Away Land - Ep.7 : Replacement

==========

ในวันนี้ถ้ำยังคงเงียบสงบเป็นพิเศษ ทุกคนสลดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เราทุกคนมานั่งรอบกองไฟที่เจมส์จุดไว้ก่อนจะออกไปนอกค่าย พวกเรามองหน้ากันไม่ได้ ทุกคนก้มมองเปลวไฟไปหมด แต่แล้ว สิ่งที่ทำลายบรรยากาศเศร้า มาทำให้คุกรุ่นขึ้นก็มา เสียงวิทยุดังขึ้น....

"สวัสดี!!!!!! ชั้นอยากชวนนายมางานเลี้ยงนี้จังเลย!!!" เสียงองคนที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง
"แล้วไอหนุ่มซามัวเจมส์นั่นหน่ะ เป็นไงบ้างหล่ะ ฮึ?" ไตรถาม
"แก.......แกมันไอ...." ผมยังพูดไม่จบ
"ตอบคำถามชั้นก่อนซิ๊ เจมส์เป็นไงบ้าง?" ไตรขัด
"เขาตายแล้ว พอใจรึยัง ฮะ?!?" บรูโน่บอก
"โอ้ ชั้น...ชั้นเสียใจกับพวกนายจริงๆ" ไตรพูด
"เสียใจ..... พูดมาได้ ระคายปากมั้ย" ผมเริ่มโมโห
"คนของชั้นตายไปกี่คนหล่ะ ฮ๊ะ ชั้นฆ่าคนของแกคนเดียว แกจะอะไรนักหนา" ไตรถามกลับ
"คนพวกนั้นคือทาสแก แต่เจมส์คือเพื่อนชั้น..." ผมตอบกลับ...
"นี่ คนที่เจอไม่ถึงสัปดาห์ เขาไม่เรียกว่าเพื่อนหรอกนะ เขาอาจหลอกนายอยู่ก็ได้..." ไตรพูด
"อย่าพูดถึงเขาอย่างนั้นนะ" ผมตวาดกลับ
"ใจเย็นๆสิ....... ตานายแล้วนะ เกมยังไม่จบหนิ...." ไตรตัดสาย....

ผมเขวี้ยงวิทยุลงกองทรายด้วยความอารมณ์เสีย มันฆ่าเจมส์แล้วยังมาท้าทายกันแบบนี้ ชั้นทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ผมเดินไปหยิบปืนด้วยความโมโห ทุกคนพยายามห้ามแต่ผมก็รั้งจะออกไปให้ได้ จนอลิซวิ่งเข้ามาห้าม ผมถึงกับชะงักไปในคำพูดของเธอ

"อย่าให้ชั้นต้องเสียคนที่ชั้นรักไปอีกเลย มันมากพอแล้ว....."

สติผมกลับคืนมา ผมวางปืนลงแล้วเริ่มร้องไห้อีกครั้ง ผมโมโหมาก ผมแค้น ผมผิดหวังที่ผมทำอะไรไม่ได้ ผมทำอัไรไม่ได้จริงๆหรือนี่...แต่แล้ว คำพูดสุดท้ายของเจมส์ ก็่แล่นเข้ามาในหัวของผม

"นาย......คือ........ฮีโร่..........ของเราทุกคน"

==========

คืนนั้น ผมได้ยินเสียงตะกุกตะกักจากนอกบ้าน ผมเดินออกมาจากบ้านไม่พบอะไร เจฟหลับไปข้างๆกระติกของเจมส์ เสียงมันออกมาจากบ้านของเพียร์ส ผมเดินเข้าไปก็พบว่า....

"อย่าเข้ามานะ.... ชั้นตัดสินใจแล้ว"

เพียร์สเอาเชือกมาคล้องกับขื่อบ้านคล้ายจะฆ่าตัวตาย ผมรีบอุ้มลงมาจากบ้านนั้น ก่อน(จะโยนลงพื้นทราย ทุกคนตื่นมาพบ แล้วรีบวิ่งมาดู...

"ชั้นรักษาเจมส์ไม่ได้ ชั้นเป็นตัวถ่วง ชั้นอยากตาย" เพียร์สโวยวาย
"ใจเย็นๆเพียร์ส ตั้งสติไว้!!!!" ผมตะโกน
"พอกัน ี ชั้นเป็นตัวถ่วงมากพอแล้ว คนอ่อนแออย่างชั้น อยู่ไก็ไร้ค่า" เพียร์สตวาดกลับ
"อ๋อหรอ ใครกันที่รักษาริวจนหาย ใครที่ผ่ากระสุนออกจากแขนชั้น"ผมตวาดตอบ
".....ชั้น" เพียร์สตอบเบาๆ
"ใครที่มาช่วยพวกเราตอนที่ไยึดค่ายแรกนั่น นาย!!!!!! นายยิงปืนเก่งกว่าเราอีก!!!!" ผมพยายามพูด
"ชั้นขอโทษ ชั้นจะไม่ทำแล้ว...." เพียร์สบอก...

เพียร์สเอาบุหรี่ที่เจมส์โยนมาให้ทำท่าจะสูบ แต่แล้วเขาก็เก็บลงไป แล้วเดินกลับเข้าไปนอน ผมเดินกลับมา แต่นอนไม่หลับ วันนี้เหตุการณ์มันเยอะเหลือเกิน ผมเดินออกมาหน้าบ้าน ก่อนจะเจอริวอยู่ต่อหน้าเถ้ากระดูกของเจมส์

"พี่ไม่ต้องห่วง ผมจะสานต่อแทนพี่ให้เอง...."

"ชั้นดีใจนะ ที่เห็นนายฮึดมาสู้ได้" ผมเดินเข้าไปทัก
"อ่าว เจค ไม่นอนเหรอ" ริวทักกลับมา
"นอนไม่หลับหน่ะ...." ผมมองไปที่เถ้ากระดูกเจมส์
"เหมือนกันแหละ....." ริวก็มองไปที่กระดูกเหมือนกับผม
"......นายกลัวตายมั้ย?" ผมถาม
"ไม่หล่ะ..... ชั้นถูกสอนมาแบบนี้อยู่แล้ว....." ริวตอบ
"ยังไง?"
"พ่อชั้นมักพูดเสมอว่า ฆ่าหรือถูกฆ่า.... เมื่อก่อน ชั้นไม่เข้าใจหรอกนะ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วหล่ะ...." ริวตอบ
"นายเป็นยากูซ่าใช่มั้ย?" ผมถามเข้าประเด็น
"ใช่......เคยเป็น แต่กลับไปได้ ถ้าได้นะ ชั้นจะเลิกแล้วหล่ะ...." ริวตาเศร้าๆ
"ทำไมหล่ะ....." ผมถามต่อ
".....ผมว่าผมทนเห็นการสูญเสียต่อไปได้หว่ะ....." ริวตอบออกมา

ริวเป็นคนที่มีความรับผิดชอบในตัวมาก แม้ว่าผมจะเพิ่งรู้จักเขาก็เถอะ แต่เขาก็เป็นคนดีคนนึง คนดีที่ไม่น่าต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ ถึงตอนนี้ เราทุกคน คงตั้งใจทำอย่างเดียวกัน คือ

....แก้แค้นให้เจมส์

==========