นี่ก็ผ่านไปสัปดาห์นึงแล้วหลังจากที่คันจิช่วยเคนจากอันธพาลที่ชื่อว่าอากิยาม่า ซึ่งในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมานั้นทุกอย่างดูดีไปหมด เคนกลับมายิ้มแย้มตามปกติ เขาสามารถตั้งสมาธิกับการเรียนได้ เพราะเขาไม่ต้องคอยกังวลเรื่องอื่นเลย จะว่าไปแล้วตั้งแต่วันนั้นมาเคนก็ไม่ได้เห็นอากิยาม่าอีกเลย ซึ่งก็คงเป็นเรื่องดีสำหรับเขาแล้วล่ะ เขายังคงนั่งเรียนอยู่ในห้องเหมือนเดิมและข้างๆเขาก็ยังเป็นคันจิที่ยังคงฟุบอยู่กับโต๊ะเช่นเคย เคนก็ยังคงมองนาฬิกาต่อไป เวลาสำหรับเขาในตอนนี้นั้นเดินช้าเหลือเกิน แน่นอนว่าความรู้สึกนี้เขาก็เคยสัมผัสมาแล้ว แต่มันต่างออกไปจากคราวที่แล้ว เพราะว่าในคราวนี้...
“กริ๊ง” เสียงกลิ่งดังขึ้นมา
เคนรีบลุกขึ้นมาพร้อมกับปลุกคันจิขึ้นมาจากห้วงนิทรา ชายผมน้ำเงินทำหน้ามึนๆก่อนจะมองหน้าของเคนราวกับจะบอกว่า “ปลุกทำไม”
“เราไปดูชมรมกันเถอะ คันจิ” ชายผมน้ำตาลเอ่ยปากเชิญชวนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยประกาย
“ไม่ล่ะ...ยังไงชั้นก็คงไม่เข้าอยู่แล้ว” คันจิพูดเสร็จเขาก็ฟุบลงไปที่เดิม
เคนก็ได้แต่ยืนเงียบ เขาพยายามจะใช้นิ้วจิ้มอีกครั้ง หากทว่าคันจิใช้มือปัดราวกับเป็นการบอกว่า “อย่ามายุ่ง” เคนได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเดินออกจากห้องไป ดูเหมือนวันนี้เขาก็คงจะต้องไปดูชมรมคนเดียว บางทีเคนก็นึกสงสัยนะว่าทำไมคันจิถึงนอนตลอดเวลา น้อยครั้งมากที่เขาจะเห็นเพื่อนของเขาคนนี้ตื่น คงจะเล่นเกมดึกกระมั้ง เคนคิดเช่นนี้ เคนเดินออกจากอาคารไปก่อนจะเห็นบรรยากาศที่คึกคัก เหล่านักเรียนต่างเดินมองชมรมที่ตัวเองสนใจ เสียงโฆษณานั้นดังไปทั่ว เคนเริ่มตัดสินใจเดินมอง ตลอดทางเขาถูกหลายๆชมรมชวน ไม่ว่าจะเป็นชมรมกีฬาอย่างพวกชมรมเบสบอล ฟุตบอล หรือแม้แต่ชมรมศิลปะป้องกัน แต่ด้วยร่างกายอันบอบบางของเคนจึงทำให้เขาไม่เหมาะกับกีฬาเสียเท่าไหร่ ไม่แค่ชมรมกีฬาแต่พวกชมรมดนตรีก็เช่นกัน หากทว่าก็เป็นปัญหาอีกนั่นแหละ เคนไร้ซึ่งพรสวรรค์ทางด้านดนตรีแบบสุดๆ เคนเดินต่อไปเรื่อยๆพลางกวาดสายตามองอะไรที่สนใจ ก่อนที่เขาจะไปหยุดที่หน้าชมรมหนึ่ง มันเป็นชมรมที่ไม่ค่อยมีคนมุงเสียเท่าไหร่ โดยโต๊ะนี้มีแค่ผู้หญิงผมสีส้มที่มีผมยาวนั่งอยู่ ข้างหลังเธอนั้นมีเขียนว่า “ชมรมวิจัยของหวาน” แต่ก็มีคนเดินผ่านไปมาพร้อมกับหยิบขนมที่ตั้งไว้อยู่กินเหมือนกัน ซึ่งแต่ละคนที่กินขนมเข้าไปแล้วก็เคี้ยวด้วยสีหน้าเอร็ดอร่อยก่อนจะเดินจากไปราวกับนี่เป็นบูธกินฟรี เคนเดินตรงไปยังโต๊ะตัวนี้ก่อนจะเอ่ยปากขึ้น
“เอ่อ...นี่มันชมรมอะไรอะครับ?”
“อ่อ นี่ชมรมวิจัยของหวานน่ะ ชั้นอาคาเมะซากิ ยูคิโกะ เป็นประธานชมรมน่ะ” ผู้หญิงผมสีส้มที่นั่งอยู่แนะนำตัว
“ครับ ผมทานากะ เคนครับ ยินดีที่รู้จักครับ” ชายหนุ่มผมน้ำตาลแนะนำตัวเองกลับ
“แล้วชมรมนื้ทำอะไรหรอครับ?” เคนถามด้วยความสงสัย
“ก็...ตั้งแต่ลองชิมขนมแล้วก็ทำขนมน่ะ อย่างคุกกี้จานนี้ ชั้นก็เป็นคนทำเองนะ” ประธานชมรมแนะนำชมรมของตัวเอง
เคนก้มมองจานที่อยู่ใกล้ๆกับประธานชมรม บนจานนั้นเต็มไปด้วยคุกกี้ เคนหยิบก่อนจะกัดอย่างช้าๆ เมื่อเขากัดไปนั้นเขาก็สามารถลิ้มรสได้ถึงความหวาน พร้อมกับความเข้มของช็อคโกแล็ต
“เป็นไง อร่อยไหม?” หญิงผมสีส้มถาม
“อร่อยมากเลยครับ” เคนตอบตรงๆ
“งั้นหรอ ดีจังเลยนะ แล้ว...สนใจจะเข้าชมรมเราไหม?” รุ่นพี่อาคาเมะซากิถาม
เคนยืนนึกอยู่พักนึง เอาจริงๆก็น่าสนใจนะเพราะยังไงเขาก็สนใจในการทำอาหารอยู่แล้ว ตอนเด็กๆเขาชอบดูแม่ของเขาทำอาหารบ่อยๆและพยายามจะลองทำกินเองดูบ่อยครั้ง แต่ถึงกระนั้นเคนก็ทำไม่เป็นซักอย่าง ราวกับว่าเขาไม่ได้เกิดมาเพื่อทำอาหารเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มผมน้ำตาลที่ยืนอยู่นั้นก็ตัดสินใจพยักหน้า เมื่อหญิงผมส้มเห็นคำตอบของของเด็กปีหนึ่งคนนี้ ดวงตาของเธอก็เป็นประกาย ก่อนที่เธอจะรีบหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้พร้อมกับปากกา มันเป็นใบสมัครเข้าชมรม เคนรับปากกาไว้ก่อนจะเริ่มกรอกข้อมูลลงไปบนกระดาษ ไม่นานนักข้อมูลทุกอย่างก็ถูกกรอกลงไป เคนยื่นกระดาษไปให้ประธานชมรมพร้อมกับปากกา เธอรับไว้ก่อนจะยิ้มให้และพูดกับเคน
“ขอบคุณมากนะ”
“อ่อใช่ ชมรมเรามีทุกวันศุกร์ตอนเย็นนะ ห้องชมรมของเราก็อยู่ที่ห้องหัตถกรรมแหละ” ยูคิโกะผู้เป็นประธานชมรมกล่าว
“ครับ” เคนพยักหน้าก่อนจะเดินจากไป
=====
และแล้ววันศุกร์ก็มาเยือน มันเป็นวันแรกที่มีชมรมวิจัยขนมหวาน เมื่อโรงเรียนเลิกนั้น เคนก็ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ของเขา ชายผมน้ำตาลหันมามองคันจิที่กำลังบิดขี้เกียจหลังจากที่เขาหลุดออกจากโลกแห่งการหลับไหล เมื่อเคนเก็บกระเป๋าเสร็จแล้ว เขาก็เดินไปยังห้องหัตถกรรม เอาจริงๆเขาก็ไม่รู้หรอกว่ามันอยู่ที่ไหน แต่เขาก็หาเจอเพราะเขาถามรุ่นพี่คนอื่นๆ จนในที่สุดเขาก็หาเจอ ห้องหัตถกรรมนั้นอยู่ชั้นสาม เคนใช้มือของเขาเลื่อนเปิดประตูไป เมื่อประตูเขาถูกเปิดเขาก็เห็นสมาชิกในชมรมนั่งอยู่ ทั้งสี่คนนั่งล้อมรอบโต๊ะสีขาวอยู่ เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงของเคนเปิดประตูมา พวกเขาก็หันไปหาชายผมน้ำตาลทั้งหมด
“อ้าว...เคนคุงนี่ Hi!!” เสียงของรุ่นพี่ที่เคนรู้จักดีดังขึ้นมา
เคนโค้งให้ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปก่อนจะเอามือเลื่อนปิดประตูชมรม
“รุ่นพี่ซาโตนากะอยู่ในชมรมนี้ด้วยหรอครับ?” เคนเอ่ยปากถาม
“Yes!! ชั้นเข้าชมรมนี้มาตั้งแต่ปีที่แล้วแล้วล่ะ” หญิงลูกครึ่งที่ชื่อโคฮาคุตอบ
“โคฮาคุจังกับเคนคุงรู้จักกันหรอ?” ประธานผมสีส้มถาม
“อื้ม” หญิงผมน้ำตาลตอบ
เคนเดินตรงมายังโต๊ะนี้ก่อนจะนั่งข้างๆกับรุ่นพี่ที่เขารู้จัก
“เอาล่ะ...ในเมื่อเรามากันครบแล้ว เรามาแนะนำตัวกันดีกว่า เริ่มจากชั้นก่อนแล้วกัน”
“ชั้นชื่ออาคาเมะซากิ ยูคิโกะ อยู่ปี 3 เป็นประธานชมรม จากนี้ไปก็ฝากตัวด้วยนะ” หญิงผมส้มแนะนำตัวเอง
ถัดจากเธอนั้นก็เป็นหญิงผมน้ำตาลที่ผมยาวสลวย แน่นอนว่าเคนรู้จักเธอดี แต่เคนก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าคนอื่นจะรู้จักรึเปล่า
“Hi!! ชั้นชื่อซานากะ โคฮาคุอยู่ปี 2!! Nice To Meet You!!” รุ่นพี่ปีสองคนนี้พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความร่าเริง
ต่อจากซาโตนากะก็เป็นเคน ซึ่งเคนก็ลุกขึ้นมาก่อนจะแนะนำตัวและก้มโค้งไป เมื่อเขานั่งลงไปก็วนมาที่เด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาล ผมของเธอนั้นเพียงแค่ประบ่าเท่านั้น ดวงตาของเธอเป็นสีน้ำตาล ถ้าหากจำไม่ผิดดูเหมือนเธอจะอยู่ห้องเดียวกันกับเคน แต่ทั้งสองไม่เคยคุยกันมาก่อนเลยซักครั้งนึง เธอสูดหายใจลึกๆก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงอันสุดแสนจะแฝ่วเบาของเธอ โชคดีที่ห้องนั้นเงียบจึงทำให้ผู้ร่วมวงสนทนาทั้งหมดสามารถได้ยินเสียงของเธอได้ดี
“โอคาเบะ ซาโยมิค่ะ...ยินดีที่รู้จักค่ะ”
“ซาโยมิจัง แม่ของเธอ เปิดร้านขนมรึเปล่า?” ประธานชมรมผมสีส้มเอ่ยปากถาม
“ค่ะ...แม่ของชั้นเปิดร้านขนมชื่อ โอคาเบะ โอคาชิ*ค่ะ
(โอคาชิ แปลว่าขนมครับ)
“โฮ่ๆ ดีเลย ถ้างั้นวันไหนว่างๆเราไปเยี่ยมร้านของซาโยมิจังกันไหม?” ผู้หญิงผมสีส้มที่เป็นประธานออกความเห็น
ทุกคนพยักหน้า ส่วนทางเจ้าของบ้านก็ไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านอะไร ข้างๆเด็กผู้หญิงผมน้ำตาลก็เป็นชายร่างสูง จะบอกว่าสูงที่สุดในห้องนี้เลยก็ได้ เคนมองแล้วก็นึกสงสัยว่าชายคนนี้อยู่ปีไหนกันนะ ใบหน้าของเขาดูดุร้าย และตาของเขาก็ดูนิ่ง ทุกคนต่างจ้องมองไปที่ชายคนนี้
“ผมชื่อโยโรอิ เก็นซุย อยู่ปี 1 ฝากตัวด้วยครับ” ชายคนนี้ก้มโค้งด้วยความสุภาพ
เป็นอะไรที่น่าแปลกใจเลยแม้แต่น้อย ตอนแรกๆเคนนึกว่าชายคนนี้จะเป็นชายที่เต็มไปด้วยความก้าวร้าว หากทว่าเขากลับเป็นชายที่อ่อนน้อม อีกอย่างร่างกายและใบหน้าของเขาดูไม่เหมือนจะเป็นชายที่อยู่ปี 1 เลยแม้แต่น้อย และนี่ก็คือสมาชิกของชมรมทั้งหมด หญิงผมสีส้มยิ้มและก้มเอากล่องอะไรออกมา มันถูกห่อด้วยผ้าสีชมพู เธอแกะผ้าออกก่อนที่จะปรากฏเป็นเค้กชิ้นเล็กๆถูกเรียกไว้บนกล่องประมาณ 8 ชิ้นด้วยกัน แต่ละชิ้นนั้นมีหน้าเค้กที่ต่างกัน สมาชิกชมรมชะโงกหน้ามาก่อนจะมองมายังกล่องนี้ ยูคิโกะหยิบเอาช้อนส้อมออกมา 6 คู่ เคนมองแล้วก็นึกสงสัยว่าทำไมถึง 6 คู่แทนที่จะเป็น 5 คู่
“ถ้างั้น เพื่อเป็นการฉลองการเริ่มต้นใหม่ ชั้นก็เลยทำเค้กมาให้ทุกคนกินกัน” ยูคิโกะพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
หากทว่าไม่ทันที่ทุกคนจะกินก็มีเสียงเปิดประตูขึ้นมา ทุกคนก็หันไปที่ประตูอีกครั้ง ก่อนที่ทุกคนจะเห็นชายผมสีเหลือง ดวงตาของเขานั้นเป็นสีเดียวกันกับเส้นผมของเขา แต่จะบอกว่าเหมือนซะทีเดียวก็คงไม่ใช่นัก เพราะว่าดวงตาของเขานั้นมีสีเขียวปนอยู่ด้วย ไม่รู้เหมือนกันอาจจะเป็นเรื่องของแสงที่ทำให้สีที่เคนเห็นผิดเพี้ยนก็ได้กระมั้ง หญิงผมส้มที่ชื่อยูคิโกะโบกมือให้ ดูเหมือนทั้งคู่จะรู้จักกัน
“คิโยชิคุง มากินเค้กของชั้นอีกแล้วใช่ม้า”
“อื้ม ผมรู้สึกว่าผมต้องกินน้ำตาลก่อนซ้อมน่ะ ไม่งั้นผมรู้สึกว่าผมไม่มีแรงเลย” ชายหนุ่มที่ชื่อคิโยชิตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“ชั้นทำเผื่อไว้ให้แล้ว มากินด้วยกันซิ” หญิงผมส้มยิ้มให้พร้อมกับกล่าวเชิญชวน
คิโยชิยิ้มให้ก่อนจะนั่งลงข้างๆกับเก็นซุย เมื่อทุกคนนั่งครบแล้วก็หยิบเอาช้อนและซ่อมขึ้นมา แต่ไม่ทันที่ทุกคนจะได้ลิ้มรสของเค้กฝีมือประธานชมรม เสียงประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง เช่นเคยทุกคนก็หันไป คราวนี้เขาเห็นชายผมสีเหลืองอ่อนๆ เขาเป็นชายที่สวมแว่น เขาสวมแว่นกรอบสีขาว ถ้าหากจำไม่ผิดแล้วเขาคือประธานนักเรียนที่ชื่อว่า “คิมูระ เซทาโร่” สีหน้าของเขานั้นมาพร้อมกับความตรึงเครียด มั่นใจได้เลยว่าเขาคงไม่ได้มากินเค้กเหมือนกับชายคนก่อนแน่ๆ
“คุณคิมูระมาทำอะไรที่นี่หรอ? กินเค้ก?” ยูคิโกะเอ่ยปากถามชายที่สวมแว่นกรอบสีขาว
“เปล่า...พอดีมีเรื่องจะบอกหน่อยน่ะ...คือตอนนี้ทางสภานักเรียนมีนโยบายใหม่ขึ้นมา” ประธานนักเรียนพูดขึ้น
“แล้วนโยบายนี้คือ?” ยูคิโกะถามด้วยสีหน้าสงสัย
“ถ้าหากชมรมนั้นๆไม่ได้รางวัลล่ะก็....ชมรมนั้นก็จะถูกยุบ ไม่มีข้อยกเว้น”
“แค่นี้แหละ” พูดจบประธานนักเรียนคิมูระก็เดินออกไป
ทิ้งให้เหล่าสมาชิกชมรม “วิจัยขนมหวาน” ได้แต่นั่งเงียบ และนั่งมองประตูห้องชมรมที่ถูกปิดอย่างเงียบๆ
