดีใจเลยหรือไง ปกติเธอทำให้ชั้นปวดหัวทุกครั้งเลยนะที่เธอยิงปืนน่ะ แต่ครั้งนี้เธอทำได้เยี่ยมมาก เข้าเป้าเกือบทุกนัดเลยนะ” มิสะชมโนโดกะอีกครั้ง ซึ่งปฏิกิริยาของผู้ถูกชมก็ยังคงเหมือนเดิม

“ไม่หรอกค่ะ ชั้นยังไม่มีความสามารถพอ... พอที่จะปกป้องเพื่อนสนิท...” โนโดกะทรุดลงนั่งพิงกับกำแพง พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ตั้งแต่ป๊ะป๋ากับหม่าม้า... ชั้นหมายถึง พ่อแม่ของชั้นจากไป ก็มีแต่ยัยมิโอะที่คอยอยู่เคียงข้างชั้นมาตลอด...” โนโดกะเริ่มเล่าถึงอดีตบางส่วนของตนเองให้มิสะฟัง มิสะฟังเธออย่างตั้งใจ นี่คงเป็นครั้งแรกที่มิสะไม่มีท่าทีรำคาญเมื่อได้ฟังในสิ่งที่เอ่ยออกมาจากปากของโนโดกะ

“ถ้าไม่มียัยมิโอะ ชั้นก็คงไม่มีวันนี้ บางทีชั้นอาจจะตรอมใจตายตามพ่อแม่ของชั้นไปก็ได้... มิโอะเป็นคนที่มีพระคุณกับชั้นมาก แต่ชั้นกลับ... ปกป้องเธอไว้ไม่ได้ ปกป้องคนที่มีพระคุณกับชั้นมากที่สุดไว้ไม่ได้” โนโดกะเริ่มน้ำเสียงสั่นเครือ มิสะที่ยืนฟังอยู่ทำได้แต่เพียงเดินมาจับไหล่ของโนโดกะเบาๆ

“ชั้นไม่เหมาะสมที่จะเป็นเจ้าหน้าที่โกสท์ฮันเตอร์เลยจริงๆ” ดวงตาของโนโดกะเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อออกมา

“จะดราม่าไปถึงไหนกันยะ” เสียงนั้นทำให้บรรยากาศซึมเศร้าถูกขัดจังหวะ เสียงดังกล่าวมาจากเด็กสาวสวมแว่นตายืนเท้าสะเอวอยู่หน้าประตูห้องซ้อมยิงปืน ที่ข้อเท้าและแขนของเธอมีผ้าพันแผลสีขาวพันเอาไว้พร้อมเลือดสีแดงที่ซึมออกมาเล็กน้อย ซึ่งเธอไม่ใช่ใครที่ไหน เธอก็คือมิโอะเพื่อนสนิทที่สุดของโนโดกะนั่นเอง

“ชั้นยังไม่ตายนะยัยบ๊อง ทำหน้าเป็นหมาหงอยไปได้ ชั้นแค่หมดสติกับเป็นแผลนิดหน่อยเองนะ” ตามที่มิโอะได้กล่าวไว้ จากภารกิจที่โรงเรียนเอกชนมิคาซึกิ มิโอะได้ถูกวิญญาณเด็กหนุ่มบีบคอจนขาดอากาศหายใจแต่เธอก็เพียงแค่หมดสติไปชั่วคราวเท่านั้น และมีแผลบริเวณแขนและข้อเท้าแต่ก็ไม่ใช่แผลที่รุนแรงอะไร

“ก็ชั้น... ก็ชั้น ทำให้เธอต้องมาบาดเจ็บ...” คำพูดของโนโดกะถูกหยุดลงเมื่อมิโอะเดินมาใช้ฝ่ามือขยี้หัวของโนโดกะ

“แต่ชั้นก็ยังไม่ตายใช่ไหมล่ะ เธอนี่น้า...” สองสาวเพื่อนสนิทเริ่มหยอกล้อกันตามปกติ โนโดกะเองก็เริ่มมีท่าทีที่ร่าเริงเหมือนเก่า

“แล้วก็ คุณหมอหล่อๆที่ทำแผลให้ชั้นบอกชั้นหมดแล้วนะเรื่องของเธอ ถึงว่าทำไมเธอถึงต้องรีบกลับบ้านเร็วตลอด ทำไมเธอไม่บอกชั้นว่ามาอยู่ที่นี่” มิโอะถาม

“ก็เธอไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้นี่ ชั้นกลัวเธอจะบอกว่าชั้นไร้สาระ หรืออะไรแบบนั้น” โนโดกะทำท่าเอานิ้วชี้จากมือทั้งสองข้างมาชนกัน

“นี่โนโดกะ ถ้าชั้นไม่เชื่อเธอแล้วชั้นจะไปเชื่อใครล่ะ เธอเป็นเพื่อนสนิทของชั้นนะ” มิโอะยิ้ม

“ต่อไปนี้ชั้นจะช่วยเหลือเธออยู่ห่างๆเอง สู้เขานะ เจ้าหน้าที่โนโดกะ” มิโอะทำท่าชูสองนิ้วให้โนโดกะ โนโดกะยิ้มแป้น เธอเริ่มกลับมาเป็นโนโดกะผู้ร่าเริงอย่างเต็มตัวแล้ว

สำหรับภารกิจที่โรงเรียนเอกชนมิคาซึกินั้นได้ข้อสรุปแล้วว่า วิญญาณเด็กหนุ่มตนนั้นเป็นวิญญาณของนักเรียนชายคนหนึ่งที่มีนิสัยเกเรและชอบหาเรื่องทะเลาะกับเพื่อนร่วมชั้นอยู่บ่อยๆ วันหนึ่งเขาได้มีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนร่วมชั้นในห้องวิทยาศาสตร์ในช่วงพักเที่ยง ซึ่งช่วงนั้นห้องยังไม่ได้ถูกจัดระเบียบและทำความสะอาดจึงมีขวดสารเคมีมากมายวางระเกะระกะ เด็กหนุ่มคนนั้นจึงพลาดท่าถูกกรดซัลฟิวริกเข้มข้นหกใส่ใบหน้าและลำตัว ซึ่งเรื่องนี้ได้ตกเป็นข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์อยู่ช่วงหนึ่งแต่สุดท้ายเรื่องก็เงียบไป ส่วนเด็กหนุ่มคนนั้นพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนานหลายเดือนในสภาพที่เสียโฉมไปหมดทั้งตัว แต่สุดท้ายเมื่อไม่กี่วันมานี้เขาก็ได้เสียชีวิตลง ซึ่งเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้อาจารย์ประจำห้องวิทยาศาสตร์ได้เข้มงวดกับการจัดระเบียบและทำความสะอาดห้องวิทยาศาสตร์มากขึ้นเพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้อีกซ้ำสอง

ส่วนเรื่องที่ทำไมวิญญาณเด็กหนุ่มถึงพุ่งเป้าไปที่มิโอะเพียงคนเดียวนั้นยังไม่มีสาเหตุที่แน่ชัด แต่คาดว่าคงเป็นเพราะเขาอาจจะแอบชอบมิโอะในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ เพราะจริงๆแล้วมิโอะก็ถือว่าเป็นคนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในโรงเรียนพอสมควร จึงไม่แปลกอะไรที่อาจจะมีนักเรียนชายมาแอบปลื้มหรือชื่นชอบ

“อ๊ะ!! อยู่ที่นี่กันนี่เอง” เสียงใสๆจากผู้มาเยือนอีกหนึ่งคนที่ก้าวเข้ามาภายในห้องซ้อมยิงปืนพร้อมยิ้มหน้าบานให้กับผู้ที่อยู่ภายในห้อง เธอเป็นเด็กสาวตัวเล็กๆที่มีส่วนสูงไล่เลี่ยกับโนโดกะ ผมของเธอมีสีแดงอ่อนๆและมีดวงตาสีฟ้า

“คุณโนโดกะเจ้าหน้าใหม่สินะคะ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบค่ะ” โซระเดินมาจับมือโนโดกะ ที่ยังคงทำหน้างงๆแม้โกสท์อายส์ของเธอจะอ่านข้อมูลแทบทุกอย่างของผู้ที่อยู่ตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว

“โนโดกะ คงเพิ่งเคยเจอกับเธอสินะ เธอคือ...”

“อูทาดะ โซระ สังกัดหน่วยเดลต้าค่ะ” เด็กสาวผมแดงหรือโซระพูดตัดบทมิสะที่ยังพูดไม่จบ

“อยู่ฝ่ายวิจัยและค้นคว้า และเป็นเนวิเกเตอร์ประจำองค์กรโกสท์ฮันเตอร์ด้วยค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างในองค์กรแห่งนี้ โซระรู้ทุกอย่าง สงสัยอะไรถามได้ค่ะ” โซระบรรยายสรรพคุณของตัวเองเสร็จสรรพ โดยที่ไม่มีใครถามเธอเลยสักคน

“ฉายาของชั้นคือ...”

“เธอมีธุระอะไร?” มิสะถามตัดบทโซระบ้าง

“อ๋อออ” โซระทำท่าประกบมือ ดูไม่สนใจกับการโดนตัดบทอย่างเสียมารยาท

“โซระว่าพวกเราไปพักผ่อนกันหน่อยไหมคะวันนี้” เธอพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง

“พอดีโซระรู้มาว่ามีรีสอร์ทเปิดใหม่อยู่ใกล้ๆกับที่นี่เลย เดินเท้าไปไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงแล้ว โซระลองไปสำรวจดูแล้ว น้ำทะเลใสกว้างใหญ่น่าเล่นมากเลยค่ะ เพิ่งเปิดใหม่คนก็ไม่น่าจะเยอะด้วย อีกอย่างพวกเราก็เครียดๆกันมาหลายวันแล้ว ไปปลดปล่อยกันดีกว่านะคะ โซระชวนคนอื่นๆแล้ว ทุกคนตกลงว่าไปกันหมดแล้วนะ”

“ก็เหลือแต่คุณมิสะ คุณโนโดกะ แล้วก็... คุณมิโอะก็ไปด้วยกันด้วยสิคะ” โซระชักชวน มิโอะกับโนโดกะมองหน้ากัน

“ชั้นคิดว่า...”

“เธอไปเถอะ” มิโอะพูดแทรก ราวกับรู้ว่าโนโดกะจะพูดอะไร

“ขอบคุณที่ชวนนะคะคุณโซระ แต่ชั้นไม่ไปดีกว่า แผลก็ยังไม่หายดี อีกอย่างชั้นไม่ค่อยชอบว่ายน้ำเท่าไหร่” มิโอะหันไปพูดกับโซระ แล้วหันกลับมามองหน้าโนโดกะอีกที

“เธอไม่ต้องห่วงชั้นหรอกนะโนโดกะ ไปคลายเครียดเถอะ” มิโอะบีบไหล่โนโดกะเบาๆ ผลักเธอนิดๆเพื่อให้เธอเดินไปหาโซระ

“น่าเสียดายจัง ยังไงก็ขอให้แผลหายเร็วๆแล้วกันนะคะ โอกาสหน้าเดี๋ยวโซระมาชวนอีก” โซระกล่าว ยิ้มให้มิโอะอย่างเป็นมิตร ส่วนโนโดกะหันกลับไปหามิโอะแล้วกำลังจะพูดว่า “แต่...” แต่ก็ถูกโซระดึงแขนไว้

“งั้นไปกันเถอะค่ะ” โซระจูงโนโดกะเดินออกจากห้อง โดยที่โนโดกะได้แต่มองมิโอะตาปริบๆโดยที่ไม่มีโอกาสได้แย้งอะไร

“ไปก็ไป” มิสะพูดแบบไม่ใส่ใจ แล้วเดินตามโซระที่จูงมือโนโดกะออกจากห้อง โดยที่มิโอะโบกมือให้กับเพื่อนสนิทจนประตูห้องถูกปิดลง


“ว้าววววว!!!”

เสียงร้องที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของเด็กสาวดังขึ้นเมื่อได้เห็นน้ำทะเลใสๆอันกว้างใหญ่ แต่สาบานได้เลยว่านั่นไม่ใช่เสียงของชั้น แต่เป็นเสียงของโซระ ผู้ที่ฉุดชั้นมาที่รีสอร์ทเปิดใหม่ที่อยู่ห่างจากอาคารขององค์กรโกสท์ฮันเตอร์ไม่มากนัก เดินเท้าแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็มาถึง จริงอยู่ว่าชั้นก็ชอบที่จะมาเที่ยวทะเลอะไรแบบนี้เหมือนกัน แต่ให้ทิ้งมิโอะมาดื้อๆแล้วสนุกอยู่คนเดียวมันผิดวิสัยของชั้นพอสมควร ถึงแม้มิโอะจะบอกว่าไม่ได้อยากมาเองก็เถอะ

“ไม่คิดว่าพอมาเห็นใกล้ๆแล้วจะสวยถึงขนาดนี้เลยนะคะ” โซระยังคงร่าเริง ดูเหมือนเด็กที่พ่อแม่เพิ่งเคยพามาเที่ยวห้างสรรพสินค้าเป็นครั้งแรก เจ้าหน้าที่คนอื่นๆที่ร่วมเดินทางมาพักผ่อนด้วยต่างแยกย้ายกันไปเก็บของที่บ้านพัก บริเวณโดยรอบแทบไม่มีนักท่องเที่ยวเลย ไม่สิ ต้องเรียกว่าไม่มีเลยต่างหาก มีเพียงแต่เหล่าเจ้าหน้าที่โกสท์ฮันเตอร์ที่มาหาความสุขจากงานอันเคร่งเครียดที่นี่เท่านั้น

เหมือนพวกเราจะเป็นลูกค้ากลุ่มแรกสุดของที่นี่มั้งนะ เพราะตอนที่จองบ้านพักดูพนักงานดีใจแปลกๆ ประมาณว่า “เปิดมาตั้งนาน มีลูกค้าแล้วโว้ย” แถมยังบริการให้อย่างดีต่างหาก เหมือนกับจะทำให้ประทับใจแล้วมาเที่ยวบ่อยๆอะไรแบบนั้น

เพียงไม่นานหนุ่มๆสาวๆก็ต่างสวมชุดว่ายน้ำหลากสีลงเล่นน้ำทะเลอย่างมีความสุข บ้างก็เล่นปิดตาตีแตงโม บ้างก็เล่นวอลเล่ย์บอลชายหาด ส่วนตัวชั้นก็นั่งอยู่เฉยๆในร่ม ตอนนี้ชั้นยังไม่ค่อยอยากไปลงเล่นน้ำเท่าไหร่ ได้แต่กวาดสายตามองไปรอบๆ ชั้นเพิ่งได้เห็นแอชลีย์ เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์เจ้าของหน้าอกมหึมาขนาดสี่สิบสี่นิ้วแบบเต็มๆตัวเป็นครั้งแรก เธอดูตัวสูงมากๆ มากกว่าผู้หญิงด้วยกัน โกสท์อายส์อ่านส่วนสูงของเธอได้หนึ่งร้อยแปดสิบเอ็ดเซนติเมตร เธอใส่ชุดว่ายน้ำแบบทูพีชสีฟ้า หน้าอกแทบจะล้นออกมาข้างนอก ถึงชั้นจะเป็นผู้หญิงแต่เห็นแล้วก็ถึงกับกลืนน้ำลายดังเอื้อก

และชั้นยังได้รู้สัดส่วนแบบเต็มๆของเธอเป็นครั้งแรก (ซึ่งตอนแรกชั้นเห็นแค่หน้าอก) ว่าเธอมีเอวยี่สิบเจ็ด และสะโพกสามสิบแปด

ชั้นกวาดสายตามองต่อไป เห็นมาโมรุสวมชุดว่ายน้ำสีดำกำลังก้มหน้าเดินไปตามชายหาด สงสัยกำลังมองหาเปลือกหอย ชั้นไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่ที่ได้เห็นเธอ เพราะปกติชั้นก็เห็นเธอก็ใส่ชุดว่ายน้ำเดินไปเดินมาอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว

ก่อนที่คนต่อไปที่ชั้นมองจะเป็นมิโนริ หรือสไมล์ ผู้ชำนาญทางด้านการซุ่มยิงจากระยะไกล เดินเสิร์ฟน้ำผลไม้ให้เจ้าหน้าที่คนอื่นๆ เธออยู่ในชุดว่ายน้ำแบบวันพีชเปิดหลังสีน้ำเงิน ดูเผินๆคล้ายชุดว่ายน้ำนักเรียนแต่ไม่ใช่ จากนั้นก็เป็นเวอร์ดี้ สาวลุคทอมบอยที่เคยซ้อมยิงปืนอยู่ในห้องเดียวกับชั้น สวมชุดว่ายน้ำแบบทูพีซออกสีออกม่วงๆกำลังเล่นบอลชายหาดกับโซระที่อยู่ในชุดว่ายน้ำสีเทาแบบมีกะโปรงซีทรูอย่างสนุกสนาน ปกติชั้นว่าเวอร์ดี้ดูเหมือนสาวหล่อแต่ครั้งนี้เธอก็ดูน่ารักดีไปอีกแบบ

สุดท้ายเป็นมิสะ ผู้ที่ใช้เวลาอยู่กับชั้นบ่อยที่สุด (และดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยอยากอยู่กับชั้นเท่าไหร่อ่ะนะ) เธอดูแปลกตามากเพราะปกติชั้นเห็นเธอใส่เป็นแต่เสื้อสเว็ตเตอร์ตัวเดิมๆ (ไม่รู้ซักบ้างหรือเปล่า) แต่ครั้งนี้คงจะเป็นครั้งแรกที่ชั้นเห็นเธอในชุดแบบอื่น เธอใส่ชุดว่ายน้ำแบบทูพีชสีแดงสดดูร้อนแรง แถมเธอยังเกล้าผมไปข้างหลังแล้วผูกโบว์สีเดียวกับชุดว่ายน้ำ เธอดูเหมือนไม่ใช่มิสะที่ชั้นรู้จัก และที่สำคัญเธอกำลังเล่นปิดตาตีแตงโมซึ่งบุคลิกของเธอดูไม่น่าจะเป็นคนชอบเล่นอะไรแบบนี้เลยซักนิด

หรือบางทีเธอจะแค่แอ๊บ??

หลังจากมองแต่สาวๆเป็นตาแก่หัวงูมานาน ชั้นก็เริ่มเข้าสู่โหมดบ้าผู้ชายโดยการหันไปมองทางฝั่งหนุ่มๆบ้าง คนแรกที่ชั้นเห็นทำให้ชั้นแทบเลือดกำเดาพุ่ง เพราะเขาคือคุณหมอจุนสุดหล่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ชายหาด เขาอยู่ในชุดว่ายน้ำแบบกางเกงขาสั้น ท่อนบนเปลือยเปล่าโชว์ให้เห็นหน้าอกอันกำยำ แม้เขาจะไม่มีซิกแพ็คแต่แค่นี้ชั้นก็แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว สายตาของคุณหมอจ้องมองดูเหล่าเจ้าหน้าที่ที่เล่นน้ำอยู่ ดูเหมือนคุณหมอจะปฏิบัติตัวเป็นไลฟ์การ์ดด้วย เผื่อมีกรณีฉุกเฉินอะไรเกิดขึ้น โอ้ว... เขาคือเทพบุตรชัดๆ

ชั้นรู้สึกเหมือนกำลังลอยอยู่บนฟ้า แต่ทันใดนั้นชั้นก็รู้สึกเหมือนตัวเองหล่นตุ๊บลงมา เมื่อกวาดสายตาไปเห็นอีตาด็อกเตอร์เพี้ยนกำลังย่างบาร์บีคิวอยู่ ชื่อของเขาที่ถูกอ่านโดยโกสท์อายส์ขึ้นอยู่ตรงหน้าแต่ชั้นก็ยังคงอ่านไม่ถูก (และก็ไม่อยากจะอ่านด้วยซ้ำ) แปลกใจที่มาเที่ยวทั้งทีตานั่นยังจะใส่หน้ากากประหลาดๆมาอีก

หลังจากที่หล่นตุ๊บมาแล้วก็รู้สึกเหมือนตัวเองโดนกระทืบให้จมดินลึกไปอีก เมื่อไปเห็นมิคาโดะ เจ้าหน้าที่ไร้จิตสำนึกที่เคยพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าชั้นเมื่อไม่กี่วันก่อน ซึ่งตอนนี้ชั้นก็เห็นเขาสูบบุหรี่อย่างสบายใจ แถมยังทิ้งก้นบุหรี่ลงชายหาดอีกต่างหาก ให้ตายสิ ชั้นเคยคิดว่าถ้าเจออีกทีจะด่าให้ ตอนนี้เริ่มอยากจะตบกะโหลกแทนล่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ เอาเป็นว่าขอแช่งให้เป็นมะเร็งละกันสาธุ

หลังจากที่เห็นอะไรที่ไม่สวยงามนักไปถึงสองครั้ง ชั้นก็ตัดสินใจเลิกบ้าผู้ชายก่อนที่จะหดหู่ไปมากกว่านี้ ระหว่างนั้นลูกบอลชายหาดตกมาใกล้ๆชั้น ชั้นเลยเก็บแล้วส่งกลับไปให้

“ไม่เล่นหรอคะคุณโนโดกะ!!” โซระตะโกนชวนชั้นมาแต่ไกล

“ไม่เป็นไรค่ะ!! ขอนั่งอีกสักหน่อย!!” ชั้นปฏิเสธด้วยการตะโกนกลับไป ตอนนี้ก็ยังไม่มีความรู้สึกอยากจะเล่นอะไรจริงๆนั่นแหละ โซระทำหน้าเหมือนผิดหวังเล็กๆแต่ก็หันกลับไปเล่นวอลเล่ย์บอลชายหาดต่อไป

“Hey!! Little girl” เสียงที่ฟังดูสูงวัยดังขึ้น พอชั้นหันไปก็พบกับชายผมสีขาว ริ้วรอยบนใบหน้าและหนวดเคราสีเดียวกับเส้นผมทำบ่งบอกว่าเขาอยู่ในวัยกลางคน โกสท์อายส์อ่านชื่อเขาได้ว่า เชน ล็อคแลร์ สัญชาติอังกฤษ เขาอยู่ในชุดกางเกงว่ายน้ำเหมือนเจ้าหน้าผู้ชายคนอื่นๆ ถึงเขาจะดูสูงวัยแต่ร่างกายของเขาก็ดูสูงใหญ่และมีกล้ามเป็นมัดๆ

“Is your name Nodoka? Are you a trainee that Misa look after?” เขาพูดภาษาอังกฤษเร็วจี๋จนชั้นฟังไม่ทัน รวมทั้งทักษะภาษาอังกฤษของชั้นก็แย่ยิ่งกว่าอะไรดี บอกตรงๆเลยว่า ชั้นฟังไม่รู้เรื่อง

“Do you hear me?” เขาพูดอีกครั้งหลังจากชั้นอ้ำๆอึ้งๆอยู่สักพัก

“อะ ไอ... อ่า ไอ แอม ไอ แอม อ่า...” ชั้นพูดตะกุกตะกักเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง ศัพท์ภาษาอังกฤษที่พอจะรู้อยู่ในหัวแต่กลั่นกรองออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ คุณลุงผมขาวมองชั้นพูดอย่างตั้งใจ ชั้นเริ่มจะรู้สึกอายๆ ก่อนที่จะเขาจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทำให้ชั้นอายหนักกว่าเก่า ตามด้วยมิสะที่เดินเข้ามาพร้อมแตงโมหนึ่งซีกในมือ คงมาจากตอนเล่นปิดตาตีแตงโม

“ยังชอบแกล้งน้องใหม่อยู่เรื่อยเลยนะ” มิสะพูดเป็นภาษาญี่ปุ่นกับคุณลุงผมขาว เขาหยุดหัวเราะ เหมือนฟังรู้เรื่อง

“จะได้สนิทๆกันเร็วๆไง” คุณลุงผมขาวพูดภาษาญี่ปุ่นอย่างชัด อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้แกล้งปั่นหัวชั้นเล่นน่ะ?

“ขอโทษที อยากแกล้งเล่นนิดๆหน่อยๆ อย่าถือสาผมเลยละกันนะ ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการละกัน ผมเชน ล็อคแลร์ เจ้าหน้าที่หน่วยบราโว่”

“เขานี่แหละ เป็นคนที่จัดหาอาวุธคุณภาพดีและราคาถูกมาให้กับองค์กร” มิสะเสริมหลังจากที่คุณลุงเชนแนะนำตัวเสร็จ ชั้นผงกหัวให้กับเขา ยังเคืองที่โดนปั่นหัวอยู่นิดๆ

“ใช่แล้ว เมื่อก่อนผมเคยเป็นพ่อค้าน่ะ เรื่องเจรจาอะไรพวกนี้ไว้ใจผมได้เลย” ลุงเชนยิ้ม

“ได้ข่าวว่าเธอเป็นคนที่มีสัมผัสที่หกโดยธรรมชาติสินะ อย่างเธอต้องเป็นสุดยอดเข้าหน้าที่เหมือนคนๆนั้นได้แน่ๆ” ลุงเชนพูดต่อ เหมือนเขาจะคิดว่าชั้นเก่งมากทั้งที่จริงๆแล้วเพิ่งมายิงปืนแม่นเมื่อเช้านี่เอง ว่าแต่ “คนๆนั้น” ที่ลุงเชนพูดถึงคือใครกันหว่า?

“ไม่มีทางหรอกเชน” มิสะพูดแบบที่เรียกว่าทำให้เศษหน้าชั้นแทบจะแตกกระจุย พร้อมกินแตงโมอย่างสบายใจ

“มิสะ เธอนี่ก็ปากร้ายตลอด” ลุงเชนพูด จะบอกว่า เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งค่ะ!!

“เด็กขี้กลัวอย่างมิโนริเธอยังฝึกฝนจนกลายเป็นสุดยอดนักซุ่มยิงฝีมือพอๆกับชั้นได้ อย่างโนโดกะนี่ก็ต้องเป็นได้สิ” คำพูดของลุงเชนทำน้ำตาชั้นแทบไหล คุณลุงเชนจงเจริญ!!! (ตอนแรกชั้นยังเคืองเขาอยู่เลยไม่ใช่หรอวะ?)

“เชื่อผมเถอะน่า” ลุงเชนพูดต่อ

“ก็แล้วแต่” มิสะยักไหล่ แล้วกินแตงโมต่อ

“ชั้นก็หวังว่า...”

ตูม!!!

เสียงเหมือนระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ส่งผลให้ทุกๆคนบนชายหาดต่างหยุดกิจกรรมที่ตนเองทำอยู่ รวมทั้งชั้นที่สะดุ้งสุดตัว ทุกคนต่างหยุดนิ่งมองสิ่งรอบข้าง แต่ทุกอย่างยังคงดูปกติ จะว่าชั้นหูฝาดก็คงไม่ใช่ เพราะดูเหมือนทุกคนจะได้ยินมัน

ตูม!!!

เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันมาพร้อมกับเม็ดทรายที่พุ่งกระจายขึ้นสู่ท้องฟ้า ก่อนที่มันจะตกลงมาสู่พื้นดูเหมือนกับน้ำพุตามสวนสาธารณะที่พุ่งขึ้นฟ้าอยู่ดีๆแล้วถูกปิดไปแบบดื้อๆ พร้อมกับหลุมที่จู่ๆก็ปรากฏขึ้นมาตรงพื้นทราย

ตูม!!! ตูม!!! ตูม!!!

เสียงนั้นยังคงดังอย่างต่อเนื่องพร้อมกับเม็ดทรายที่พุ่งขึ้นฟ้าพร้อมปรากฏหลุมขึ้นเป็นจุดๆ เหมือนกับมีระเบิดปะทุอยู่ภายใต้พื้นทรายนั้น ทุกคนที่อยู่บนหาดเริ่มถอยออกมาจากจุดที่เกิดหลุมจนมารวมตัวอยู่ที่เดียวกัน ทุกๆคนรวมทั้งตัวชั้นเองต่างมองเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นตรงหน้า จนเหตุการณ์ตรงหน้าหยุดลงไปพร้อมกับเสียงนั้น

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงคลื่นกระทบหาดทรายและเสียงลมพัดเท่านั้นที่ชั้นได้ยิน

จนกระทั่งปรากฏบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาจากหลุมเหล่านั้น มันมีลักษณะคล้ายมือของคน... ไม่สิ มันเป็นมือของคนจริงๆ มือเหล่านั้นพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาจากหลุม เหมือนคนที่พยายามหนีตายจากหลุมกับดัก จากนั้นก็เป็นหัว ตามด้วยลำตัว และสุดท้ายก็เป็นขาที่ขึ้นมาจากหลุมตามลำดับ

เมื่อพวกเขาขึ้นมาจากหลุมทั้งตัว ชั้นก็พบว่าพวกเขาเป็นคนจริงๆ

แต่เป็นคนที่ตายแล้ว...

เพราะพวกเขามีสภาพที่เน่าเฟะ บางคนก็มีหนอนชอนไชตามใบหน้าและร่างกาย บางคนก็มีอวัยวะไม่ครบส่วน บางคนก็ร่างกายเละเทะจนเห็นกระดูก

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ชั้นรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาจุกที่คอหอย

คนตายลุกขึ้นมาจากหลุม... พวกนั้นเหมือนกับซอมบี้ในหนังสยองขวัญไม่มีผิด...

คนตายเหล่านั้นเคลื่อนที่ในลักษณะพิกลพิการ เหมือนหุ่นเชิดตามงานแสดง และพวกมันกำลังเดินมาทางชั้นและทุกๆคน...

“พวกมาริออนเน็ต” มิสะพูดคำศัพท์ที่ชั้นไม่รู้จัก แต่ที่ชั้นรู้แน่ๆคือช่วงเวลาพักผ่อนของชั้นและทุกๆคนกำลังจะหมดลงในไม่ช้า...




Ghost Data #4 Marionette
มาริออนเน็ต คือศพที่ถูกพวกโพลเทอร์ไกสท์ระดับสูงๆเข้าควบคุม ซึ่งพวกโพลเทอร์ไกสท์ระดับสูงๆจะมีอำนาจถึงขั้นควบคุมซากศพได้ แต่เนื่องจากเป็นการควบคุมที่ไม่สมบูรณ์ ทำให้ลักษณะการเคลื่อนไหวของมันดูประหลาดๆเหมือนหุ่นเชิด (จึงเป็นที่มาของชื่อมาริออนเน็ต) แต่ถึงกระนั้นก็มีความอันตรายพอตัว ซากศพพวกนี้สามารถใช้อาวุธที่ไม่ซับซ้อนนักได้ อย่างท่อนไม้ ท่อเหล็ก มีด หรือแม้กระทั่งปืนบางชนิด เพียงแต่ความแม่นยำในการยิงของมันจะต่ำเพราะการเคลื่อนไหวที่ดูพิกลพิการนั่นเอง วิธีการกำจัดมีอยู่สองทางคือ กำจัดโพลเทอร์ไกสท์ที่กำลังควบคุมศพอยู่ หรือทำลายซากศพดังกล่าวให้ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ต่อไปอีก (เช่น ตัดแขน ขา หรือตัดลำตัวออกเป็นสองซีก) แล้วโพลเทอร์ไกสท์ที่ควบคุมอยู่จะออกมาจากซากศพ เพื่อหาซากศพอื่นเข้าควบคุมต่อไปอีก ทำให้ต้องรีบกำจัดโพลเทอร์ไกสท์ตัวนั้นโดยเร็ว