“คุณทานากะเลิกทำตัวเป็นฮีโร่เถอะค่ะ” เสียงของซาโยมิดังขึ้น
เคนมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความฉงน เขาก็สงสัยว่าสิ่งที่ซาโยมิพูดคืออะไร สายลมอ่อนๆนั้นพัดพาเส้นผมของเธอให้โบกพลิ้วไหวไปตามสายลม ซาโยมิก้มหน้าลงก่อนจะจับเส้นของเธอให้เต้นระบำไปตามวายุ เมื่อสายลมหยุดลง เธอก็ปล่อยมือของเธอออกพร้อมกับมองหน้าของชายผมน้ำตาล พร้อมสูดหายใจลึกๆก่อนจะพูดกับเคนที่ยืนอยู่ตรงข้ามของตัวเอง
“ชั้นรู้นะคะว่าที่นายพูดน่ะโกหก...เสื้อนายเปียกเพราะนายโดนสาดน้ำใช่ไหม?” ซาโยมิพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
เคนฟังแล้วก็ยิ้มให้ก่อนจะตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
“ตอนเช้าพวกผู้หญิงเทน้ำทิ้งน่ะครับแล้วมันโชคร้ายโดนผมพอดี ก็แค่นั้นแหละ”
“นายมองโลกในแง่ดีเกินไปรึเปล่า...ยังไงชั้นก็ว่าพวกหล่อนตั้งใจจะสาดน้ำใส่นายนะ” ซาโยมิพูดต่อ
“เลิกยุ่งกับพวกนั้นเถอะ ปล่อยให้พวกเธออยากจะทำอะไรก็ทำ เพราะถ้านายยุ่งกับพวกเธออีกล่ะก็...มันคงไม่หยุดแค่นั้นแน่ๆ” หญิงผมน้ำตาลพูดต่อ
ทานากะ เคนแหงนหน้ามองบนท้องฟ้าสีคราม ก้อนเมฆนั้นล่องอยู่บนท้องฟ้ามากมาย เพราะสายลมจึงพัดให้ก้อนเมฆนั้นล่องลอยไปอย่างช้าๆ ท้องฟ้านั้นกว้างใหญ่และไร้ซึ่งที่สิ้นสุด บางทีเด็กหนุ่มคนอื่นก็สงสัยนะว่ามนุษย์คนอื่นๆเวลาพวกเขาจ้องมองท้องฟ้าพวกเขาเห็นอะไร และเห็นสิ่งที่เขาเห็นเหมือนกันรึเปล่า เคนก้มหน้าลงก่อนจะมองไปที่ซาโยมิที่จดจ้องตนผ่านดวงตาสีน้ำตาลของเธอ
“มันก็ไม่ใช่ว่าผมชอบเป็นฮีโร่หรอกครับ” เคนตอบกลับ
“แต่ผมเคยถูกรังแกมาก่อนเหมือนกันและผมก็เห็นแล้วนึกถึงตัวเอง...นึกถึงความรู้สึกที่อยากจะมีใครซักคนยื่นมือมาช่วยเรา”
“ผมก็ไม่รู้นะว่าคุณฟูจิวาระจะรู้สึกแบบนี้ไหม แต่ผมเองก็คงไม่สามารถยืนเฉยๆได้หรอกครับ ถ้าผมเห็นใครซักคนถูกรังแก”
“ผมเข้าใจนะว่าคุณโอคาเบะเป็นห่วง แต่ว่ายังไงผมก็คงปล่อยให้คุณฟูจิวาระถูกรังแกไม่ได้จริงๆ” ชายผมน้ำตาลพูดแล้วก้มหัวให้กับเธอ
ชิโอมิได้แต่ยืนเงียบ เคนเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะมองดวงตาของเธอที่เต็มไปด้วยความกังวล
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ เห็นแบบนี้ผมอดทนกว่าที่คิดนะ” เคนพูดติดตลก
คำพูดของเคนนั้นทำให้ซาโยมิยิ้มออก เธอพูดเบาๆว่า “นั่นซินะ” รอยยิ้มของเธอนั้นทำให้เคนเองก็ยิ้มเช่นเดียวกันก่อนที่เคนจะพูดกับเธอ
“เรารีบกลับห้องเรียนกันดีกว่า คาบต่อไปเป็นคาบวิทยาศาสตร์ด้วย”
“อื้อ เรารีบกลับกันเถอะ” ซาโยมิพูดด้วยรอยยิ้ม
ทั้งสองคนยิ้มให้ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องเรียนด้วยกัน ตอนกลับไปนั้นโชคดีที่อาจารย์ประจำคาบวิทยาศาสตร์ยังไม่มา ทั้งคู่ถอนหายใจด้วยความรู้สึกที่ว่าโชคดี เพราะถ้าหากทั้งคู่เข้าสายละก็ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามคงโดนเฉ่งเละแน่ๆ สมาชิกชมรมขนมหวานแยกกันไปนั่งในที่นั่งของตัวเอง ไม่นานนักประตูห้องก็ถูกเปิดขึ้น ก่อนที่จะเป็นชายร่างหนาที่เดินเข้ามา เขาเป็นชายที่มีใบหน้าน่ากลัวราวกับนักเลง เส้นผมของเขาเป็นสีดำและหยักศก สีผิวของเขานั้นออกแนวสีแทน และด้วยเอกลักษณ์ที่สุดก็คือการใส่แว่นดำเวลาอยู่ในอาคาร ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม หัวหน้าห้องตะโกนสั่งทำความเคารพ นักเรียนทุกคนลุกขึ้นก่อนจะโค้งให้และนั่งลงไปพร้อมๆกัน
“เอ้า ส่งการบ้านได้ ส่งจากแถวหลังสุดขึ้นมานะ” ชายคนนี้พูด
ทุกคนหยิบสมุดออกมาก่อนจะส่งขึ้นไป โชคดีที่น้ำที่สาดร่างของเคนเมื่อตอนเช้าไม่ได้โดนกระเป๋าเท่าไหร่ ถ้าหากโดนแล้วละก็คงไม่ใช่เรื่องดีเลย เพราะถ้าหากไม่ได้ส่งการบ้านอาจารย์วิทยาศาสตร์สุดเฮี้ยบคนนี้ เคนไม่อยากจะนึกเลยว่าเขาจะโดนตะคอกด้วยคำประเภทไหนบ้าง เมื่อการบ้านถูกส่งไปบนโต๊ะของอาจารย์คนนี้แล้ว เขาก็เริ่มสอน ก็เช่นเคยเป็นคาบวิทยาศาสตร์ มันเป็นคาบที่เคนเบื่อที่สุด ส่วนคันจิที่นั่งข้างๆเขาก็พยายามสุดชีวิตเพื่อที่จะไม่ให้เขาหลับ เพราะเขาเคยหลับมาแล้วและเขาก็รู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาถ้าหากเขาฟุบหลับลงไปบนโต๊ะ เขาจะโดนอะไรบ้าง
เวลาในรั้วโรงเรียนของเคนยังดำเนินต่อไป เมื่อพักกลางวันมาเยือน เคนกับซาโยมิก็ไปร่วมกินข้าวกับชมรมวิจัยขนมหวานเช่นเดิม วันนี้รุ่นพี่ซาโตนากะยังร่าเริงอยู่ดี เธอยิ้มแย้มและหยอกล้อชายหนุ่มผมน้ำตาลเหมือนเดิม น่าแปลกที่วันนี้รุ่นพี่มาซาฮิโระไม่มาด้วย ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่อาจจะเตรียมตัวสำหรับทัวร์นาเม้นท์ต่อไปกระมั้ง รุ่นพี่อาคาเมะซากิก็ไม่ได้พูดถึงเหมือนกัน เวลาแห่งความสุขมักจะเดินไปอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขารู้ตัวอีกทีเวลาพักกลางวันก็จบลงแล้ว ซาโยมิและเคนที่อยู่ห้องเดียวกันเดินกลับไปในทางเดียวกัน เสียงฝีเท้าของทั้งสองเดินพร้อมๆกันเป็นจังหวะเดียวกัน
“จะว่าไป...วันนี้คุณทานากะมีเวรทำความสะอาดห้องรึเปล่านะ?”
“อื้ม กับคุณคุโรดะน่ะ” เคนตอบ
“เห...” ซาโยมิตอบสั้นๆ
ทั้งคู่กลับมาถึงห้องของตัวเองก่อนจะเรียนวิชาต่อๆไป เสียงของคุณครูประจำวิชายังคงดังขึ้น เคนนั้นจดสิ่งที่อาจารย์สอนลงไปบนหนังสือของเขา ข้างๆกับสมุดจดของเด็กหนุ่มผมน้ำตาลก็มีตำราเรียนวิชาๆนั้นอยู่ด้วย มันก็เป็นแบบนี้ทุกๆวันนั่นแหละ มันก็เป็นวันที่น่าเบื่อ แต่หากทว่าเคนก็ไม่ได้เกลียดชีวิตที่ไร้ซึ่งสีสันแบบนี้ ถ้าพูดให้ถูกเขากลับหลงใหลในชีวิตแบบนี้เสียด้วยซ้ำ ในที่สุดเสียงระฆังเป็นการบ่งบอกว่าโรงเรียนวันนี้เลิกแล้ว คันจิที่นั่งข้างๆตื่นขึ้นมาก่อนจะขยี้ตาของเขา ส่วนเคนตรงไปที่กระดานดำก่อนจะหยิบเอาแปลงลบกระดาษมาและเริ่มลบข้อความที่อยู่บนกระดาน ในขณะเดียวกันชายผมสีทองก็ยืนกวาดขยะที่อยู่บนพื้นอยู่
เขาคนนี้คือ “คุโรดะ เรน” เขาเป็นชายที่เรียกได้ว่าเพอร์เฟ็คเลยก็ว่าได้ ทุกครั้งที่อาจารย์ถามอะไร เขาก็มักจะเป็นคนที่ตอบได้ตลอด ไม่ใช่แค่เรื่องเรียน รวมถึงเรื่องทั่วๆไปด้วย จะบอกว่าเขาเป็น “สารานุกรมแห่งคิโบว กาคุเอ็น” เลยก็น่าจะพอได้ ทั้งสองยังคงทำความสะอาดห้องเรียนต่อไปเงียบๆ ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันเลย ถ้าให้พูดว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่คืออะไร คงจะพูดว่า “เพื่อนร่วมห้อง” แค่นั้นแหละ
“เดี๋ยว ผมเอาขยะไปทิ้งเองละกัน คุณคุโรดะ” เคนหาพูดพลางหยิบถุงขยะขึ้นมา
“อื้อ ฝากด้วยนะคุณทานากะ” ชายผมสีทองหันมาตอบ
เคนเดินไปพร้อมกับถุงขยะในมือทั้งสองถุง เขาเดินออกไปข้างนอก ก่อนจะเดินตรงไปยังเตาเผาขยะ ชายหนุ่มคนนี้เทขยะลงไปเตาก่อนจะเริ่มเผา ในขณะที่เขากำลังรอให้เปลวเพลิงนั้นเผาขยะอยู่ เขาก็ได้ยินเสียงของคนคุยกันดังขึ้นมา มันเป็นเสียงที่เขาคุ้นหูมาก เคนชะโงกไปดูเพื่อตอบความสงสัยของเขา ถ้าหากเสียงนี้นั้นเขาไม่รู้จัก เขาก็คงไม่อยากรู้หรอกว่าเจ้าของเสียงนี้เป็นใคร เมื่อเคนชะโงกไปเขาก็เห็นกลุ่มผู้หญิงสามคนล้อมชายคนหนึ่งอยู่ เขาเห็นแว้บเดียวเขาก็รู้เลยว่าชายคนนั้นคือฟูจิวาระ ส่วนผู้หญิงสามคนนั้นก็คือผู้หญิงที่คอยแกล้งชายผมดำมาตลอด
“นี่ซินะ...ที่นายใช้ทำอะไรสกปรกกับผู้หญิงหลายคน” ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงกลางจับไปที่น้องชายของชายผมดำ
“ตัดมันเลยดีไหม มันจะได้ไม่ต้องทำเรื่องชั่วๆแบบนี้อีก” ผู้หญิงอีกคนพูดพลางถือกรรไกร
“ฟูจิวาระ นายว่าไงล่ะ?” คนที่จับของลับของฟูจิวาระอยู่ถาม
ชายผมดำได้แต่เงียบ เธอเห็นแล้วก็ยิ่งโมโห เธอปล่อยมือออกจากส่วนที่ยื่นออกมาก่อนจะจัดการจับฟูจิวาระกดเข้ากับกำแพง แรงกระแทกนั้นดูเหมือนจะทำให้ฟูจิวาระเจ็บไม่น้อย ก่อนที่เธอจะใช้มืออีกข้างล็อคแขนของฟูจิวาระไว้แน่นๆ แม้ว่าฟูจิวาระพยายามจะดิ้นยังไง แต่เขาก็ไม่สามารถดิ้นหลุดออกมาได้ สีหน้าของฟูจิวาระนั้นแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวด เหล่าอันธพาลทั้งสามเห็นแล้วก็หัวเราะชอบใจที่ได้เห็นผู้ชายคนนี้กำลังถูกทรมาน
“ท่าล็อคของยูคิโกะ ถ้าไม่ใช่พวกมืออาชีพดิ้นไม่หลุดหรอกน่า” ผู้หญิงคนที่ล็อคอยู่พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความพอใจ
“แล้วจะให้ตัดไม่ตัดล่ะ?” ผู้หญิงที่ถือกรรไกรถามซ้ำ
“หยุดนะ!!” เคนตะโกน
เคนก้าวเท้าออกไป เสียงของเขาทำให้ทุกคนหันไปทางในมือของเขาถือมือถืออยู่ด้วย
“แกอีกแล้วเรอะ...แกต้องการอะไรอีก แล้วมือถือนั่นอะไร?” ผู้หญิงที่ล็อคแขนของฟูจิวาระอยู่พูด
“ปล่อยคุณฟูจิวาระเดี๋ยวนี้...ไม่งั้นผมจะโทรเรียก อ.โซเรียว มานะครับ” เคนขู่
ผู้หญิงทั้งสามคนมองหน้ากันก่อนจะปล่อยก่อนจะเดินผ่านหน้าของเคนอีกครั้ง เมื่อพวกเธอเดินผ่านไป เคนก็ถอนหายใจ เขารู้สึกโชคดีที่เขาจำเทคนิคนี้มาจากคันจิได้ ในมือถือเขาไม่มีเบอร์ของอาจารย์โซเรียวหรอก เคนหันกลับไปก่อนจะเห็นชายผมดำที่ชื่อฟูจิวาระนั่งอยู่บนพื้นหญ้า เขาเอามืออีกข้างกุมท่อนแขนอีกข้างไว้ เคนเดินตรงไปช้าๆ เสียงฝีเท้าที่เหยียบลงพื้นหญ้าดังขึ้นไปจังหวะ เมื่อเคนเดินไปใกล้ๆชายคนนี้ เขาก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเศร้า
“ชั้นไม่ได้ทำ....” เขาพูดขึ้น
เคนทำหน้าสงสัยกับสิ่งที่เขาพูด เขาหมายความว่าอะไรกัน? เคนคุกเข่าลงไปก่อนจะมองหน้าของฟูจิวาระที่ก้มมองพื้นหญ้าเขียวกจี
“เมื่อกี้คุณฟูจิวาระพูดอะไรนะครับ?” เคนถามซ้ำเพื่อให้มั่นใจว่าหูของเขาไม่ได้เล่นตลกอะไร
“ชั้นไม่ได้ทำ....ชั้นไม่ได้ทำ....ชั้นไม่ได้ทำ...” ชายคนนี้พูดคำเดิมถึงสามครั้ง เคนได้ยินแล้วก็พูดไม่ออก
ในหัวของเขาสับสนไปหมด สิ่งที่เขาได้ยินมา สิ่งที่เขาได้อ่านมา มันเริ่มตีกันมั่วไปหมด เขาเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าสิ่งที่เขาได้อ่านมาหรือได้ยินมานั้นเป็นความจริงรึเปล่า...และบางทีคำตอบของปริศนานี้ก็คือการฟังเรื่องราวของจำเลยสังคมที่ชื่อว่า “ฟูจิวาระ ทาดาโยชิ”
“เรื่องมันเริ่มตั้งตอนที่ชั้นอยู่ปีหนึ่ง....หรือก็คือปีที่แล้ว”
“ชั้น....”
