ท้องฟ้านั้นเป็นสีส้ม เหล่าฝูงวิหคต่างโบยบินกลับไปยังถิ่นของตัวเอง แม้ว่านี่จะตกเย็นแล้ว แต่เหล่านักกีฬาก็ยังคงซ้อมกันอย่างหนักแน่น อาจจะเพราะนโยบายใหม่ที่สภานักเรียนประกาศมาก็ได้ จึงทำให้เหล่านักกีฬาต้องฝึกซ้อมหนักกว่าเดิม พวกเขาต่างต้องการจะรักษาชมรมของเขาไว้ คำพูดของประธานนักเรียนต่างยังคงตราตึงสมาชิกชมรมในทุกๆชมรม ในขณะที่เหล่าชมรมกีฬายังคงขัดเกลาฝีมือของตัวเอง เคนและรุ่นพี่ซาโตนากะเดินถือกระเป๋าและมุ่งหน้าออกจากโรงเรียน ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรเพราะในหัวของพวกเขายังคงคิดถึงคำพูดของประธานนักเรียนที่ดังกึกก้องในหัวของเขา
”ถ้าหากชมรมนั้นไม่ได้รางวัลล่ะก็....ชมรมนั้นจะถูกยุบ ไม่มีข้อยกเว้น”
“คงผิดหวังน่าดูเลยนะที่เข้าชมรมแล้ว ต้องมาเจอเรื่องเครียดๆแบบนี้” รุ่นพี่ซาโตนากะหันมาพูดกับเคน
“เอ่อ ไม่หรอกครับ...ผมว่าเดี๋ยวเราก็ต้องผ่านไปได้เองครับ” เคนตอบ
“ชั้นเองก็หวังว่าอย่างนั้นเหมือนกัน” โคฮาคุพูดหลังจากได้ยินคำตอบของเคน
ทั้งคู่ยังคงเดินต่อไป เมื่อทั้งคู่เดินมาใกล้ๆทางเข้าโรงเรียนก็เห็นคนรออยู่ ดูเผินๆแล้วเหมือนจะเป็นผู้ชาย แต่หากมองดีๆแล้วก็จะเห็นได้ว่าเธอเป็นผู้หญิง ผู้หญิงผมสั้นเพียงแค่ประบ่า เส้นผมของเธอนั้นมีสีเข้ม ดวงตาสีแดง ใต้ตาข้างซ้ายของเธอนั้นมีไฝอยู่ สาเหตุที่เคนมองเห็นเธอเป็นผู้ชายนั้นก็เพราะเครื่องแบบที่สตรีคนนี้สวมเครื่องแบบของนักเรียนชาย หญิงผมสั้นคงนี้มิได้สวมกระโปรงแต่สวมกางเกง ถ้าหากไม่ใช่เพราะใบหน้าที่ดูอ่อนหวานของเธอก็คงยากที่จะดูออกว่าเธอนั้นเป็นเพศอะไร เมื่อทั้งสองเดินเข้าไปใกล้ผู้หญิงคนนี้ เธอก็หันมามองเสียงเจ้าของฝีเท้าที่มุ่งมาหาตน
“Hi!! ฮารุกะ ขอโทษที่ให้รอนะ” โคฮาคุพูดพลางโบกมือทักทายให้ผู้หญิงคนนี้
“ไม่เป็นไร ชั้นเองก็พึ่งซ้อมเสร็จเหมือนกัน...แล้วเด็กคนนี้ใครหรอ?” ผู้หญิงผมสีเข้มที่ถูกเรียกว่าฮารุกะชี้นิ้วไปยังเด็กหนุ่มผมน้ำตาล
“เอ่อ ผมชื่อทานากะ เคนครับ เป็นรุ่นน้องและอยู่ในชมรมวิจัยขนมหวานครับ ยินดีที่รู้จักครับ” เคนก้มโค้งกับผู้หญิงคนนี้ด้วยความอ่อนน้อม
“ชั้นยาคิโกะ ฮารุกะ เป็นเพื่อนของโคฮาคุ ยินดีที่รู้จัก” หญิงผมสั้นแนะนำตัวเองเช่นเดียวกัน
“ถ้างั้นก็กลับบ้านกันเถอะ!! Let’s go!!” พูดจบโคฮาคุก็ชี้ออกนอกรั้วก่อนจะเดินไปตามทิศทางของบ้านตัวเอง
ดูเหมือนทั้งสามนั้นจะมีเส้นทางกลับบ้านที่เหมือนกัน โคฮาคุกับฮารุกะนั้นจะเรียกว่าเป็นเหรียญคนละด้านก็ได้ เพราะโคฮาคุนั้นเป็นคนที่ร่าเริงและค่อนข้างชอบพูด แต่ในขณะเดียวกันฮารุกะนั้นกลับไม่ค่อยได้พูดอะไร เธอได้แต่พยักหน้าและฟังเรื่องที่โคฮาคุเล่าอย่างเงียบๆ ทั้งสามเดินมาถึงทางแยก ซึ่งหากข้ามถนนไปจากตรงนี้ก็จะเป็นสถานีรถไฟ โคฮาคุและฮารุกะหยุดก่อนจะหันมาทางเคนที่ยืนอยู่ข้างหลังทั้งสอง
“ว่าแต่เคนคุง นายไม่ได้กลับทางนี้ใช่ไหม?” โคฮาคุถามพลางชี้ไปด้านสถานีรถไฟ
“เอ่อ เปล่าครับ บ้านผมอยู่ด้านนี้ครับ” เคนชี้ไปยังอีกด้านนึง
“งั้นหรอ ถ้างั้นพวกชั้นก็ไปก่อนนะ See You!!” โคฮาคุพูดก่อนจะโบกมือและเดินข้ามถนนไปพร้อมๆกับฮารุกะ
เคนก้มโค้งให้ก่อนจะมองสองสาวไปถึงยังสถานีรถไฟ เคนหันไปก่อนจะเดินไปยังเส้นทางของตัวเองต่อไป ไม่นานจากสถานีนักเขาก็มาถึงยังบ้านของตัวเอง ชายผมน้ำตาลใช้มือก่อนจะบิดลูกบิดประตูและเข้าไป เมื่อเขาเข้าไปในบ้านเขาก็ตะโกน “กลับมาแล้วครับ” หยั่งเช่นทุกๆวัน เมื่อแม่ของเขาได้ยินเสียงของลูกชายตัวเองก็ตะโกนกลับไปว่า “ยินดีต้อนรับกลับ” เคนเดินไปบนบ้านก่อนจะเข้าไปยังห้องนอนของตัวเอง เขาวางกระเป๋าไว้บนพื้น เขาถอดเสื้อนักเรียนของเขาออกก่อนจะวางไว้บนเตียงของตัวเอง เคนเปลี่ยนเสื้อก่อนจะมาใส่กางเกงขาสั้น และใส่เสื้อยืดสีขาว เคนเดินลงมาข้างล่างก่อนจะเห็นแม่ของเขาเริ่มวางจานข้าวลง เคนเดินตรงมาก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ บนโต๊ะนั้นก็เต็มไปด้วยอาหารเช่นเคย
“วันนี้พ่อกลับดึกนะ กินก่อนเลย” ผู้เป็นพูดขึ้นพลางนั่งลงไปบนเก้าอี้
“ทานแล้วนะครับ” เคนพูดขึ้นพลางคว้าตะเกียบสีน้ำตาลขึ้นมาและเริ่มคีบอาหารที่อยู่บนจาน
“แล้วชมรมเป็นยังไงบ้างลูก? สนุกไหม?” ผู้เป็นแม่ถามถึงชมรมวิจัยขนมหวาน
“ก็...” เคนเริ่มเล่าเรื่องในวันนี้ให้แม่เขาฟัง
เมื่อเขาเล่าจบนั้น แม่ของเขาก็พยักหน้าก่อนจะเริ่มหยิบจานบางจานที่เคนกินจนหมดแล้วไปก่อนจะเอาไปล้างที่ซิ้งค์ น้ำนั้นไหลออกมาจากก๊อกน้ำก่อนที่คุณแม่จะใช้ฟองน้ำเริ่มถูลงไปบนจานข้าว แม่ของเคนนั้นเอียงคอมานิดหน่อยก่อนจะมาหาเคนที่นั่งอยู่
“ไม่ต้องห่วง แม่เชื่อว่าทุกอย่างก็ดีเองแหละ”
“งั้นหรอครับ...แล้วคุณแม่ครับ ถ้าสมมุติว่าผมจะทำผลงานอะไรบางอย่างเนี่ย ผมควรทำอะไรดี?” เคนปรึกษา
“อืมมม จะว่าไป แม่ได้ยินมานะว่าช่วงนี้จะมีแข่งทำขนมหวานนะ ถ้าหากลูกชนะ ก็น่าจะเป็นรางวัลให้ได้นะ” แม่ของชายผมน้ำตาลตอบ
“จริงหรอครับ...” เคนถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง
“แต่แม่ก็ไม่รู้นะว่าจัดที่ไหนอะไรยังไง ตรงนี้ลูกต้องหาเองแล้วล่ะ” แม่ของเคนพูดพลางวางจานที่ล้างไว้แล้ววางไว้ข้างๆ
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขึ้นไปหาเอง ขอบคุณมากครับ” เคนตอบก่อนจะรีบวิ่งไปขึ้นชั้นบน
เขากลับเข้าห้องนอนของตัวเองก่อนจะเดินตรงไปที่คอมพิวเตอร์ของเขา เขาเปิดเครื่องมันขึ้นมาก่อนจะรอให้เครื่องบูทเสร็จ เมื่อเครื่องของเขาบูทเสร็จนั้น เขาก็เริ่มเข้าเว็ปไซต์ที่สามารถใช้ค้นหาได้ เขาพิมพ์ลงไปว่า “แข่งทำขนม” ก่อนจะใช้นิ้วชี้กดปุ่มเอ็นเตอร์ เมื่อเขากดปุ่มนั้นลงไปแล้ว ข้อมูลที่เกี่ยวข้องก็ปรากฏบนหน้าจอคอมพิวเตอร์เขาเต็มไปหมด เคนเริ่มทำการค้นหาและไม่นานนักเขาก็เจอสิ่งที่แม่ของเขาพูดถึง นั่นก็คือการแข่งขันทำขนมที่จะเกิดขึ้นในอีกสองสัปดาห์ เมื่อเคนได้ข้อมูลแล้วเขาก็หยิบมือถือของเขาขึ้นมาก่อนจะเริ่มส่งข้อความไปยังยูคิโยะ ก่อนที่พวกเขาจะแยกย้ายกันกลับบ้าน ทุกคนในชมรมต่างแลกอีเมลล์กัน กล่าวก็คือตอนนี้เคนมีอีเมลล์ของทุกคนในชมรมแล้ว เมื่อข้อความของเคนส่งไปแล้ว ไม่นานนักเจ้าของอีเมลล์ก็ตอบกลับมา
“อ๊ะ ขอบใจมากนะเคนคุง เดี๋ยวชั้นจะหาข้อมูลให้เร็วที่สุดเลย (ﾉ*ФωФ)ﾉ”
(*ข้างหลังเป็นอีโตมิค่อนครับ ในจุดนี้ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคนอื่นเห็นเหมือนผมรึเปล่า)
“ครับ ไม่เป็นไรครับ” เคนตอบกลับ
=====
เช้าวันต่อมาก็มาเยือน เคนนอนอยู่บนเตียงของเขา วันนี้เขาไม่ต้องรีบตื่นนอนอะไรเพราะวันนี้เป็นวันหยุด หากทว่าเสียงริงโทนของโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นมา มันทำให้ดวงตาของเคนที่ปิดอยู่ลืมขึ้นมาช้าๆก่อนจะมองไปยังต้นเสียง เขาใช้มือของเขาหยิบมือถือขึ้นมาดูก่อนจะเห็นจอที่เขียนว่า “รุ่นพี่ซาโตนากะ” เห็นแล้วมันก็ทำให้เคนอดสงสัยไม่ได้ว่ารุ่นพี่ลูกครึ่งญี่ปุ่น-อังกฤษโทรมาหาเขาทำไมตั้งแต่เช้า มีทางเดียวเท่านั้นที่เคนจะรู้คำตอบก็คือกดปุ่มสีเขียวและเอามือถือจ่อหูของตัวเขาเอง
“Hey!! เคนคุง!! Wake Up!!” เสียงที่เต็มไปด้วยความร่าเริงของโคฮาคุพูดขึ้นมา
“ครับ ผมตื่นแล้วครับ ว่าแต่รุ่นพี่ซาโตนากะ โทรมามีอะไรหรอครับ?” เคนพูดด้วยน้ำเสียงสลึมสลือพร้อมขยี้ตาของตัวเอง
“ยุคกี้ จะนัดพวกเราไปที่บ้านของคุณโอคาเบะ เพราะยุคกี้บอกว่าถ้าเราอยากจะมีลุ้นชนะการแข่งทำขนมล่ะก็”
“เราก็ควรจะเรียนรู้วิธีทำขนมจากมืออาชีพน่ะ” เสียงปลายสายตอบมา
“อ่อครับ แล้วเราจะเจอกันตรงไหนหรอครับ?” เคนถามด้วยความสงสัย
“เอาเป็นว่าเจอกันหน้าสถานีรถไฟละกัน พวกชั้นจะรออยู่ตรงนั้น แล้วเจอกันนะ” พูดจบรุ่นพี่ซาโตนากะก็ตัดสายไป
เคนลุกขึ้นมาจากเตียงของเขาก่อนจะรีบแต่งตัว เขาเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขายาวสีน้ำเงิน เขายืนมองตัวเองที่กระจกก่อนจะใช้มือลูบผมของเขาให้ดูเป็นระเบียบ เมื่อเขาจัดทรงผมของเขาเสร็จแล้ว เคนก็รีบตรงลงไปข้างล่างก่อนจะกินข้าวเช้าที่เขาเตรียมไว้เมื่อเขากินจนเสร็จ เขารีบมุ่งตรงไปยังสถานีรถไฟทันที มันใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ กว่าจะถึงสถานีรถไฟ นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เขาขึ้นสถานีรถไฟที่นี่ ไม่ไกลเท่าไหร่เขาก็เห็นกลุ่มชมรมวิจัยขนมหวานยืนโบกมือให้เขาอยู่ แน่นอนว่ามากันครบไม่ว่าจะเป็นประธานชมรมอย่างยูคิโยะ , โคฮาคุ หรือแม้แต่เด็กปีหนึ่งร่างโย่งอย่างเก็นซุยก็ตาม เว้นเสียแต่ซาโยมิที่รออยู่ที่บ้านของเธอเอง
“มากันครบแล้วเนอะ ถ้างั้นก็ออกเดินทางกันเลยดีกว่า”
ทุกคนพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าสถานีรถไฟไป ทั้งสี่ยืนรอรถไฟให้เทียบชานชะลา เมื่อรถไฟสีเขียวจอดชานชะลาแล้วทั้งสี่ก็ก้าวเข้าไป รถไฟออกจากชานชะลาช้าๆ เพียงไม่กี่สถานีเท่านั้นพวกเราก็ถึงสถานีที่เป็นบ้านของเด็กสาวขี้อายผมสีน้ำตาล เมื่อพวกเขาออกจากสถานี ยูคิโยะผู้เป็นประธานชมรมและรู้จักร้านนี้เป็นคนเดินนำ ประมาณซัก 20 นาทีจากสถานีทั้งสี่ก็มาถึงยังร้านของตระกูลโอคาเบะ มันเป็นร้านขนาดกลางๆ โดยร้านนี้มีสองชั้น หลังคาบ้านนั้นมีสีเขียว ถ้าให้มองในย่านนี้แล้วมีเพียงแค่ร้านนี้เท่านั้นที่มีหลังคาสีเขียว หน้าร้านนั้นมีป้ายที่เขียนชัดเจนว่า “โอคาเบะ โอคาชิ” ยูคิโยะผู้เป็นประธานเดินไปยังประตูร้านที่เป็นประตูเลื่อนแบบโบราณ ยูคิโยะใช้มือของเธอเลื่อนไป
“รบกวนด้วยนะคะ” หญิงผมสีส้มตะโกน
เมื่อเสียงของยูคิโยะดังขึ้นมา ก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามุ่งตรงลงมาข้างล่าง ไม่นานนักทั้งสี่ก็เห็นสมาชิกในชมรมอีกคนปรากฏตัวขึ้นมา เธอเป็นผู้หญิงผมสั้น เส้นผมของเธอนั้นเป็นสีน้ำตาลเช่นเดียวกันกับดวงตาของเธอ ใบหน้าของเธอดูอ่อนโยน เธอสวมชุดเสื้อยืดสีฟ้าพร้อมกับกางเกงขาสั้น เมื่อเธอเห็นเพื่อนในชมรมของเธอ เธอก็ก้มโค้งให้ก่อนจะพาเพื่อนๆของเธอยังไปห้องครัว ในร้านนั้นตอนนี้ยังไร้ซึ่งลูกค้า ดูจากป้ายหน้าร้านที่เขียนว่า “ปิด” ก็พอเข้าใจว่าทำไมร้านนั้นยังไม่มีลูกค้าอยู่เลย ร้านนั้นมีที่นั่งอยู่ประมาณสองถึงสามที่ ถ้าหากมองตรงจากประตูร้านก่อนจะเห็นเค้าเตอร์ที่มีขนมมากมายวางอยู่ในตู้ ขนมนั้นมีทุกประเภทไม่ว่าจะเป็นขนมญี่ปุ่นหรือขนมฝรั่งก็ตาม
“แม่คะ เพื่อนหนูมาแล้วค่ะ” ซาโยมิตะโกนเข้าไป
“อ๊ะ ยินดีต้อนรับจ๊ะ” แม่ของซาโยมิหยุดในสิ่งที่เธอทำก่อนจะหันมาทางนักเรียนจากคิโบวกะคุเอ็น
“สวัสดีคะ พวกเราจากชมรมวิจัยขนมหวาน ยังไงวันนี้ก็ฝากตัวด้วยค่ะ” ยูคิโยะก้มโค้งๆไปพร้อมกับสมาชิกคนอื่นๆ
“คือวันนี้ป้าก็มีออเดอร์ใหญ่นะ คิดว่าคงจะสอนพวกหนูมากไม่ได้เท่าไหร่ แต่ยังไงป้าก็จะพยายามเต็มสอนที่แล้วกัน” แม่ของซาโยมิพูด
“ไม่เป็นไรค่ะ ได้ดูมืออาชีพก็ถือว่าพอแล้วค่ะ” ยูคิโยะพูดด้วยรอยยิ้ม
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ซาโยมิเดินออกจากห้องครัวไปก่อนจะตรงไปยังโทรศัพท์
“ร้านโอคาเบะ โอคาชิคะ” ซาโยมิพูดกับปลายสาย
“เอ๋...คุณโคจิมาไม่ได้หรอคะ? แล้วคุณฮิเดโอะล่ะคะ?” หญิงผมน้ำตาลพูดต่อ
“มาไม่ได้เหมือนกันหรอคะ…ค่ะ ค่ะ หายไวๆนะคะ” พูดจบซาโยมิก็วางสายไป
เธอเดินกลับมาด้วยสีหน้าที่ดูไม่ดีเท่าไหร่ ถึงแม้คนอื่นจะได้ยินแล้วก็เถอะว่าซายามิพูดอะไร แต่ด้วยความสงสัยก็ทำให้แม่ของซาโยมิอดถามไม่ได้ว่าเพราะเหตุใดลูกสาวถึงทำสีหน้าเช่นนั้น
“คุณโคจิม่ากับคุณฮิเดโอะมีอะไรหรอลูก?”
“ทั้งคู่มาไม่ได้ค่ะ....ท้องเสียจากการไปที่กินโอเด้งมาเมื่อวานค่ะ” ผู้เป็นลูกเล่าให้ฟัง
“เห!! แล้วแบบนี้ออเดอร์ใหญ่วันนี้จะทำไงดีล่ะ แม่ทำคนเดียวไม่ได้แน่ๆ” ผู้เป็นแม่จับคางของตัวเองด้วยสีหน้าตึงเครียด
“เลื่อนไปก่อนได้ไหมคะ?” ลูกสาวเอียงคอถาม
“ไม่ได้อ่ะ...คือทางนั้นเขาก็กำชับมาว่าต้องเป็นวันนี้เท่านั้น” ผู้เป็นแม่ตอบ
ในขณะที่สองแม่ลูกตระกูลโอคาเบะกำลังหาทางออกอยู่นั้น เด็กสาวผมสีส้มก็ชูมือขึ้นมาและทำให้เจ้าของร้านหันมาทางเธอ
“ถ้างั้นให้พวกเราช่วยได้ไหมคะ?”
